www.kn-megalexandros.gr - Κολωνία
GRIECHISCHE ARBEITNEHMER UND DIE GEWERKSCHAFT
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ
,, Σπύρος Γκάρος ,, Νυρεμβέργη

Ιστορική ανασκόπηση από την ελληνική μετανάστευση στη Γερμανία

Η Γερμανία σαν βιομηχανική χώρα είχε ήδη προ του ΙΙ παγκόσμιου πολέμου άλλα και μετέπειτα μεγάλο συνδικαλιστικό κίνημα το οποίο έπαιζε σπουδαίο ρόλο στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας, αλλά και γενικώς στην Ευρώπη.

Εδώ μπορούμε να πούμε, ότι αυτό ήταν για τους πρώτους φιλοξενούμενους εργάτες (Gastarbeiter), που ήρθαν να εργαστούν στη γερμανική βιομηχανία ένα ευτύχημα. Έφυγαν από τη πατρίδα με ένα συμβόλαιο εργασίας στη τσέπη. Φτάνοντας στη Γερμανία ήταν ήδη καθορισμένη η επιχείρηση που θα εργαστούν, το είδος της εργασίας και η αμοιβή.

Η Ομοσπονδία Γερμανικών Συνδικάτων, όταν οι Γερμανοί επιχειρηματίες χρειάστηκαν εργατικά χέρια και ζήτησαν να φέρουν από τις χώρες μετανάστευσης Ιταλία, Ελλάδα, Τουρκία κτλ. συμφώνησαν με την είσοδο ξένων εργατών με την προϋπόθεση, ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν σαν ανταγωνιστικό εργατικό δυναμικό πιέζοντας τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας. Έθεσαν ως προϋπόθεση και οι ξένοι εργάτες να αμοίβονται σύμφωνα με τις συλλογικές συμβάσεις, και ανάλογα με το είδος της εργασίας που παράγουν.

Μ’ αυτόν το τρόπο δεν υπήρχαν διαφορές εντός και εκτός επιχείρησης μεταξύ Γερμανών και ξένων εργαζομένων.
Οι πρώτοι Έλληνες που ήρθαν στη περιοχή της Μέσης Φρανκωνίας (Νυρεμβέργη, Φυρτ, Ερλανγκεν, Λάουφ, Σβάμπαχ), εργάστηκαν ως επι το πλείστον στην ηλεκτροβιομηχανία π.χ Siemens, Bosch, MAN, AEG, GRUNDIG, Triumph - Adler κ.α.
Ο μεγαλύτερος αριθμός των Ελλήνων εργαζομένων, δηλαδή το 90% προήρχετο από την ελληνική επαρχία, από αγροτικές περιοχές που δεν υπήρχε βιομηχανία, ήταν μικροαγρότες. Η άγνοια στη γλώσσα, χωρίς επάγγελματική μόρφωση, ήταν κυρίως οι λόγοι να εργαστούν στην αρχή όλοι σαν ,,βοηθοί εργάτες,,.

Στην ελληνική επαρχία, εκτός των μεγαλουπόλεων, δεν υπήρχαν εργατικά σωματεία, δηλαδή συνδικαλισμός. Ποιές ήταν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και ποιο ρόλο έπαιζαν στο χώρο της εργασίας, ποιοι ήταν αυτοί που το αντιπροσώπευαν, ποιο ήταν το ,,συμβούλιο προσωπικού,, εντός της επιχείρησης και ποιές ήταν οι αρμοδιοτητές του, στα πρώτα χρόνια στη Γερμανία κανείς από τους Έλληνες δεν το εγνώριζε, ήταν επίσης δύσκολο να το μάθει.

Πολλοί εγκατέλειψαν τα χωριά τους και ήρθαν στη Γερμανία να εργαστούν, να αποταμιεύσουν και να επιστρέψουν πάλι στη πατρίδα. Δεν τους ενδιέφερε να συνδικαλιστούν, αν έπαιρναν αύξηση στο μισθό είχαν την εντύπωση, ότι αυτό το καθόριζε η εκάστοτε κυβέρνηση, το κράτος. Ήρθαν από την Ελλάδα με μία σχετική καχυποψία, φόβους και αφέλεια, αυτά δυσκόλευαν τους Έλληνες να οργανωθούν σε σωματείο.

Άλλοι πάλι ισχυρίζονταν, ότι τα συνδικάτα είναι αριστερές οργανώσεις, ιδιαίτερα τη επόχη (1967 – 1974) που κυβερνούσε στη Αθήνα η στρατιωτική χούντα... που τα οργανά της στη Γερμανία απειλούσαν ότι όποιος είναι συνδικαλισμένος να ξεχάσει την επίσκεψη της οικογενειάς του στη πατρίδα...
Τουλάχιστον τα πρώτα τρία χρόνια δεν ήθελαν ν’ ακούσουν από ,,οργάνωση,, σ’ αυτό συνέβαλλε βέβαια και η εργοδοσία της επιχείρησης η οποία προσπαθούσε να κρατήσει τους ξένους εργαζόμενους μακριά από τον συνδικαλισμό.

Πολλές φορές μάλιστα απειλούσαν με απόλυση και επιστροφή στη πατρίδα... Αφού πέρασαν τα πρώτα χρόνια στο εργοστάσιο, και στην επιχείρηση, άρχισαν και οι Έλληνες να αντιλαμβάνονται πόσο απαραίτητη ήταν η οργάνωση και άρχισαν να γίνονται μέλη των κλαδικών συνδικάτων, κατ’ αρχήν με σύσταση των μελών του συμβουλίου προσωπικού, αργότερα στα κεντρικά γραφεία κάπου στο κέντρο της πόλεως.
Πολλοί, ιδιαίτερα οι Ελληνίδες, γνώριζαν το ,,μικρό συνδικάτο,, και το ,,μεγάλο συνδικάτο,,. Μικρό συνδικάτο, εννοούσαν το συμβούλιο προσωπικού/Betriebsrat και το μεγάλο συνδικάτο = τα κεντρικά γραφεία π.χ της IG-Metall ή της ÖTV. (...ευχαριστώ το μεγάλο συνδικάτο που με βοήθησε... το μικρό συνδικάτο στη φίρμα δεν με βοήθησε...). Βέβαια μικρό και μεγάλο συνδικάτο δεν υπήρχε, υπήρχε μόνο ένα συνδικάτο (σωματείο: στη δική μας τη γλώσσα). Το εργοστασιακό συμβούλιο (Betriebsrat) δεν ήταν συνδικάτο.

Εκεί εκλέγονταν οι αντιπρόσωποι από τους οργανωμένους και από τους ανοργάνωτους εργάτες. Πολλοί αντιλαμβάνονταν τη δουλειά του συνδικαλισμού λανθασμένα, και δυστυχώς έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να καταλάβουν τι ρόλο έπαιζε η συνδρομή που πλήρωναν μηνιαίως στο σωματείο (συνδικάτο). Αυτά τα δύο πράγματα έγιναν γνωστά όταν άρχισαν από τους ίδιους τους Έλληνες συνδικαλιστές ν’ αναλαμβάνονται αρμοδιότητες μέσα στην οργάνωση, κατ΄αρχήν σαν ,,άνθρωποι εμπιστοσύνης-Vertrauensleute,, και μετέπειτα από το 1980 να εκλέγονται απ’ ευθείας στα ,,συμβούλια προσωπικού - Betriebsrat,,.

Οι Έλληνες κατά την 20ετία, 1980 – 2000 ήταν περί τα 40% οργανωμένοι, ήταν το υψηλότερο ποσοστό από όλες τις άλλες εθνικότητες. Σ’ όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις υπήρχαν εκλεγμένοι αντιπρόσωποι όπως επίσης διορισμένοι αντιπροσώποι στα προεδρεία των μεγάλων κλαδικών συνδικάτων και στην Ομοσπονδία Γερμανικών Συνδικάτων (DGB). Κάτι περίπου σαν την ΓΣΕΕ. Με το σύνθημα „Ενωμένοι είμαστε δυνατοί!“ στάθηκαν και στέκονται, ακόμα και σήμερα, αλληλέγγυοι σε όλους του εργατικούς αγώνες μαζί με τους Γερμανούς συναδέλφους, εντός και εκτός εργοστασίου.

Οι νέες γενιές των Έλληνων αυτοί που μεγάλωσαν ή γεννήθηκαν στη Γερμανία, έχουν πλήρη γνώση της εργατικής πολιτικής στο χώρο της εργασίας. Γνωρίζουν τι εστί εργοδοσία και τι συνδικαλίσμος.

Ευπρόσδεκτος σε κάθε Αντίλογο
athinaios@t-online.de
Σπύρος Γκάρος


ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Από την Κολωνία θα επιθυμούσα να κάνω ορισμένες εποικοδομητικές συμπληρώσεις στο βαρυσήμαντο ιστορικό άρθρο του γνωστού και φίλου συνδικαλιστή Σπύρου Γκάρου από την Νυρεμβέργη

ΣΥΜΠΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ
του Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη, Κολωνία

Για την συμπληρωματική αναφορά στο αναφερόμενο άρθρο, έχω λάβει εκείνο το ερέθισμα της διατύπωσης, κατά την εικοσαετία του εικοστού αιώνα και για τα Μέσα μαζικής ενημέρωσης, που ανέπτυξε και διατύπωσε ο BERTOL BRECHT την ΙΔΕΑ του απελευθερωτικού μαζικού εργαλείου ενημέρωσης.

Όχι μόνο ως παθητικοί ακροατές (σήμερα αναγνώστες, θεατές) σε περιορισμό σε παθητικούς καταναλωτές, παρά ως διαμορφώνοντας ενεργητικά μέλη, όπου θα μπορούσαν να συν-διαμορφώνουν την επικοινωνία...

Η πραγματικότητα του ραδιοφώνου σήμερα περιορίζεται σε επιθυμίες μουσικής, παιχνίδια και μεμονωμένες εκφράσεις απόψεων, έτσι που ελέγχεται η περαιτέρω επιθυμία. Το ίδιο υποπτεύομαι υστερούν στην Ελλάδα ακόμα και οι εφημερίδες και η τηλεόραση...

Εκείνη η ιδέα του εικοστού αιώνα για το ραδιόφωνο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μέσω του ιντερνέτ, όπου δεν αποφασίζουν μόνο οι συντάκτες από πάνω, τι θα γραφεί, και ο, τι θέλουν και είναι αρεστό στους ισχυρούς της οικονομίας, της πολιτικής, των καλοθελητών και χορηγούμενων διαφημίσεις.

Η σημερινή σύμπτυξη της τεχνολογίας και της Δημοκρατίας είναι δυνατό να σταματήσει την εποχή, της δημοσιογραφίας από πάνω προς τα κάτω, όπου ήτανε η μοναδική απόφαση των συντακτών τι θα γραφεί, τι θα παραμελήσουν και τι θα σιωπήσουν . .

Θα μπορούσε το ιντερνέτ να αναπτυχθεί ως χώρος ανοιχτών συζητήσεων, με ιστορίες της ζωής, φωτογραφικών ρεπορτάζ και αρθρογραφιών γύρω από την αποκάλυψη διαφθορών, κατάχρησης εξουσίας, ευνοούμενων με αποδοχές και χορηγήσεις πλεονεκτημάτων, που ποτέ δεν πρέπει να αποκρύπτονται, δηλαδή αφορά την εξέλιξη ενός χώρου της δραστηριοποίησης, της κριτικής ανάλυσης, της διαπραγμάτευσης, της επιχειρηματολογίας, της αντανάκλασης, των ερεθισμάτων, με την προοπτική από τις κριτικές αναλύσεις να λαμβάνομε τις συνέπειες και με υποδείξεις εποικοδομητικών εναλλακτικών λύσεων, λήψη βαρυσήμαντων αποφάσεων, ενσωμάτωση εθελοντών επικοινωνίας και τον καταμερισμό εργασίας της οργάνωσης των μέσων μαζικής ενημέρωσης, για την ανύψωση και την ποιοτική αναβάθμιση της δημοσιογραφίας, που όλα αυτά βρίσκονται κατά την άποψή μου καλύτερα οργανωμένα και προβληματισμένα εκτός της μητέρας Ελλάδας.

ΟΙ "ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΙ" ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Στην μεταπολεμική Γερμανία άρχισαν να δέχονται εργατικό δυναμικό από το 1955 με τη συμφωνία Γερμανίας Ιταλίας. Από το 1960 ως το 1968 έκλεισε η Γερμανία συμφωνίες για τη προσέλκυση εργατικού δυναμικού: 1960 με την Ισπανία και την Ελλάδα, 1961 με την Τουρκία, 1963 με το Μαρόκο, 1964 με την Πορτογαλία, 1965 με την Τυνησία και το 1968 με την Γιουγκοσλαβία.
Επίσης και η Ανατολική Γερμανία, DDR , έκλεισε συμφωνίες για εργατικό δυναμικό με το Βιετνάμ, Μοζαμπίκη, Ανκόλα,, Κούβα και Κίνα.

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝΕ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ

Αντί στη Γερμανία να αρχίσουν την ακριβοπληρωμένη οργάνωση ορθολογιστικών επενδύσεων και νέας τεχνολογίας ή να επενδύσουν στις χώρες προέλευσης του εργατικού δυναμικού, προτίμησαν φθηνά εργατικά χέρια με διμερείς συμφωνίες.

Παρέμβαση
Σήμερα παρακολουθούμε τις τάσεις για την μείωση, εξασθένιση και κατάργηση εντόπιων εργατικών θέσεων, όπου μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις καθημερινά μετατοπίζουν τις επιχειρήσεις τους με μεγάλες επενδύσεις και δημιουργούν θέσεις εργασίας, σε γειτονικές και άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδιαίτερα στις ανατολικές χώρες. ( Οι Γερμανοί εργάτες εξαιτίας αυτών των τάσεων κατεβαίνουν σε απεργία)
Ετούτο όμως το μέτρο με προώθηση θέσεων σε γειτονικές χώρες με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κρατικές επιδοτήσεις βρίσκεται στο πεδίο κριτικής και νομικά ίσως να ληφθούν μέτρα ή να καταργηθεί, όπου λαμβάνονται προληπτικά μέτρα για τυχών καταχρήσεις....
Τέλος της παρέμβασης

Το εργατικό δυναμικό που έφθανε τις περασμένες δεκαετίες στη Γερμανία προερχότανε από παραμελημένες γεωργικές περιοχές, ανειδίκευτο, άπειρο, απολιτικό . .
Το κοντράτο, το ατομικό συμβόλαιο σε προκαθορισμένο εργοστάσιο, τόπο και χρόνο, ο διερμηνέας, η γλώσσα, η επικοινωνία, η κατοίκηση σε εργοστασιακές κατοικίες, η βαριά χειρονακτική εργασία και οι βάρδιες, περιόριζαν την προσωπική εξέλιξη, κατατοπιστική ενημέρωση και παραγωγική επικοινωνία και την ίδια την προσωπική αυτονομία και αυτοδιάθεσή του.

Ένα άλλο ανασταλτικό φαινόμενο ήτανε η προέλευση των περισσότερων μεταναστών από παραμελημένες περιφέρειες και χώρες αυταρχικών καθεστώτων, δύσπιστοι, καχύποπτοι με προκατάληψη απέναντι στις συνδικαλιστικές, φιλανθρωπικές και πολιτικές οργανώσεις και τη γλώσσα της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Από την άλλη μεριά ήτανε ένα υγιές, νέο, ικανό και επιμελές για επιδόσεις, που πολλαπλασίασαν την ευημερία της χώρας.
Όταν τα πρώτα χρόνια στα εργοστάσια akkord αμοιβή με το κομμάτι ερχότανε η επιτροπή με παρουσία του εργοστασιακού συμβουλίου να μετρήσει τις επιδόσεις, για να επανεκτιμήσει τις αμοιβές, εκεί όπου εργαζότανε αλλοδαποί σε βάρδιες οι επιδόσεις ήτανε υψηλότερες.
Όταν κατάλαβαν ότι οι ψηλές επιδόσεις έχουν λιγότερα χρήματα, άρχισαν να προβληματίζονται. ...

Ο συνδικαλισμός των Ελλήνων σε εργατικά συνδικάτα και πολιτικά κόμματα και ομάδες πρωτοβουλιών και δράσεων ήτανε πρωτοπόρος και δημιουργικός. Χάρη στην ισονομία και ισοτιμία στον τόπο εργασίας, στη ίδια εργασία με την ίδια αμοιβή , πλήρη ιατροφαρμακευτική και συνταξιοδοτική ασφάλεια για εντόπιους και ξένους με πρωτοβουλία των συνδικάτων και τις συλλογικές συμβάσεις, δεν υπήρξαν ακραία και υπερβολικά προβλήματα άνισης μεταχείρισης.

Όταν επεκράτησε στην Ελλάδα η στρατιωτική δικτατορία, η υπερβολική πλειοψηφία των Ελλήνων είχανε ήδη τοποθετηθεί εναντίον της, χάρη στους πολιτικοποιημένους Έλληνες και ξένους, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα εργατικά σωματεία και τα φιλανθρωπικά και ειρηνιστικά κινήματα.

Οι πολιτικά τοποθετημένοι Συνέλληνες ήτανε εκείνοι που έδρασαν αυθόρμητα σε ομάδες πρωτοβουλιών, ειρηνιστικές δραστηριότητες, κομματικές δραστηριότητες και συλλόγους για την πλήρη ενημέρωση των πληθυσμών, των πολιτικών στις χώρες που διέμειναν και επίσης και του απόδημου Ελληνισμού για την κατάσταση στην Ελλάδα και τα επιμέρους καυτά προβλήματα του Ελληνισμού..

Εκείνοι ανάλυσαν και ενημέρωναν για τα εργατικά δικαιώματα και τα συνδικάτα, μέσα και έξω από κάθε επιχείρηση για τις εξελίξεις, για την λεπτομερή ενημέρωση των αναλυτικών προγραμμάτων και την επιβλαβή χρήση των σχολικών βιβλίων, ενδεχομένως των εθνικών σχολείων και παράλληλων κοινωνιών και προκαταλήψεων, τη δράση δασκάλων, προξενείων και άλλων, έτσι που με την κατατοπιστική ενημέρωση, αναπτύχθηκε μία υπερβολική αρνητική στάση απέναντι στη δικτατορία, αλλά από την άλλη μεριά βοήθησε και σε κριτικές αναλύσεις, αλλά και σε θετική αλληλο-γνωριμία με δημοκρατικούς και αλληλέγγυους τρόπους ζωής και άμιλλας στις χώρες του εξωτερικού και περισσότερο ακόμα σε μια δημοκρατικότερη συνδιαλλαγή μεταξύ μας και την επικοινωνία με τους ευρωπαίους συμπολίτες μας.

Δεν είναι λίγοι οι συνδικαλιστές που με την πτώση της δικτατορίας και μετέπειτα έδρασαν και δρουν παραγωγικά σε πολιτικές, συνδικαλιστικές,ειρηνιστικές,πολιτιστικές, και φιλανθρωπικές οργανώσεις στην Πατρίδα μας.

Αλλά ακόμα και η υπερβολή αγάπη των μεταναστών για την «υπεράνω όλων» Πατρίδα μας, όταν παρευρισκόμενοι με άδεια, τίθενται με την κριτική τους, με τη διαύγεια προβληματισμών και την υπερκομματική τους τοποθέτηση και κυρίως τις εναλλακτικές προτάσεις τους, αντιμέτωποι με μονοκομματικούς,εγωκεντρικούς, σκληροτράχηλους, βραδυφλεγείς, εσωστρεφείς και στενοκέφαλους κομματάρχες.

Παρόλα όμως αυτά, από τη Γερμανία έχει περάσει πάνω από ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες, και θα περίμενε όμως, όμως, κάποιος από έναν τόσο έξυπνο και με γεμάτο ευφυία, ζωντάνια και αυθόρμητο λαό περισσότερα, παραγωγικότερα επιτεύγματα και παραγωγικότερες εξελίξεις και αλληλέγγυες αλληλεπιδράσεις, στην μόρφωση και επιμόρφωση, στην τεχνική και επαγγελματική κατάρτιση και στις νέες τεχνογνωσίες, ώστε να είναι πάντα ένα χρήσιμο κομμάτι και για την Ελλάδα και για το εξωτερικό, είναι όμως ένα θέμα για την προσεχή μας ανάλυση.

Ευπρόσδεκτος σε κάθε Αντίλογο

Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης, Κολωνία

www.kn-megalexandros.gr
k-nalbantis@hotmail.de

Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αρκεί να αναφερθεί η πηγή και LINK: www.kn-megalexandros.gr
Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης, Κολωνία