Μενού

Είσοδος

ΟΔΗΓΙΕΣ

Χρήσιμες οδηγίες για τη σελίδα. Πατήστε ΕΔΩ

Aρθρα

ΓΙΑΤΙ ; ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΗΔΕΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ- ΕΙΚΟΝΟΛΑΤΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΕΙΩΜΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ; Νο.473

ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΕΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ- ΕΙΚΟΝΟΛΑΤΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΕΙΩΜΟ Νο. 473 - Μια ενδιαφέρουσα ιστορική ανάλυση του παρελθόντος-

19. Φεβρουαρίου 842 - Επέτειο της Αναστήλωσης των εικόνων

Ο όρος Εικονομαχία αναφέρεται στη θεολογική και πολιτική διαμάχη που ξέσπασε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατά το μεγαλύτερο μέρος του 8ου και το πρώτο μισό του 9ου αιώνα, αναφορικά (σε πρώτο επίπεδο) με τη λατρεία των χριστιανικών εικόνων.

Η Εικονομαχία διαίρεσε τους κατοίκους της αυτοκρατορίας σε Εικονομάχους (επίσης αναφερόμενους ως Εικονοκλάστες[σ 1]) και Εικονολάτρες (επίσης αναφερόμενους ως Εικονόφιλους και Εικονόδουλους.
Στις 19. Φεβρουαρίου 842 έλαβε χώρα η Αναστήλωση των εικόνων, που ονομάζεται και Κυριακή της Ορθοδοξίας, επειδή οι "ορθόδοξοι" εικονολάτρες ή εικονόδουλοι εθριάμβευσαν επί των "αιρετικών".

Η μεγάλη θρησκευτική διαμάχη που ξεκίνησε από τον Λέοντα τον Γ΄ δίχασε τον χριστιανικό κόσμο, ταλάνισε για χρόνια τη βυζαντινή αυτοκρατορία και υπήρξε το πρώτο βήμα για το σχίσμα των δύο εκκλησιών.

Το πρόβλημα το έχουμε ακόμα και σήμερα, παρόλα που είμαστε βαπτισμένοι ορθόδοξοι. Ακούμε να λένε: η "εκκλησία, είναι κράτος εν κράτει" .

Ακούμε για το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, ακούμε να ισχυρίζονταιωγια την πολιτική ηγεσία πρέπει να αντιππροσωπεύεται σε εκδηλώσεις μόνο από πολιτικούς και όχι από ιερωμένους, ακούμε για την φορολόγηση των περιουσιακών στοιχείων της εκκλησίας, ακούμε για την "μεσαιωνική" θρησκόληπτη συμπεριφορά ορισμένων ανθρώπων, ακούμε για την ισχυρή και υπερβολική εικονολατρία, εικονοφιλία, χειροφιλία, κλπ. και παρόλα που έχουν περάσει πάνω από 10 εκατονταετηρίδες, αλλά μέχρι τώρα χωρίς διόρθωση των κακών κειμένων. Η υπερβολική προσφορά απανταχού εικόνων και Αγίων, επίσης στο ιντερνέτ, facebook, που αποστέλλονται ως παρηγοριά και βοήθεια είναι υπερ-υπερβολικοί χειρισμοί , διότι οι Άγιοι και οι εικόνες δεν μας έσωσαν ούτε στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης, στους βιασμούς, εξευτελισμούς και ξεριζωμούς της Άλωσης της Πόλης, αλλά οι Αγιοι δεν μας βοήθησαν ούτε στη σφαγή της Σμύρνης στους βιασμούς, εξευτελισμούς, εκδιωγμούς της προσφυγιάς των Μικρασιατών και Ποντίων που υπέστησαν στην αιώνια Πατρίδα των προγόνων μας, και χρόνια σέρνουμε τον ψυχικό πόνο του βιασμού, του εξευτελισμού και της εκδίωξης από γεννιά σε γενιά με τα αθεράπευτα ψυχικά τραύματα, χωρις τελειωμό.


Το μόνο κατόρθωμά μας, ως ελληνικό κράτος, είναι να αντικρύζουμε σε όλους τις χώρες του κόσμου προτομές, ανδριάντες, τιμητικές αναφορές και διακρίσεις για την Αρχαία Ελλάδα, τη γη των προγόνων μας, φιλοσόφους, άνδρες και γυναίκες και ιστορικούς ήρωες, προτιμές που δίνουν τιμή, μίμηση, κουράγιο, ερέθισμα, ελπίδα και προκοπή, παντού να ατενίζουμε ανδριάντες, προτομές, εκτός από τη δική μας χώρα.

Για τη φετινή επέτειο της Αναστήλωσης των εικόνων, 19 Φεβρουαρίου, διαβιβάζω την Εικονολογία,
του Μάριου Πλωρίτη, www.tovima.gr/2008/11/24/optinions/eikonologia.
Γνώμες
Εικονολογία
Εικονολογία ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ Πήρα και δημοσιεύω το παρακάτω «περίεργο» γράμμα: Αγαπητέ κύριε, ΕΧΩ την τύχη να είμαι τελειόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής και την ατυχία να είμαι περίεργος για πολλά. Σας γράφω σήμερα, επέτειο της Αναστήλωσης των εικόνων (19 Φεβρ. 842), που ονομάζεται και Κυριακή της Ορθοδοξίας, επειδή οι «ορθόδοξοι» εικονολάτρες ή εικονόφιλοι ή εικονόδουλοι εθριάμβευσαν επί των «αιρετικών»

ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ
24 Νοεμβρίου 2008, 23:02 Ενημερώθηκε: 2 Απριλίου 2000, 00:00
Εικονολογία | tovima.gr

Πήρα και δημοσιεύω το παρακάτω «περίεργο» γράμμα:
Αγαπητέ κύριε,
ΕΧΩ την τύχη να είμαι τελειόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής και την ατυχία να είμαι περίεργος για πολλά. Σας γράφω σήμερα, επέτειο της Αναστήλωσης των εικόνων (19 Φεβρ. 842), που ονομάζεται και Κυριακή της Ορθοδοξίας, επειδή οι «ορθόδοξοι» εικονολάτρες ή εικονόφιλοι ή εικονόδουλοι εθριάμβευσαν επί των «αιρετικών» εικονομάχων ή εικονοκλαστών. Και γι’ αυτό ακριβώς το θέμα, επιτρέψετέ μου να σας απασχολήσω.

Θα μου πείτε, εδώ χαλάει ο κόσμος και τα ΜΜΕ για την εκλογομαχία και την χρηματιστηριομαχία, κι εσύ μας σκοτίζεις με μια «-μαχία», που δίχασε ένα πεθαμένο πια κράτος, το Βυζάντιο, πριν 13 αιώνες;

Με την άδειά σας, όμως, νομίζω πως η αλλοτινή «-μαχία» δεν είναι και τόσο άσχετη με την εποχή μας, αφού και σήμερα γίνεται λόγος πολύς για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας, και σήμερα μαίνονται θρησκευτικοί φανατισμοί, και σήμερα παρακολουθούμε «πνευματικούς» διχασμούς ­ ευτυχώς, όχι τόσο αιματηρούς όσο οι των παλαιών ημερών.
ΑΣ έρθω, όμως στο θέμα. Δεν θα προσπαθήσω εγώ, ο ταπεινός νεοσσός, να λύσω το περιβόητο πρόβλημα των αιτίων της εικονομαχικής κρίσης, που ταλάνισε και αιμάτωσε την βυζαντινή αυτοκρατορία έναν ολόκληρο αιώνα (730-842).
Καθώς είναι γνωστό, άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν πως η Εικονομαχία είχε καθαρά θρησκευτικά κίνητρα (κάθαρση της θρησκείας από εξωτερικές λατρείες), άλλοι πως αποτελούσε προσπάθεια κοινωνικο-πολιτικής μεταρρύθμισης (συντηρητικοί, οι εικονολάτρες, που ευνοούσαν την οικονομική ολιγαρχία ­ προοδευτικοί, οι εικονομάχοι, που ήθελαν να στηρίξουν τους αγροτικούς πληθυσμούς), άλλοι πως αποσκοπούσε στον περιορισμό του αυξανόμενου «μοναχισμού» (πάμπολλοι νέοι άνθρωποι γίνονταν καλόγεροι, με όσα αγαθά ο μοναχικός βίος συνεπάγεται) καθώς και του τεράστιου πλούτου εκκλησιών και μοναστηριών, που τον εποφθαλμιούσε η κεντρική πολιτική εξουσία.

ΕΓΩ θέλω, μόνο, να διατυπώσω δύο παρατηρήσεις:
Πρώτα, για την αντίφαση που υπήρχε (και υπάρχει) στο «δόγμα» των εικονολατρών, οι οποίοι υποστήριζαν μέχρι θανάτου την ανάρτηση και την προσκύνηση των εικόνων.
Κάθε πιστός γνωρίζει πως η δεύτερη από τις Δέκα Εντολές που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή (και που τις έχει υιοθετήσει ο Χριστιανισμός) λέει:
«Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης. Ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Εξοδος, Κ, 4-5).
Σύμφωνα με αυτή την σαφέστατη εντολή, οι πρώτοι Χριστιανοί και οι πατέρες της εκκλησίας, δεν εγκρίνανε την απεικόνιση Θεού, Χριστού και αγίων.

Επιπλέον, όταν ήλθαν εν τη βασιλεία τους, οι χριστιανοί του Βυζαντίου καταδίωξαν ανελέητα τους οπαδούς της αρχαιοελληνικής θρησκείας σαν «ειδωλολάτρες», επειδή ετούτοι έστηναν αγάλματα (και τι αγάλματα!) στους ολυμπίους θεούς και τιμούσαν τα «είδωλά» τους.
Πώς νοείται, λοιπόν, η εικονοποίηση του Θεανθρώπου, της Θεομήτορος και των αγίων, η προσκύνηση και λατρεία των εικόνων, τα θυμιάματα σ’ αυτές κτλ., που είναι μια νεότερη εκδοχή των αρχαίων ειδώλων;
Δεν αποτελεί, τούτο, κατάφωρη παράβαση της θεϊκής εντολής; Δεν συνιστά μιαν άλλη ειδωλολατρία, διόλου διαφορετική από εκείνην που απαγορεύει η Αγία Γραφή; (Είναι σαν να διαγράφεις από τις άλλες εντολές τα «ου» και τις μετατρέπεις σε «κλέψε, μοίχευσε, ψευδομαρτύρησε» κλπ.).
Ναι, ξέρω πως οι πρόμαχοι της εικονολατρίας, όπως ο πολύς Ιωάννης Δαμασκηνός, υποστηρίζουν ότι οι εικόνες αποτελούν «σύμβολα» των εικονιζομένων αγίων, και «μεσολαβητές» μεταξύ εκείνων και των πιστών.
Αλλά ούτε οι σοφοί απολογητές θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν τις δεισιδαιμονίες που αναπτύχθηκαν γύρω στις εικόνες, τη λατρεία τους αυτών καθεαυτών και, προπάντων, το εμπόριο που άνθησε και ανθεί γύρω τους, καθώς και την μαζική παραγωγή και προσκύνηση των λειψάνων τους, που έχουν κατακλύσει εκκλησίες και μοναστήρια, έτσι ώστε «κολάζεται» κανείς να υποθέσει ότι κάθε άγιος διέθετε πολύ περισσότερα κεφάλια (κάρες) από την Λερναία Υδρα και πολλαπλάσια χέρια και άλλα μέλη από τους Εκατόγχειρες.

Σε ποιό στρατόπεδο, λοιπόν, κατοικοεδρεύουν η «κακοδοξία» και η ειδωλολατρία;

ΔΕΥΤΕΡΟ: για το ποιόν των αντιπάλων:
Ολοι οι ιστορικοί συμφωνούν πως ο πρωτεργάτης της Εικονομαχίας Λέων Γ’ (714-41), ο και ιδρυτής της δυναστείας των Ισαύρων, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους βυζαντινούς αυτοκράτορες, σπουδαίος στρατιωτικός που κατανίκησε πολλές φορές τους Αραβες επιδρομείς, αναδιοργανωτής του στρατού, διπλωμάτης, αλλά και νομοθέτης: με το εγχειρίδιο «Νόμων εκλογή», γραμμένο στα ελληνικά, έκανε τη νομοθεσία προσιτή στους πάντες, συμπύκνωσε την ιουστινιάνεια νομοθεσία και την «επεδιώρθωσε εις τον φιλανθρωπότερον».

Αξιοι ηγεμόνες στάθηκαν και οι διάδοχοι του στον θρόνο και στην εικονομαχία: ο γιος του Κωνσταντίνος Ε’ (741-55), που οι εικονόφιλοι τον επονόμασαν «Κοπρώνυμο» (!), ο Λέων Ε’ ο Αρμένιος (813-20) ως τον τελευταίο εικονομάχο, τον δημοφιλή Θεόφιλο (829-42)…
Ας έρθουμε, τώρα, στην εικονολατρική όχθη. Πρωταθλήτρια, εκεί, αναδείχθηκε η Ειρήνη η Αθηναία. Την περικαλλή αυτή κυρία, οι ιστορικοί την φιλεύουν τα κομψότερα επίθετα, ήτοι: «απεριόριστα φιλόδοξη, αρχομανής και φιλοχρήματη, στερημένη κάθε ηθικού δισταγμού, μηχανορράφος, συνωμότρια και απίστευτης σκληρότητας απέναντι στους αντιπάλους της».

Πολλοί υποστηρίζουν πως «βοήθησε» να αποδημήσει εις Κύριον ο 30άρης μόλις σύζυγός της Λέων Δ’ (780-97). Αλλά το βέβαιο και το πολύ πιο αποτρόπαιο είναι πως διέταξε τα ενεργούμενά της να τυφλώσουν και να σκοτώσουν τον ίδιο τον γιό της Κωνσταντίνο Στ’, και μάλιστα μέσα στην «Πορφύρα», το δωμάτιο όπου είχε γεννηθεί (Αυγ. 797), ώστε να μείνει αυτή μόνη (και πρώτη στην Ιστορία) «βασιλεύς» (όχι βασίλισσα) της αυτοκρατορίας. Η ευσεβεστάτη άνασσα δικαιούται, περισσότερο από κάθε άλλην, εστεμμένη ή μη, τον χαρακτηρισμό του Σαίξπηρ για την Μαργαρίτα, την σύζυγο του Ερρίκου Στ’, στο φερώνυμο δράμα: «Τίγρης καρδιά μες σε γυναίκας δέρμα τυλιγμένη». Εκείνη, τουλάχιστο, σκότωνε τους εχθρούς της, όχι το ίδιο το παιδί της!

Αν την αναστήλωση των εικόνων πραγματοποίησε η χήρα του Θεόφιλου, Θεοδώρα (αναγορευθείσα, για τούτο, αγία), κινών νους της εικονο-νίκης υπήρξε ο αδερφός της Βάρδας.
Ο εξαίρετος αυτός άρχων (κατά τον Παπαρρηγόπουλο) «ήτο εκ των ανθρώπων εκείνων οίτινες, μηδεμίαν πρεσβεύοντες υγιά αρχήν, σκοπόν άλλον δεν έχουσιν ειμή να αυξήσωσι την δύναμίν αυτών δια παντός τρόπου»… «δεν επίστευεν εις τίποτε και έτι ολιγώτερον εις τας εικόνας, αλλ’ ήθελε να καταλάβη την υπερτάτην αρχήν και ενόει ότι δεν ηδύνατο να επιτύχη τούτο ειμή δια των πολεμίων της μεταρρυθμίσεως».

Τοιούτοι έδοξαν τη εικονολατρία αρχιερείς…
Με κάθε τιμή
Κ.Μ. Μαλούχος
Και για την αντιγραφή
Μ. Πλ.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Για την αντιγραφή Κ Ν -Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης, info@kn-megalexandros.gr

Σχόλια

>> Δεν φέρουμε καμία ευθύνη για τα κάθε είδους σχόλια.
>> Πρέπει να είστε μέλος για να Δημοσιεύστε ένα σχόλιο