Μενού

Είσοδος

ΟΔΗΓΙΕΣ

Χρήσιμες οδηγίες για τη σελίδα. Πατήστε ΕΔΩ

Aρθρα

373: ΠΩΣ ΦΙΛΟΝΙΚΙΕΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ;

ΠΩΣ ΦΙΛΟΝΙΚΙΕΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ;
Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη, Κολωνία
373: www.kn-megalexandros.gr

Προβληματισμός

Η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΒΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ

> Πώς Αρπαγή και Κατοχή εδαφών ζωτικής σημασίας προκαλεί τον εξοργισμό <

Ο Θήρωνας, τύραννος του Ακράγαντα από υπερβολικό ζήλο και φθόνο εκθρόνισε το 483 π.Χ. τον κυρίαρχο της Ιμέρας, Τήριλλο και κατέλαβε την πόλη Ιμέρα και τα ζωτικής σημασίας εδάφη.
Αυτός κατέφυγε στην Καρχηδόνα και ζήτησε στρατιωτική συμπαράσταση και βοήθεια.
Έτσι ξεκινά η απαρχή των συνεχών φιλονικιών και πολέμων της καταστροφής, της εξάρτησης και υποτέλειας.
Αλλά οι Έλληνες δεν είχαν μόνο διαμάχες με τους ξένους, αλλά επίσης και μεταξύ τους.

Προλεγόμενα:
“Σχεδόν πάντα μισούσαν (του ξένους) Κυρίαρχους και ξεσηκωνόταν εναντίον τους, χωρίς όμως να κάνουν μια πραγματική προσπάθεια, που θα ήτανε άξια της Ελευθερίας” , ανέφερε ο Βολταίρος- Voltair
( 1694-1778) για τους Έλληνες της Σικελίας.

Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ

Καθ΄ όλη τη διάρκεια του 6ου αι π.Χ,. Έλληνες και Φοίνικες, αποικία των οποίων ήταν η Καρχηδόνα, επιδίδονταν σε έναν αγώνα για την κυριαρχία στη δυτική Μεσόγειο, από τις ακτές της Ισπανίας μέχρι τις ακτές της Ιταλίας και από την Αφρική έως τη Γαλατία.

Στην προσπάθειά τους να επιβληθούν ως ναυτική δύναμη οι Φοίνικες σύναψαν συμμαχία με τους πειρατές από την περιοχή της Ετρουρίας και οργάνωσαν ένα σύστημα πόλεων κρατών στις ακτές της Σικελίας, με σκοπό να αποτελέσουν ανασχετική δύναμη στον ολοένα και εντονότερα αυξανόμενο επεκτατισμό των Ελλήνων.....

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΙΜΕΡΑΣ

Η Αρχαία ελληνική πόλη ΙΜΕΡΑ ήτανε στα βόρεια παράλια του νησιού, χτισμένη πάνω σε ένα λόφο, κοντά στις εκβολές του ποταμού Ιμέρα, μια μεικτή Χαλκιδική-Δωρική αποικία που ιδρύθηκε γύρω στα 648 π. Χ. από τις Μύλες και την Ζάγκλη, σημερινή Μεσσήνη με Ίωνες και μερικούς εκδιωχθέντες Συρακούσιους εξόριστους το 649-648 .π.Χ. .
Στη τοποθεσία ήτανε, εκτός από την Μυλαίη μοναδική ελληνική αποικία στη Βόρεια ακτή της Σικελίας.
Ο μεικτός από εθνική άποψη χαρακτήρας της καθόρισε και την τύχη της, αφού έμελλε να γίνει το έσχατο προπύργιο του ελληνισμού στη μεθόριο με την καρχηδονιακή (φοινικική) Σικελία. ------------------------------------------------------
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΙΜΕΡΑΣ

Η αρχαία ελληνική πόλη ΙΜΕΡΑ ήτανε στα βόρεια παράλια του νησιού, χτισμένη πάνω σε ένα λόφο, κοντά στις εκβολές του ποταμού Ιμέρα, μια μεικτή Χαλκιδική-Δωρική αποικία που ιδρύθηκε γύρω στα 648 π. Χ. από τις Μύλες και την Ζάγκλη, σημερινή Μεσσήνη με Ίωνες και μερικούς εκδιωχθέντες Συρακούσιους εξόριστους το 649-648 .π.Χ. .

Η τοποθεσία ήτανε, εκτός από την Μυλαίη μοναδική ελληνική αποικία στη Βόρεια ακτή της Σικελίας. Ο μεικτός από εθνική άποψη χαρακτήρας της καθόρισε και την τύχη της, αφού έμελλε να γίνει το έσχατο προπύργιο του ελληνισμού στη μεθόριο με την καρχηδονιακή (φοινικική) Σικελία.

Μια ματιά στις δυνάμεις της Σικελίας: Γέλων-Θήρων κυριαρχούσε τώρα στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής Σικελίας.
Μετά την κατάληψη από τον Θήρων το έτος 483 και την απόσπαση της Ιμέρας από τον Τύραννο Τήριλλο, βρισκότανε μόνο η πόλη Σέλινους και η Μεσσήνη ακόμα εκτός, και οι πιθανότητες αυτών των πόλεων, για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους , φαινότανε από όλα τα άλλα, όχι και τόσο καλές.
Ο Τήριλλος ήτανε φιλοξενούμενος φίλος, του αρχηγού της Καρχηδονίας Αμίλκα, του πρώτου μιας σειράς ονομάτων Καρχηδονίων που φέρουν αυτό το όνομα, που έπαιξαν στην ιστορία της Σικελίας ένα ρόλο.
Στο Ρήγιο ήτανε ο πεθερός του Αναξίλαος που κυριαρχούσε ακόμα στη Μεσσήνη.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ Χαρακτηριστικά της ΙΜΕΡΑΣ

Εκτός των άλλων η Ιμέρα ήτανε η μεγαλύτερη και η σπουδαιότερη πόλη στην τυρρηνική ακτή, πλησιέστερα στα εδάφη Φοινίκων, αν οχι μακριά από την περιοχή των Ελύμων και χάρη του ποταμού διατηρούσε με τους λαούς της εσωτερικής χώρας διαρκή επικοινωνία.

Αυτή η περίπτωση ξύπνησε το φθόνο του Ακράγαντα, όπου στη δική του εμπορική περιοχή με τον Σελινούντα και Καρχηδονίους ως ανταγωνιστής αγωνιζόταν στην τυρρηνική ακτή και λαχταρούσε για ένα λιμάνι στην τυρρηνική ακτή για να μπορέσει να επεκτείνει το εμπόριο των σιτηρών, να έχει ο Ακράγαντας την ΙΜΕΡΑ ως λιμάνι στη Βόρεια Σικελία, κομβικό σημείο στον έλεγχο του Τυρρηνικού πελάγους αλλά και στο διαμετακομιστικό εμπόριο με το ασήμι της Ιβηρικής.

Ο Ακραγάντιος τύραννος Θήρων εκθρόνισε τον κυρίαρχο της Ιμέρας Τήριλλο και κατάλαβε τα εδάφη του. Αυτό κατέφυγε στους Καρχηδονίους, που του έδωσαν άσυλο. Η μοναδική κόρη του Τέριλλου ήτανε με τον Αναξίλαο τον τύραννο του Ρηγίου και της Μεσσήνης, πρώην Ζάγκλης, παντρεμένη, έτσι εξηγείται γιατί αυτές οι πόλεις στο ακόλουθο πόλεμο εναντίον των καρχηδονίων δεν βρισκότανε με τις ελληνικής πόλεις των Συρακουσών και του Ακράγαντα.

Ο Τήριλλος και ιδιαίτερα ο Αναξίλαος του Ρηγίου που κυριαρχούσε ακόμα στη Μεσσήνη, ασκούσε επίσης πιέσεις στους Καρχηδονίους για λογαριασμό τους και έστειλε τους δυο γιούς του ως ομήρους στην Καρχηδόνα ως ένδειξη πίστης, τοιουτοτρόπως απευθύνθηκαν στην Καρχηδόνα για στρατιωτική συμπαράσταση και υποστηρίχτηκαν πιθανότατα από την Σέλινους Σελινούντα σιωπηλά, αν όχι ενεργά.

Και η Καρχηδόνα ανταποκρίθηκε στο αίτημα ως πρώτη, καθόλου όμως ως τελευταία ξένη Δύναμη, που συγκατατέθηκε στην πρόσκληση της Σικελίας και οι οποίοι άδραξαν την ευκαιρία προκειμένου να προλάβουν την συνένωση της Σικελίας και του Τύραννου της Γέλας και των Συρακουσών , Γέλωνα.

ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΡΧΙΣΕ Η ΔΙΑΜΑΧΗ ΜΑΤΑΞΥ ΤΟΥΣ και η αρχική αναζήτηση βοήθειας έξωθεν;

Η διαρκής απειλή των Καρχηδονίων ανάγκασε την ΙΜΕΡΑ να ζητήσει βοήθεια και προστασία από τον τύραννο του Ακράγαντα Φάλαρη (570-554 π.Χ. ), ο οποίος την υπέταξε. Ο Φάλαρης υπήρξε πρώτος κατά χρονική σειρά τύραννος του Ακράγαντα, Δωρικής Αποικίας. Ο Φάλαρης είναι αναμφίβολα ένας πολιτικός που κυβερνά με ατσάλινη πυγμή, ένας δυνάστης που ίσως μάλιστα εγκαθιδρύει ένα πολίτευμα τρόμου.
( Ο Ταύρος του Φάλαρη, ήταν ένα όργανο βασανιστηρίων του οποίου το όνομα οφείλεται στον Φάλαρη, τύραννο του Ακράγαντα, ο οποίος πέθανε το 554 π.Χ. Η βαναυσότητα του Φαλάριδος, ήταν τέτοια που έβαλε έναν αγαλματοποιό, τον γλύπτη Περίλαο, να του κατασκευάσει ένα χάλκινο κούφιο βόδι. Το βόδι αυτό χωρούσε άνθρωπο και το προόριζε μια μηχανή εκτέλεσης. Έβαζε μέσα τον μελλοθάνατο ζωντανό, έκλεινε το βόδι και άναβε φωτιά από κάτω. Το γλυπτό ήταν έτσι κατασκευασμένο, που οι φωνές του βασανισμένου ακούγονταν σαν βέλασμα βοδιού, ενώ ο καταδικασμένος έβρισκε φρικτό θάνατο μέσα στον πυρωμένο φούρνο. Πρώτο θύμα και δοκιμαστικό της λειτουργίας του έγινε ο ίδιος ο κατασκευαστής του Περίλαος).
--- ΟΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ


Η πρώτη φάση σχέσεων με την Καρχηδόνα οδήγησε σε ανοιχτή σύγκρουση , όταν ο Θήρωνας, άρχοντας της πόλης εκδίωξε από την Ιμέρα τον άρχοντα της πόλης, ενσωματώνοντας στα εδάφη του Ακράγαντα μια μεγάλη ζωτικής σημασίας ζώνη εδαφών που διέσχιζε όλο το νησί, από τον πορθμό της Σικελίας μέχρι την Τυρρηνική Θάλασσα.
Από το 500 π.Χ. τύραννος της Ιμέρας ήταν ο Τήριλλος, τον οποίο ανέτρεψε, όπως ανέφερα το 483 π.Χ. ο τύραννος του ακράγαντα Θήρωνας.
Ο Τήριλλος κατέφυγε στους Καρχηδονίους και υποστηριζόμενος από το γαμπρό του Αναξίλαο του Ρήγιου, ζήτησε βοήθεια για να ανακτήσει τη θέση του και αυτοί αποφάσισαν να επέμβουν ενώνοντας μαζί τους και τους Σελινουντίους, φοβούνταν προφανώς ότι η δύναμη του Θήρωνα θα αυξανόταν πολύ και θα μπορούσε να λάβει ηγεμονικές διαστάσεις.
Το γεγονός αυτό επέτρεψε στους Καρχηδονίους να χρησιμοποιήσουν ως πρόφαση την επαναφορά του Τήριλλου στο θρόνο και να εκστρατεύσουν εναντίον της Σικελίας και κατ΄αυτόν τον τρόπο προσκαλούσε ο Τήριλλος τους Καρχηδονίους να εμπλακούν στις εσωτερικές υποθέσεις των πόλεων της Σικελίας.
Υπό την απειλή του καρχηδονιακού στρατού, ο Θήρωνας συμμάχησε με το γαμπρό του, τον Γέλωνα, τον τύραννο των Συρακουσών, και μαζί επιτέθηκαν στην Ιμέρα, στα βόρεια παράλια της Σικελίας, στον εχθρικό στρατό.
---
ΠΩΣ ΣΚΕΠΤΟΤΑΝΕ οι μητροπολιτικές πόλεις στην Ελλάδα;
Τέτοιες υβριδικές συμμαχίες μεταξύ βαρβάρων και Ελλήνων σκανδάλιζαν τους Έλληνες του μητροπολιτικού χώρου, που είχαν μια αντίληψη αποκλειστική για τον πολιτισμό τους. Τις δικαιολογούσαν μόνο με το γεγονός ότι, και κατά βάθος, και οι ίδιοι οι Έλληνες της Σικελίας ήταν μια ξένη φυλή που προήλθε από την ανάμειξη των Ελλήνων αποίκων με όλες τις αυτόχθονες και τις ξένες φυλές. Valerio M. Manfredi.
----
Σύμφωνα με το Διόδωρο το Σικελιώτη υπήρξε κοινός δίαυλος επαφής μεταξύ του Πέρση βασιλιά και των Καρχηδονίων, ώστε να πραγματοποιηθεί μια συντονισμένη επίθεση εναντίον του ελληνικού κόσμου και από την Ανατολή και από τη Δύση.
ΤΟ ΜΠΛΟΚ της εξουσιαστικής δύναμης Γέλων-Θήρων κυριαρχούσε τώρα στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής Σικελίας.
Μετά την κατάληψη από τον Θήρων το έτος 483 και την απόσπαση της Ιμέρας από τον Τύραννο Τήριλλο, βρισκότανε μόνο η πόλη Σέλινους και η Μεσσήνη ακόμα εκτός, και οι πιθανότητες αυτών των πόλεων, για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους , φαινότανε από όλα τα άλλα, όχι και τόσο καλές. Ο Τήριλλος ήτανε φιλοξενούμενος φίλος, του αρχηγού της Καρχηδονίας Αμίλκα, του πρώτου μιας σειράς ονομάτων Καρχηδονίων που φέρουν αυτό το όνομα, που έπαιξαν στην ιστορία της Σικελίας ένα ρόλο. Στο Ρήγιο ήτανε ο πεθερός του Αναξίλαος που κυριαρχούσε ακόμα στη Μεσσήνη.

Ο ΓΕΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΡΑΚΟΥΣΩΝ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΑ Νεποτισμός της Σικελίας

Οι ελληνικές πόλη-κράτη της Σικελίας βρίσκονταν κάτω από τη σφαίρα επιρροής δύο οικογενειών, οι οποίες διοικούσαν υπό τα πρότυπα του τυραννικού καθεστώτος . Στη βόρεια Σικελία την εξουσία ασκεί ο Αναξίλαος του Ρηγίου που ήταν τύραννος της Ζάγκλης (μετέπειτα θα μετονομαστεί σε Μεσσήνη), και ο πεθερός του Τήριλλος, τύραννος της Ιμέρας.
Στον αντίποδα, στη νότια Σικελία οι δύο δυναστείες τυράννων (Εμμενίδες στον Ακράγαντα και Δεινομενίδες στη Γέλα και, στη συνέχεια στις Συρακούσες. ( Στη Σικελία αντιπαρατίθενται συνήθως οι απόγονοι των αρχικών αποίκων, που αποτελούν την κατ΄εξοχήν αριστοκρατία κάθε πόλης προς τους απόγονους αυτών που εγκαταστάθηκαν αργότερα στις αποικίες.)

Ο Γέλων , Γέλωνας των Συρακουσών μαζί με τον πεθερό του Θήρων- Θήρωνα του Ακράγαντα είχαν εδραιώσει την εξουσία τους.
Ο Γέλων ήταν στρατηγός του τυράννου της Γέλας Ιπποκράτη και αρχηγός του ιππικού. Μετά το θάνατο του τυράννου, προφασιζόμενος αρχικά ότι θα υποστηρίξει τους νεαρούς διαδόχους αλλά τελικώς εκμεταλλευόμενος την κατάσταση που επικρατούσε στην πόλη, παραμέρησε τους κληρονόμους του Ιπποκράτη ανακηρύσσοντας εαυτόν τύραννο της πόλης.
Σε μικρό χρονικό διάστημα κατάφερε ότι δεν μπόρεσαν οι προκατοχοί του, την υποταγή δηλαδή της πόλης των Συρακουσών. Θέλοντας να επεκτείνει και να ενισχύσει τη θέση του, ο Γέλων , αφήνει τον αδελφό του Ιέρωνα στη Γέλα και μεταφέρει την πρωτεύουσα από τη Γέλα με πραξικόπημα στις Συρακούσες επαναφέροντας τους αριστοκράτες (τους Γαμόρους ) απόγονους των πρώτων αποίκων που είχαν εκδιωχθεί από το λαό, και τους δουλοπάροικους (τους κιλλυρίους (όρα το βιβλίο: Valerio M. Manfredi: Οι Έλληνες της Δύσης, 1997), οι οποίες Συρακούσες λόγω της στρατηγικής τους θέσεως θα αποδεικνύονταν λιμάνι κομβικής σημασίας.

Ο Ιέρωνας Ι 485 π.Χ. τύραννος της Γέλας και το 478 π.Χ. ακολούθησε τον αδελφό του Γέλωνα ως τύραννος των Συρακουσών.

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ και επέμβαση της Καρχηδόνας στη Σικελία
Μετά από την καθυστέρηση τριών ετών, και την ολοκλήρωση των προπαρασκευών ο Αμίλκας εκλέγεται επικεφαλής του στρατού των Καρχηδονίων και εκστρατεύει με 300 000 άνδρες, οι οποίοι ήταν κατά κύριο λόγο Φοίνικες, Λίβυοι, Ίβηρες, Λίγυες, Ελισύκοι, Σαρδύνιοι και Κύρνιοι, περισσότερες από 200 τριήρεις και 3 000 μεταγωγικά πλοία, σύμφωνα με το Διόδωρο.
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του, ο στόλος αφού διέσχισε το Λυβικό Πέλαγος έπεσε σε τρικυμία με αποτέλεσμα να χαθεί μεγάλο μέρος των ιππέων και των αρμάτων. Ο στόλος παροσορμίζεται στην Πάνορμο, όπου ο Αμίλκας τρεις ημέρες ξεκουράζει το στρατό του και διορθώνει τις ζημιές που είχαν προκληθεί στα πλοία. Στη συνέχεια προχωρεί κατά μήκος των ακτών κάτω από την αρχηγία του Τήριλλο στη θάλασσα και στη στεριά εναντίον της Ιμέρας. Παρόλα που ο πόλεμος αφορούσε έναν πόλεμο του Θήρωνα, τον κέρδισε ο Γέρωνας.
Οι επιτιθέμενοι έμειναν στον αγώνα μόνοι τους, όπου ο Αναξίλαος και οι σύμμαχοι του Σελινούντα κατά παρόδοξα Αίτια παρέμειναν μακριά. Η νίκη των Ελλήνων ήταν ολοκληρωτική. ο Αμίλκας έπεσε και τα πλοία που τράβηξε στη στεριά κάηκαν. M.I. Finley: Das antike Sizilien, München 1993.
Αφού ξεκούρασε για τρεις μέρες τους στρατιώτες, επαναλαμβάνω και διόρθωσε τις ζημιές που είχαν προκληθεί από την τρικυμία, προχώρησε με τη δύναμη του προς την Ιμέρα, με το ναυτικό να πλέει παράλληλα.

Μόλις έφτασε κοντά στην πόλη που προαναφέραμε, έστησε δυο στρατόπεδα, το ένα για το πεζικό και το άλλο για το ναυτικό. Τράβηξε όλα τα πολεμικά πλοία στην ξηρά και τα περιέβαλε με βαθιά τάφρο και ξύλινο τείχος, ενώ το στρατόπεδο του πεζικού το οχύρωσε στήνοντάς το απέναντι από την πόλη και εκτείνοντας το από το περιτείχισμα του στρατοπέδου του ναυτικού μέχρι τους λόφους που βρίσκονταν από πάνω.
Έχοντας καταλάβει όλη γενικά τη δυτική πλευρά, έβγαλε τα εφόδια από τα φορτηγά πλοία και εξαπέστειλε αμέσως όλα τα πλοία, με την εντολή να φέρουν σιτάρι και άλλα εφόδια από τη Λιβύη και τη Σαρδηνία.

Ο ίδιος, παίρνοντας μαζί του τους άριστους από τους στρατιώτες, βάδισε στην πόλη, όπου τρέποντας σε φυγή εκείνους που βγήκαν εναντίον του και σκοτώνοντας πολλούς, τρομοκράτησε τους κατοίκους της πόλης. Έτσι, ο Θήρων, ο καταληψίας, των εδαφών, ο ηγεμόνας των Ακραγαντίνων, που με αρκετή δύναμη φρουρούσε από κοντά την Ιμέρα, φοβήθηκε κι έστειλε μήνυμα στις Συρακούσες, ζητώντας από τον Γέλωνα να έρθει τάχιστα σε βοήθεια.

Εκείνος συγκέντρωσε 50.000 άνδρες και 5.000 ιππείς, κυρίως μισθοφόρους. Όταν έφτασε ο Γέλωνας, στρατοπέδευσε κοντά στην πολιορκημένη πόλη και έδωσε εντολή στο ιππικό του να καταστρέψει την ύπαιθρο, ώστε να δυσχεράνει τον ανεφοδιασμό των αντιπάλων. Το ηθικό των κατοίκων της Ιμέρας εξυψώθηκε με την άφιξη του Γέλωνα και πολυάριθμων Καρχηδονίων αιχμαλώτων, τους οποίους οι ιππείς φέρεται να συνέλαβαν κατά την επιδρομή στην ύπαιθρο.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ του Γέλωνα ήταν να καταφέρει ισχυρό χτύπημα στον εχθρό χωρίς να διατρέξει κίνδυνο. Η ευκαιρία του δόθηκε όταν οι άνδρες του συνέλαβαν έναν γραμματοκομιστή, ο οποίος έφερνε γράμμα στον Αμίλκα από την ελληνική αποικία του Σελινούντα. Το γράμμα αυτό επιβεβαίωνε ότι, σε συμφωνημένη ημερομηνία, οι Σελινούντιοι θα έστελναν ιππείς στους Καρχηδόνιους, ως βοήθεια. Επιπλέον, εκείνη την ημέρα, ο Αμίλκας θα προσέφερε θυσία. Έτσι ο Γέλωνας συνέλαβε το τολμηρό σχέδιο να εισβάλλει αμαχητί στο καρχηδονιακό στρατόπεδο, στέλνοντας δικούς του ιππείς αντί για τους Σελινούντιους, οι οποίοι θα έκαιγαν τα εχθρικά πλοία, θα σκότωναν τον Αμίλκα και θα έδιναν το σύνθημα για γενική επίθεση.

Η ΜΑΧΗ

Μόλις ξημέρωσε, οι ιππείς του Γέλωνα εμφανίστηκαν στο καρχηδονιακό στρατόπεδο, ως Σελινούντιοι, και οι φύλακες του στρατοπέδου τους δέχτηκαν. Αμέσως κινήθηκαν κατά του Αμίλκα και τον σκότωσαν, ενώ έβαλαν φωτιά στα καρχηδονιακά πλοία. Κατά την εκδοχή του Ηροδότου, η οποία προέρχεται από την καρχηδονιακή πλευρά και εντάσσεται στην ηρωική παράδοση γύρω από το πρόσωπο του Καρχηδόνιου στρατηγού, ο Αμίλκας ρίχτηκε απελπισμένος στη φωτιά, όταν είδε τη φυγή των στρατιωτών του. Έτσι, όλος ο στρατός των Συρακουσών και του Ακράγαντα ακολούθησε και επιτέθηκε στο στρατόπεδο των Καρχηδονίων. Ακολούθησε μάχη η οποία ήταν ιδιαίτερα φονική.

Τότε διαδόθηκε η είδηση του θανάτου του στρατηγού Αμίλκα. Οι Καρχηδόνιοι αποθαρρύνθηκαν ενώ εξυψώθηκε το ηθικό των Συρακοσίων και των Ακραγαντίνων. Επακολούθησε σφαγή των Καρχηδονίων που τρέπονταν σε φυγή ενώ, όσοι από αυτούς συγκεντρώθηκαν σε οχυρή θέση για να αμυνθούν, παραδόθηκαν εξαιτίας της δίψας. Ελάχιστοι φέρεται να διέφυγαν για να μεταφέρουν τα δυσάρεστα νέα στην Καρχηδόνα.
Όπως αναφέραμε Ο Τήριλλος είχε καταφύγει στους Καρχηδόνιους, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία. Έστειλαν τον Αμίλκα που πολιόρκησε την Ιμέρα με 300.000 στρατό και 200 πολεμικά πλοία, έχοντας μαζί του και τον Τήριλλο.
Εναντίον του Αμίλκα επιτέθηκαν ο Γέλωνας, τύραννος των Συρακουσών, και ο Θήρωνας, τύραννος του Ακράγαντα, με 50.000 πεζούς και 5.000 ιππείς, κατατρόπωσαν τους Καρχηδόνιους σκοτώνοντας 150.000 και τον ίδιο τον Αμίλκα, και έσωσαν την Ιμέρα.
Αυτή είναι η περίφημη μάχη της Ιμέρας που έγινε το 480 π.Χ., την ίδια μέρα με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας (Ηρόδοτος).
Οι μάχες αυτές σήμαιναν διπλή νίκη του Ελληνισμού κατά των εχθρών του της Ασίας και της Αφρικής, της Ανατολής και της Δύσης, όπως υποστηρίζει και ο Χέρμαν Μπένγκτσον στην «Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος», όπου διαβάζουμε τα εξής:
«Με βάση το δεδομένο τούτο βγήκε το συμπέρασμα ότι υπήρξε μια περσο – καρχηδονιακή συμμαχία, για την ιστορικότητα της οποίας δεν μπορούσε κανείς να αμφιβάλλει. Έτσι το πολεμικό σχέδιο του Ξέρξη απέβλεπε σ’ ολόκληρη σχεδόν την Μεσόγειο και ήταν αποτέλεσμα μιας διορατικής πολιτικής του Αχαιμενίδη, που είχε υπολογίσει ορθά τις δυνάμεις των αντιπάλων• έχοντας ο μέγας βασιλεύς την συμβουλή των Περσών αξιωματούχων και Ελλήνων εξορίστων, κατανόησε γρήγορα τις δυνατότητες που του επρόσφερε η γενική κατάσταση.
Αν ο Ξέρξης είχε λίγη τύχη, θα κατώρθωνε να παγιώση την εξουσία του πάνω σε ολόκληρο τον χώρο που κατοικούσαν οι Έλληνες.»

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ για το επόμενο ιστορικό θέμα

Ο γιος του Θήρωνα, Θρασυδαίος, έγινε τύραννος της Ιμέρας, αλλά συγκρούστηκε με τους Συρακούσιους και σκοτώθηκε από τον Ιέρωνα το 472 π.Χ. Απαλλαγμένη από τον τύραννο και ελεύθερη η Ιμέρα έφτασε σε ακμή και ευημερία ως το 409 π.Χ., που θα συνεχίσουμε αρχικά με τον ακατανόητο αδελφικό πόλεμο των Αθηνών και Συρακουσών, έτσι που οι Καρχηδόνιοι το 409 π.Χ. αποβιβάστηκαν με μίσος και εκδίκηση στη Σικελία, κυρίεψαν και κατεδάφισαν την πόλη και κατέσφαξαν τους άντρες, εκδικούμενοι το θάνατο του Αμίλκα.
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της κατοχής ξένων εδαφών
Ύστερα από τη συντριβή των συμμάχων και προστατών της, ΤΩΝ Αθηναίων το 415 -413 π.Χ., η πόλη της Αίγεστας, που κάλεσε σε βοήθεια της την Αθήνα και υπέστη η Αθήνα τραγική ήττα στις Συρακούσες, είχε υποχρεωθεί να ικανοποιήσει όλες τις διεκδικήσεις των γειτόνων της Σελινουντίων .

Τρία χρόνια αργότερα, όμως οι Σελινούντιοι προβάλλουν νέες διεκδικήσεις που ισοδυναμούν ουσιαστικά με πολιτικό και οικονομικό αφανισμό της Αίγεστας, η οποία μέσα στην απόγνωσή της στρέφεται προς τους Καρχηδόνιους, ζητώντας τη στρατιωτική βοήθειά τους.
Εκείνοι, προς γενική κατάπληξη, απαντούν θετικά μετά από εβδομήντα χρόνια. Τί μεσολάβησε ώστε η Καρχηδόνα να αλλάξει την πολιτική μη επέμβασης στα ελληνικά ζητήματα, την οποία ακολουθούσε πιστά για εβδομήντα περίπου χρόνια; Όπως εξηγεί ο Πιέρ Καρλιέ (όπ.π., σελ. 172-173): «Πιθανότατα, η μεγάλη αθηναϊκή εκστρατεία του 415 προκάλεσε σοβαρές ανησυχίες στην Καρχηδόνα. Οι Καρχηδόνιοι μπορεί να φοβήθηκαν ότι οι Αθηναίοι, εφόσον καταστούν κύριοι της Σικελίας, θα συνεχίσουν την επέκτασή τους προς την Αφρική«. Αυτό μας λέει κι ο Θουκυδίδης, εμφανίζοντας τον Αλκιβιάδη να δηλώνει προς τους Σπαρτιάτες .
Το 407 π.Χ. οι Καρχηδόνιοι έχτισαν νέα πόλη στην απέναντι όχθη του ποταμού και την ονόμασαν «Θέρμας Ιμεραίας». Σε αυτή την καρχηδονιακή αποικία κατοίκησαν όσοι Ιμεραίοι είχαν σωθεί. Αργότερα, όπως και όλη η Σικελία, κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους.

ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΑΧΗ
Μετά την ήττα τους οι Καρχηδόνιοι ζήτησαν ανακωχή. Οι όροι που τους επέβαλλε ο Γέλωνας ήταν μετριοπαθείς. Δεν ζήτησε την αποχώρηση των καρχηδονιακών φρουρών και την απαγόρευση εγκατάστασης αποίκων (Φοινίκων) τους στη Σικελία. Οι Καρχηδόνιοι θα κατέβαλλαν αποζημίωση 2.000 αργυρών ταλάντων και θα κατασκεύαζαν δύο ναούς όπου θα χαρασσόταν το κείμενο της συνθήκης.
Έχει εκφραστεί η υπόθεση ότι η μετριοπάθεια αυτή οφειλόταν στην απροθυμία του Γέλωνα να μειωθεί η καρχηδονιακή δύναμη στη Σικελία, την οποία ήθελε ως αντίβαρο στην ανερχόμενη δύναμη του Ακράγαντα.

Είναι όμως πιθανό απλά να μην επιθυμούσε πόλεμο μεγαλύτερης διάρκειας με την Καρχηδόνα. Οι Σελινούντιοι παρέμειναν σύμμαχοι των Καρχηδονίων αλλά, όπως και ο Αναξίλαος, τύραννος της Ζάγκλης και του Ρηγίου, ήρθαν σε συμβιβασμό με τον Γέλωνα ενώ η Ιμέρα φαίνεται πως εντάχθηκε στον άξονα Συρακουσών-Ακράγαντα.

Ο Γέλωνας, εμεταλλευόμενος στο έπακρο την ευκαιρία που του δόθηκε με το γράμμα των Σελινούντιων, κέρδισε περηφανή νίκη και απέκτησε τεράστια δόξα στην πατρίδα του ενώ οι Συρακούσες αναδείχτηκαν στο μεγαλύτερο πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο της ελληνικής Δύσης. Από τα λάφυρα και την αποζημίωση, οι Συρακούσιοι και οι Ακραγαντίνοι έχτισαν πολλούς ναούς και έστειλαν αναθήματα στους Δελφούς και την Ολυμπία. Επιπλέον, ο Θήρωνας, με τα χρήματα από τα λάφυρα και την εργασία των αιχμαλώτων, έκανε τον Ακράγαντα την πιο όμορφη πόλη της Σικελίας.[4]
Η ήττα οδήγησε τους Καρχηδόνιους σε δραστική αλλαγή πολιτικής για τις επόμενες δεκαετίες. Σταμάτησαν τις προστριβές με τους Έλληνες της Σικελίας, περιόρισαν τις εκεί κτήσεις τους στο νοτιοδυτικό άκρο της και αφοσιώθηκαν στην παγίωση της αφρικανικής αυτοκρατορίας τους και τα ταξίδια προς τη Δυτική Μεσόγειο και τον Ατλαντικό Ωκεανό. Τα αρχαιολογικά ευρήματα από την περίοδο αυτή δείχνουν σημαντική μείωση των καρχηδονιακών εισαγωγών από τους Έλληνες, τους Ετρούσκους και τη Φοινίκη.[10]
----------------------------------------

ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΣ: Όταν το 480 π.Χ.τα μυριάριθμα στρατεύματα του Ξέρξη, ξεκίνησαν από την Ασία να εισβάλλουν στην Ελλαδα, ξεκίνησαν από την Ασία να εισβάλουν στην Ελλάδα, οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι, που ηγούνταν του μετώπου εναντίον των Περσών ζήτησαν και τη συβουλή του μαντείου των Δελφών και επίσης ζήτησαν και την βοήθεια και από τους Συρακουσίους.
Όταν οι εκπρόσωποι των Ελλήνων έφτασαν στις Συρακούσες ζητώντας βοήθεια εναντίον της Περσίας του Ξέρξη , ο Γέλωνας πρόβαλε μεγάλες αξιώσεις: ήταν έτοιμος να βγει στη θάλασσα με τα διακόσια πλοία του, αλλά ήθελε την ανώτατη αργηγία του πολέμου.
Οι περήφανοι Λακεδαίμονες ξεσηκώθηκαν μπροστά στην απαίτηση αυτή και τότε ο Γέλωνας δήλωσε ότι του αρκούσε η ηγεσία των ναυτικών συμμαχικών δυνάμεων, οι Αθηναίοι, που είχαν διαθέσει για τις ανάγκες του πολέμου τεράστιες δυνάμεις από εκατόν ογδόντα τριήρεις, τα κοσμήματα της πιο εξελιγμένης ναυπηγικής της εποχής δεν ήταν διατεθειμένοι να αναχθούν και να υποκούσουν από έναν επαρχιώτη σαν τον Γέλωνα.

Δεν έγινε τίποτα: οι Έλληνες τα έβγαλαν πέρα εξίσου μόνοι συντρίβοντας τους Πέρσες στη Σαλαμίνα, στις Πλαταιές και στη Μυκάλη (480 και 479 π.Χ.), ενώ ο Γέλωνας βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να αντιμερτωπίσει προβλήματα όχι λιγότερα σοβαρά. …… συνεχίζει Οι Έλληνες της Δύσης….;;;;;;;;;;

Μετά τη μάχη του Μαραθώνα και τη μεγάλη προετοιμασία του Ξέρξη, οι Πέρσες εισέβαλλαν στην Ελλάδα (480 π.Χ.). Εν τω μεταξύ στη Δυτική Μεσόγειο, σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, οι Καρχηδόνιοι είχαν έρθει σε συμφωνία με τους Πέρσες για να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό στους Έλληνες της Μεγάλης Ελλάδας, για να μη στείλουν ενισχύσεις στους Έλληνες της Ανατολικής Μεσογείου.Σύμφωνα όμως με τον Ηρόδοτο, ο Θήρων, τύραννος του Ακράγαντα, έδιωξε τον τύραννο της Ιμέρας, τον Τήριλλο κι εκείνος ζήτησε βοήθεια από τους Καρχηδόνιους, οι οποίοι άδραξαν την ευκαιρία προκειμένου να προλάβουν τη συνένωση της Σικελίας υπό τον τύραννο της Γέλας και των Συρακουσών, Γέλωνα.

Ο ίδιος ιστορικός αναφέρει πως ο Γέλων έστειλε τρία πλοία για να παρακολουθήσουν την περσική εισβολή στην Ελλάδα με σκοπό, αν νικούσαν οι Πέρσες, να δώσουν «γην και ύδωρ» (αναγνώριση υποτέλειας), καθώς και μεγάλο χρηματικό ποσό, στον Ξέρξη.
Η πληροφορία αυτή θεωρείται πιθανή, αφού οι Πέρσες θα ήταν πιο χρήσιμοι από τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδας, στον αγώνα του Γέλωνα εναντίον των Καρχηδονίων.
----------------
Το θέμα δεν πρέπει να θεωρηθεί ως εντελώς αποτελειωμένο, όπου θα συνεχίσουμε με τα διδάγματα του παρελθόντος, προς αποφυγή παρόμοιων προβλημάτων του μέλλοντος.

Επίλογος

Ποτέ πρωτύτερα και πουθενά οι Έλληνες δεν έφθασαν τόσο πλησιέστερα στην αυταπάτη μιας αυτοκρατορίας, που για πολύ χρόνο θα μπορούσε να κυριαρχήσει τη Μεσόγειο.
-Και όμως δώρισαν αυτήν την πιθανότητητα ευκαιρίας σε άλλους, εξαιτίας των μακροχρόνιων φιλινικιών και αγώνων δύναμης μεταξύ τους.
-Και ενώ μετέπειτα ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, αναφέρει : «Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα αλιμονό μας»-
--Επιτρέψτε μου να σας ερωτήσω ως το επόμενο θέμα: Γιατί οι Έλληνες της Σικελίας δεν κατόρθωσαν να πραγματοποιήσουν με επιτυχία τις σκέψεις της Πόλης-Κράτος;
Η βιβλιογραφία θα ανακοινωθεί σε άλλα άρθρα ή προϋπάρχει σε προηγούμενα άρθρα: www.kn-megalexandros.gr

Σχόλια

>> Δεν φέρουμε καμία ευθύνη για τα κάθε είδους σχόλια.
>> Πρέπει να είστε μέλος για να Δημοσιεύστε ένα σχόλιο