Μετά την παρουσίαση του αυταρχικού
τρόπου χειρισμού αγωγής διαπαιδαγώγησης
και τα σχετικά αποτελέσματα για τους νέους
αναπτυσσόμενους ανθρώπους, παρουσιάσαμε
και τον δημοκρατικό τρόπο αγωγής και
διαπαιδαγώγησης ή της κοινωνικής
ολοκλήρωσης και επίσης με
τα αποτελέσματά του σε
προηγούμενα άρθρα μας. Σήμερα θα
παρουσιάσουμε τον
„Laissez - Faire“ τρόπο χειρισμού, δηλαδή
άστους να κάνουν μόνους ό,τι θέλουν.
0ι τρόποι
χειρισμού αγωγής και διαπαιδαγώγησης δεν
επιδρούν μόνο αρνητικά ή θετικά κατά τη
διάρκεια της βρεφικής,
νεανικής και
σχολικής ηλικίας και ανάπτυξης , αλλά
αυτά τα αποτελέσματα
των στιλ μας ακολουθούν σχεδόν σε όλη
μας τη ζωή και εμφανίζονται
ευδιάκριτα στην οικογένεια, στην
κοινωνία και στις καθημερινές
ενδιάμεσες ανθρώπινες σχέσεις μας και
μάλιστα μετά και από αρκετά χρόνια.. Οι δάσκαλοι έρχονται
από το πανεπιστήμιο που έχουν
αποπερατώσει μπροστά από χρόνια με το
εσφαλμένο αίσθημα ότι πάνω από όλα πρέπει
να εξαντληθεί η διδακτέα ύλη. Ομιλίες,
παρουσιάσεις, διασαφηνίσεις είναι τότε
σαν να είναι μεταφόρτωση πάνω στο τραίνο. Η
διδακτέα ύλη φορτώνεται από το κεφάλι του
δασκάλου στα κεφάλια των μαθητών, ο
διάλογος του μαθήματος είναι το ωθούμενο
κάρο ή
φορτοεκφορτωτικό μηχάνημα
με τη βοήθεια των οποίων
πραγματοποιείται η φόρτωση της φούσκας. ΄Ετσι
δεν μπορεί να λειτουργήσει η μάθηση. Θα
μαθευτεί για μακρό χρονικό διάστημα μόνο,
αν υπάρχει ζωηρή-ζωντανή κίνηση προς όλες
τις ερευνητικές κατευθύνσεις, ένα
περπατητό τριγύρισμα γύρω από την ύλη του
μαθήματος, μια ζωντανή ερώτηση,
αναγνώριση, και πάλι ερώτηση,
αμφιβολία και τελικά αποδοχή.
Μάθηση θα πει
επεξεργάζομαι, εκπονώ και αυτό γίνεται
μόνο, αν όλοι μπορούν να συζητούν ο ένας με
τον άλλον. Ο δάσκαλος που στέκεται μπροστά
στους μαθητές του και αυτοί τον κοιτάζουν
όλοι, που θέτει ερωτήσεις ελέγχου, ή τους
αφήνει να κάνουν ό,τι
θέλουν χωρίς καθοδήγηση, είναι ο δάσκαλος
που έχει ξεπεραστεί και έχει
εγκαταλειφτεί. Αντικαθίσταται με μια
συσκευή τηλεόρασης… Αναντικατάστατος
είναι ο δάσκαλος, που χρησιμοποιεί
διαφορετικές μορφές διδακτικής, που
οδηγεί στο διάλογο μια
διαδικασία επεξεργασίας.
Φανταστείτε όμως
έναν οικοδεσπότη, που θέλει να έχει στο
πάρτι του ενδιαφέροντες και ζωηρούς
διάλογους και έχει διαμορφώσει το
σαλόνι του, όπως είναι σήμερα πολλές
αίθουσες διδασκαλίας: οι επισκέπτες του θα
το έπαιρναν κάλλιστα για ένα αστείο / και
δεν θα κάθονταν έτσι
μ΄ αυτή τη διαρρύθμιση… Μην ξεχνάμε ότι
ένας άνθρωπος μιλάει επίσης με την έκφραση
του προσώπου του, με όλο του το σώμα. ΄0σο
καλύτερα βλέπει ο ένας τον άλλο, τόσο
ευκολότερα μπορεί να καταλάβει τι εννοεί ο
άλλος… Συχνά παρατηρούμε, ότι οι τάξεις
είναι πολύ ενεργητικές, πολλοί μαθητές
σηκώνουν το χέρι – παίρνουν μέρος στη
συζήτηση. Επίσης και συχνά στις
τηλεοπτικές συζητήσεις . Φαινομενικά
υπάρχει μια εντατική εργασία και προβολή…Αλλά
δεν προχωρεί παραπέρα. Διότι ο καθένας
αποτινάζει, ξεφουρνίζει το περιεχόμενο
του κεφαλιού του. ΄0,τι πει ο συμμαθητής του
ή ο συνομιλητής του, δεν παίζει κανένα ρόλο.
Εδώ δεν αναπτύσσονται σκέψεις και
ερεθίσματα, παρά επικρατούν οι μονόλογοι.
Το ότι αυτό δεν πρέπει να είναι έτσι, το
έμαθα κατά τη διάρκεια πολλών ετών και
κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών
σπουδών και την μετέπειτα σταδιοδρομία
μου και θέλω να πιστεύω ότι με την
αισιοδοξία μου δεν στέκομαι εντελώς μόνος,
στο ότι δηλαδή όλο και περισσότεροι
δάσκαλοι, μαθητές, δημοσιογράφοι και
ανήσυχοι άνθρωποι της κοινωνίας μας
αναζητούν το διάλογο μεταξύ τους.. Ασφαλώς
όλα αυτά απαιτούν τρόπους αγωγής και
διαπαιδαγώγησης της κοινωνικής
ολοκλήρωσης.
Ο
"Laissez - Faire"
τρόπος αγωγής και διαπαιδαγώγησης
0 όρος "Laissez
- Faire"
προέρχεται από τη γαλλική και σημαίνει
σε ελεύθερη μετάφραση
Ασ ΄
τους μόνους να κάνουν
- Άφησε να εργάζονται . Αυτός ο τρόπος
χειρισμού διαπαιδαγώγησης παρουσιάζει
μειωμένες αξίες, τόσο στις συγκινησιακές
διαστάσεις αξιολόγησης, όσο και στη
διάσταση της διεύθυνσης.
Αυτός ο τρόπος
χειρισμού διαπαιδαγώγησης διαφέρει
φανερά από το στυλ της κοινωνικής
ολοκλήρωσης, γιατί είναι πολύ σπανιότερη η
καθοδήγηση και ο έλεγχος.
0
παιδαγωγός έχει συχνά παθητική στάση και
περιορίζει την εργασία του στο να θέτει
στη διάθεση των μαθητών υλικά και μέσα
εργασίας. Ενώ είναι έτοιμος ν΄ απαντήσει
ερωτήσεις, όταν γι΄ αυτό
όμως ερωτηθεί, επεμβαίνει στη σχολική
πράξη σπάνια με δικές του ερωτήσεις,
κριτική και διατάξεις ή για βοήθεια και
συμβουλή.
0ι μαθητές κατά το
μεγαλύτερο μέρος αφήνονται στο έλεος και
μπορούν οι ίδιοι ν΄ αποφασίζουν τι θα
κάνουν σε κάθε ώρα του μαθήματος. Το
χαρακτηριστικότερο είναι ότι ο παιδαγωγός
προσπαθεί στη σχολική πράξη να επηρεάσει
τα παιδιά λίγο ή σχεδόν καθόλου.
Άλλα
χαρακτηριστικά είναι
η παθητική, αδρανής κοινωνική συμμετοχή.
Καμιά αξιολόγηση παιδικής συμπεριφοράς,
καμιά ευγένεια ή ησυχία.
Έλλειψη κατανόησης και παρεξηγήσεις.
Απουσιάζει η δυνατότητα για μια λογικά
αυστηρή κριτική ή και για μια δίκαιη
τιμωρία. (Μέσω
αυτών, ως γνωστό, κατορθώνεται μια
καλυτέρευση των σχέσεων μεταξύ παιδαγωγού και
παιδιού και μειώνεται ο χρόνος για
ψυχική ωρίμανση και για βελτίωση της
αταίριαστης συμπεριφοράς).
Είδαμε πιο πάνω
ότι μεταξύ "Laissez
- Faire" και «κοινωνικής
ολοκλήρωσης» ως τρόπων χειρισμού
διαπαιδαγώγησης ελάχιστη σχέση υπάρχει.
Σ΄ αυτή την περίπτωση φαίνεται να είναι
ευνοϊκότερο για τον παιδαγωγό να φέρεται
με παθητική στάση σε περιπτώσεις
φιλονικίας απ΄
ο, τι να ενεργεί αυταρχικά, για να μην
επιβαρύνει αργότερα τις σχέσεις μεταξύ
παιδαγωγού και μαθητή. Και αν όμως
προκύψει κάποια φιλονικία
μεταξύ των μαθητών, τότε λείπει ο
μεσάζοντας ( ο παιδαγωγός), που θα φέρει τα
προστριβόμενα μέρη σε συμβιβασμό.
Η ατμόσφαιρα την
οποία δημιουργεί ένα συζυγικό ζευγάρι με
το είδος και τον τρόπο της συμβίωσής του
έχει μεγαλύτερη επίδραση στο παιδί από τις
ξεχωριστές «εκπαιδευτικές πράξεις». Έτσι
η ψυχολογική σωστή εκπαίδευση αρχίζει από
τον υγιή γάμο και το σπίτι. Μόνο μια
ευτυχισμένη και εσωτερικά ικανοποιημένη
γυναίκα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις
δυσκολίες του μητρικού της ρόλου.
Θα
συνεχιστεί προσεχώς ....
