Μενού

Είσοδος

ΟΔΗΓΙΕΣ

Χρήσιμες οδηγίες για τη σελίδα. Πατήστε ΕΔΩ

Aρθρα

Μια ακόμη σημαντική αλήθεια για την Ελλάδα ( Φιλοξενούμενο Άρθρο)

Σας παρουσιάζουμε και πάλι στην ιστοσελίδα μας:
www.kn-megalexandros.gr, 06.08.2012 στο Φιλοξενούμενό μας άρθρο με τις σκέψεις του Ομογενή μας και πολυετή Φίλου μας Δρ. Καθ. Σ. Παρασκευόπουλου του Πανεπιστημίου της Λειψίας με Θέμα:

Μία ακόμη, ίσως η πιο σημαντική, αλήθεια για την Ελλάδα,
είναι πράγματι έκπληξη;

Δημοσιεύτηκε 06.08.2012 - www.kn-megalexandros.gr
E-mail: k-nalbantis@hotmail.de
Για την ιστοσελίδα Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης

Δρ. Σπύρος Παρασκευόπουλος

Ομότιμος Καθηγητής της Οικονομικής Σχολής του
Πανεπιστημίου Λειψίας, Έδρα Μακροοικονομίας και Διευθυντής
Του Ινστιτούτου Θεωρητικής Οικονομικής
Τραγανό, 05.08.2012
Mία ακόμη, ίσως η πιο σημαντική, αλήθεια για την Ελλάδα, είναι πράγματι έκπληξη;

Η Ελλάδα, Χώρα της Ευρωζώνης, με ένα ονομαστικό Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) στο τέλος του 2011 της τάξης των 215 δις €, το οποίο παρήγαγαν περίπου 4 εκατομμύρια απασχολούμενοι, και με ένα δημόσιο χρέος (2011) των 370 δις € (172% του ΑΕΠ), αξιολογείται από τις χρηματαγορές ως μία ήδη χρεοκοπημένη Χώρα.

Η Γερμανία επίσης Χώρα της Ευρωζώνης με ένα ονομαστικό ΑΕΠ της τάξης των 2,57 τρις €, το οποίο παρήγαγαν 41,6 εκατομμύρια απασχολούμενοι και με ένα δημόσιο χρέος της τάξης των 2,1 τρις € (82% του ΑΕΠ) αξιολογείται από τις χρηματαγορές ως η πιο ασφαλής Χώρα του κόσμου, για να αποταμιεύσει κανείς σε γερμανικά ομόλογα τα χρήματά του.

Αν συγκρίνεις τις δύο Οικονομίες (γερμανική και ελληνική) με βάση τα ΑΕΠ και τον αριθμό των απασχολούμενων τους θα διαπιστώσεις μία τεράστια έκπληξη, που φαίνεται να διαψεύδει παταγωδώς το μύθο περί χαμηλής παραγωγικότητας (μη ανταγωνιστικότητας) της ελληνικής Οικονομίας.

Με βάση τα στοιχεία ΑΕΠ/απασχολούμενοι ο μεν μέσος απασχολούμενος στην γερμανική Οικονομία αποδίδει (παράγει) ετησίως 61.779 € (2,57 τρις € / 41,6 εκατ.), ο δε μέσος απασχολούμενος στην ελληνική Οικονομία 53.750 € (215 δις € / 4,0 εκατ.).

Δηλαδή ο μέσος απασχολούμενος στην ελληνική Οικονομία παράγει σήμερα περισσότερο από 87% της μέσης ετήσιας παραγωγής κατά απασχολούμενου στην γερμανική Οικονομία. Με αυτά τα δεδομένα αυτό σημαίνει, ότι αν ο μέσος απασχολούμενος στη γερμανική Οικονομία έχει π.χ. ένα μηνιαίο μικτό εισόδημα γύρω στα 3.000 €, ο μέσος απασχολούμενος στην ελληνική Οικονομία θα έπρεπε να είχε 2.610 €, δηλαδή 87% του μέσου γερμανικού μισθού. Έτσι με βάση το εργατικό κόστος θα είχαν και οι δύο Οικονομίες την ίδια ανταγωνιστικότητα, διότι οι εργαζόμενοι θα αμείβονταν ανάλογα με την παραγωγικότητά τους ή ανάλογα με το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος (Lohnstückkosten).

Στην πραγματικότητα όμως το μέσο εργατικό κόστος της Ελλάδος είναι 47% του μέσου εργατικού κόστους της Γερμανίας, δηλαδή με βάση το αναφερόμενο παράδειγμα 1.410 € αντί 2.610 € μηνιαίως που θα έπρεπε να είναι σήμερα με βάση το ελληνικό ΑΕΠ. Αυτό το αποτέλεσμα είναι και μία ένδειξη του μονοπωλιακού καθεστώτος, που πρέπει να ισχύει στην Ελλάδα στον εργασιακό τομέα. Το χαμηλό αυτό μέσο επίπεδο των μισθών στην Ελλάδα θα έπρεπε μάλιστα να δίνει τη δυνατότητα στην ελληνική Οικονομία να είναι ακόμη ανταγωνιστικότερη της Γερμανικής.

Και κάτι άλλο ακόμη πιο εκπληκτικό. Αν αφαιρέσουμε και από τις δύο Χώρες τους λιγότερο παραγωγικά απασχολούμενους στο δημόσιο τομέα, στη μεν Γερμανία 4,6 εκατομμύρια στη δε Ελλάδα 1,0 εκατομμύριο, τότε διαπιστώνουμε μία ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη. Ο μέσος απασχολούμενος στον ιδιωτικό τομέα της Ελλάδος παράγει ετησίως 71.667 € (215 δις € / 3,0 εκατ.), δηλαδή περισσότερα από ότι παράγει ο μέσος απασχολούμενος στη γερμανική Οικονομία που είναι 69.460 € (2,57 δις € / 37,0 εκατ.).

Άρα βγαίνει το πρώτο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι η ελληνική ιδιωτική Οικονομία είναι παραγωγικότερη (ανταγωνιστικότερη) της αντίστοιχης γερμανικής ιδιωτικής Οικονομίας!!.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο μέσος απασχολούμενος στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα παράγει 17.917 € περισσότερα από ότι ο μέσος απασχολούμενος στον δημόσιο τομέα (71.667- 53.750 = 17.917). Η διαφορά αυτή στη γερμανική Οικονομία είναι μόνον 7.681 € (69.460 – 61.779), γεγονός που σημαίνει ότι ο γερμανικός δημόσιος τομέας είναι 2,4 φορές παραγωγικότερος του ελληνικού δημόσιου τομέα. Βέβαια αυτό είναι και αποτέλεσμα του ότι το 25% των απασχολούμενων στην ελληνική Οικονομία εργάζονται στον δημόσιο τομέα, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στη γερμανική Οικονομία είναι μόνο 11%.

Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί και στο εξής τρίτο πολύ σημαντικό συμπέρασμα: αν και στο ελληνικό δημόσιο απασχολούντο μόνον 11%, δηλαδή μόνο 440 χιλιάδες (αντί 1 εκατομμύριο περίπου σήμερα) και οι υπόλοιπες 560 χιλιάδες στον ιδιωτικό τομέα, τότε το εθνικό ακαθάριστο προϊόν της Ελλάδος θα ανήρχετο από τα 215 στα 310 δις € (77.500 € κατά μέσο απασχολούμενο!!), υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι το σύνολο των απασχολουμένων στην ελληνική Οικονομία θα παρέμενε στα 4 εκατομμύρια.

Με άλλα λόγια - και αυτό σαν τέταρτο συμπέρασμα - η μεγάλη μέχρι σήμερα παρασιτική (κρατικοδίαιτη) απασχόληση στο δημόσιο τομέα κοστίζει στην ελληνική Οικονομία και στους έλληνες 95 δις € ετησίως.
Δυστυχώς οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν εδώ. Και αυτό διότι το ισχύον κρατικοδίαιτο ελληνικό κοινωνικοοικονομικό καθεστώς, το οποίο συνοδεύεται και από ένα μεγάλο ποσοστό διαφθοράς και διαπλοκής, έχει στραγγαλίσει τη δυναμική της ελληνικής Οικονομίας και την έχει περιορίσει στα σημερινά επίπεδα συρρίκνωσης.

Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά και από τη σύγκριση των ποσοστών των απασχολουμένων στη Γερμανίας και στην Ελλάδα σε σχέση με τους πληθυσμούς τους. Στη μεν Γερμανία απασχολούνται από τα 82 εκατομμύρια πληθυσμό τα 41,6 εκατομμύρια (50,73%), στη δε Ελλάδα από τα 11 εκατομμύρια μόνο τα 4 εκατομμύρια άτομα (36,36%). Αν απασχολούνταν και στην Ελλάδα το 50% του πληθυσμού της, δηλαδή περίπου 5,5 εκατομμύρια άτομα, κάτι που θα ήταν δυνατόν, αν η Οικονομία απελευθερωνόταν από τα δεσμά του διεφθαρμένου κράτους. Οι συνθήκες αυτές θα επέτρεπαν μία υγιή απασχόληση στο δημόσιο τομέα γύρω στις 600 χιλιάδες και 4,9 εκατομμύρια στον ιδιωτικό τομέα.

Αν αυτές οι σκέψεις και οι υπολογισμοί είναι σωστοί, γιατί τότε να υπάρχει αυτή η αντιφατικότητα της ελληνικής Οικονομίας; Γιατί η ελληνική Οικονομία δεν θεωρείται (δεν είναι) περισσότερο ανταγωνιστική και εξωστρεφής και γιατί ο ελληνικός δημόσιος τομέας βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας; Τι είναι αυτό που οδήγησε μία προφανώς παραγωγική και πλούσια ιδιωτική Οικονομία στην πραγματικότητα σε σχετικά χαμηλούς μισθούς, σε χαμηλή ανταγωνιστικότητα και στη σημερινή τεράστια οικονομική κρίση;

Μερικές απαντήσεις: Μία πρώτη και σχετικά εύκολη απάντηση, όσον αφορά τα ελλείμματα και το χρέος του δημόσιου τομέα, είναι, η ανικανότητα ή/και απροθυμία της δημόσιας διοίκησης (Εκτελεστικής Εξουσίας) να εισπράξει φόρους στο μέσο όρο της ΕΕ (39,6% του ΑΕΠ, 2008). Το ελληνικό Κράτος εισπράττει ακόμη και σήμερα γύρω στο 33% και δαπανά πάνω από 48% του ΑΕΠ.

Αυτό σημαίνει ότι νομίμως ή παρανόμως το ελληνικό κράτος, δηλαδή οι ελληνικές Κυβερνήσεις, απαλλάσσουν από φόρους ή και δαπανούν ασκόπως για την εκπλήρωση των πελατειακών τους σχέσεων, δεκάδες δισεκατομμύρια ετησίως. Αυτά αρχίζουν να φαίνονται αμυδρώς από τις καθημερινές αποκαλύψεις των χιλιάδων δήθεν τυφλών, αναπήρων και πρόωρων συνταξιούχων, μισθώσεων κτηρίων, συντεχνιών και χιλιάδων υπαρκτών και ανύπαρκτων κρατικών συμβούλων κ.τ.λ. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ εσόδων και δαπανών καλύπτονταν με εξωτερικά δάνεια.

Τα δάνεια αυτά και το κόστος τους (οι τόκοι) αύξαναν γοργά από το 1981 και μετά το δημόσιο χρέος. Μετά μάλιστα από την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη (2001), οι δανειστές έτρεφαν την αυταπάτη, ότι το μεν ισχυρό Νόμισμα (€) προστάτευε τα δάνεια τους από τον πληθωρισμό, η δε συμμετοχή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη τους έδινε τη σιγουριά της μη χρεοκοπίας της Ελλάδος. Έτσι συνέχιζαν με πολύ ικανοποιητικά γι αυτούς επιτόκια (μέσο επιτόκιο ελληνικών ομολόγων περίπου 4,5-5%) το δανεισμό της Ελλάδας. Έτσι έφτασε η Χώρα να πληρώνει ετησίως, π.χ. από το 1992 μέχρι το 2011, ένα μέσο τοκοχρεολύσιο της τάξης των 25,4 δις €.

Το σύνολο από το 1992 μέχρι το τέλος του 2011 ήταν 508 δις €. Από αυτά 195 δις € ήσαν τόκοι, δηλαδή 9,75 δις € ετησίως. Αυτή η εξέλιξη οδήγησε στην εκτίναξη του δημόσιου χρέους πάνω από 370 δις € στο τέλος του 2011 με μία ετήσια επιβάρυνση σε τοκοχρεολύσια γύρω στα 40 δις € (βλέπε κρατικό προϋπολογισμό 2012, πίνακας 4.7, σελ. 115).
Μετά το κούρεμα (την έκπτωση) των 105 δις € (PSI) στις αρχές του 2012, έπεσε το ελληνικό δημόσιο χρέος στα 265 δις € ή στα 126% του ΑΕΠ, δηλαδή στο επίπεδο περίπου που ήταν το 2008. Σήμερα στα μέσα του 2012 πλησιάζουμε και πάλι τα 300 δις. € χρέος.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, δεν εμφανίζεται δυστυχώς ένας πλειοψηφικός πολιτικός φορέας, ο οποίος θα θέσει ως βασικούς στόχους αλλαγές και τη ρήξη με το παρελθόν. Ένας πολιτικός φορέας που θα έκφραζε π.χ. το ένα εκατομμύριο ανέργων, και θα τους έδινε τις δυνατότητες να βρουν το μέλλον τους όχι στο μεγάλο και διεφθαρμένο κράτος ή στα επιδόματα ανεργίας αλλά σε μια υγιή και παραγωγική οικονομία.

Ένας πολιτικός φορέας που θα δημιουργούσε ελπίδα και θα έπαιρνε το φόβο από την πλειονότητα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι αγωνιούν για την επιβίωσή τους.
Ένας πολιτικός φορέας που θα χρησιμοποιούσε και θα αξιοποιούσε τους αναγκαίους, άξιους και ευσυνείδητους δημόσιους υπαλλήλους και θα δημιουργούσε τις απαραίτητες υποδομές για να οδηγηθούν οι ελεύθεροι επαγγελματίες, επιχειρηματίες και αγρότες σε παραγωγικούς και εξωστρεφείς προσανατολισμούς.

Ένας πολιτικός φορέας που θα καταργούσε τον κρατισμό, τις συντεχνίες και τους άκρως συμφεροντολόγους επαγγελματίες πολιτικούς.
Ένας πολιτικός φορέας που θα έκανε την Ελλάδα ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, αξιοπρεπές, αξιοκρατικό και παραγωγικό και θα του έδινε τη δυνατότητα να αποκτήσει ξανά τη θέση που του αξίζει στη διεθνή κοινότητα.

Ένας πολιτικός φορέας που θα έπαιρνε στα σοβαρά το περιβόητο μνημόνιο, που δεν είναι τίποτε περισσότερο αλλά και τίποτε λιγότερο από ένα σχέδιο βραχυπρόθεσμης, μεσοπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης οικονομικής πολιτικής, που στοχεύει στην δημοσιονομική εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας και πολύ περισσότερο σε μία ριζική διαρθρωτική αλλαγή των μέχρι τώρα σαθρών θεσμών και δομών της ελληνικής πολιτείας.

Βέβαια γνωρίζω ότι με αυτά που γράφω και συνεχώς παρουσιάζω μπορεί να θεωρηθώ ονειροπόλος και ένας νέος Δον Κιχώτης που τα βάζει με τους ανεμόμυλους θεωρώντας ότι είναι δράκοι.
Επειδή όμως πιστεύω ότι δεν είναι ανεμόμυλοι αλλά πράγματι δράκοι θα εξακολουθώ να πολεμώ αισιοδοξώντας ότι τελικά μπορεί και να νικήσω.
-----------------------------------------
Δημοσιεύτηκε 06.08.2012 - www.kn-megalexandros.gr
Για την ιστοσελίδα: Κων/νος Σ. Ναλμπάντης
E-mail: k-nalbantis@hotmail.de

Σχόλια

>> Δεν φέρουμε καμία ευθύνη για τα κάθε είδους σχόλια.
>> Πρέπει να είστε μέλος για να Δημοσιεύστε ένα σχόλιο