ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΡΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟ 1422 ΚΑΙ ΜΕΤΑ
Επιμέλεια: Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη, Κολωνία

Από το βιβλίο, η Άλωση τηςΚωνσταντινούπολης του 1453,παραθέρουμε τα γεγονότα της εποχής εκείνης.> >Steven Runcimann : Die Eroberung von Konstantinopel 1453 - Verlag C. H. Beck

Μια ιστορική ανασκόπηση της εποχής προ της Άλωσης
Γιατί πολλοί Δυτικοί ιστορικοί έχουν την άποψη και από τότε πιστεύουν ότι οι Βυζαντινοί διαπράττουν την εκούσια και σκόπιμη αυτοκτονία απορρίπτοντας την ενοποίηση της εκκλησίας.

Οι απλοί άνθρωποι που καθοδηγούσαν οι μοναχοί, όμως, ήταν παθιασμένοι με την πίστη τους, τη λειτουργία τους και τις παραδόσεις τους, τις οποίες πίστευαν ότι ήταν θεϊκή βούληση, ήταν αμαρτωλός να πέσει μακριά από αυτούς. Ήταν μια βαθιά θρησκευτική εποχή. Οι Βυζαντινοί ήταν πεπεισμένοι ότι η γήινη ζωή κάτω ήταν μόνο ένα προοίμιο της μελλοντικής αιώνιας ζωής.
Δεν ήταν τίποτα να αγοράσουμε υλική ασφάλεια στη γη για το τίμημα της αιώνιας θεραπείας της ψυχής. Αυτό συνοδεύτηκε από φανατική υποκίνηση. Αν η καταστροφή τους θα έρθει επάνω τους, θα είναι η τιμωρία του Θεού με τις αμαρτίες τους. Ήταν απαισιόδοξη άποψη. Στο υγρό, μελαγχολικό κλίμα του Βοσπόρου, η έμφυτη ευθυμία των Ελλήνων είχε θολώσει. Ακόμη και στις μεγάλες ημέρες της Αυτοκρατορίας, αυτό και αυτό είχε ψιθυρίσει προφητείες ότι η αυτοκρατορία δεν θα διαρκέσει για πάντα.
Ήταν γνωστό ότι ο κατάλογος όλων των αυτοκράτορων γράφτηκε σε πέτρες σε όλη την πόλη και στα βιβλία των σοφών και ο κατάλογος αυτός έφτασε στο τέλος. Ο κανόνας του Αντίχριστου δεν θα μπορούσε να αργήσει πολύ καιρό για να έρθει. Ακόμη και εκείνοι που εμπιστεύονταν ότι η Μητέρα του Θεού δεν θα άφηνε ποτέ μια πόλη να χτυπήσει στα χέρια της από τα χέρια των απίστων, υπήρξαν ελάχιστοι. Η ένωση με τη δυσαρεστημένη Δύση δεν μπορούσε να φέρει τη σωτηρία και δεν μπορούσε να αλλάξει το πεπρωμένο.
Μπορεί να είναι τολμηρό ότι η ευσεβής αυτή άποψη ήταν άγνοια και στενόμυαλη. Υπήρχαν όμως και πολιτικοί πολιτικοί που αμφισβητούσαν επίσης τα οφέλη της ενοποίησης της εκκλησίας. Πολλοί από αυτούς υπολογίζουν με βάσιμους λόγους ότι η Δύση δεν θα ήταν ποτέ πρόθυμη ή ικανή να στείλει βοήθεια που ήταν αρκετά αποτελεσματική για να σταματήσει τη λαμπρά οργανωμένη στρατιωτική δύναμη των Τούρκων. Άλλοι, ιδιαίτερα εκπρόσωποι του κλήρου, φοβήθηκαν ότι η Ένωση θα οδηγούσε μόνο σε περαιτέρω διαχωρισμό. θα συνεχιστεί

Ο Manuell ΙΙ. αποσύρθηκε από την ενεργό ζωή το 1423 και πέθανε δύο χρόνια αργότερα. Ο φίλος του Σουλτάνος ​​Μεχμέτ Α ήταν ήδη νεκρός και κάτω από το νέο σουλτάνο Μουράτ Β οι Οθωμανοί ήταν μια ισχυρότερη δύναμη από ποτέ. Πολλοί Έλληνες θαύμαζαν τον Murad, ο οποίος ήταν ένας αφοσιωμένος Μωαμεθανός , αλλά ήταν ένας καλός, και δίκαιος άνθρωπος, αλλά το μυαλό του ήρθε στο φως όταν πήγε εναντίον της Κωνσταντινούπολης το 1422.
Παρόλο που ήτανε καλός και δίκαιος άνθρωπος η προσπάθειά του να συγκρουστεί με πολιορκία της Πόλης δεν οδηγούσε πουθενά, η πίεση που ασκούσε σε άλλα μέρη της Αυτοκρατορίας ήταν τόσο έντονη ώστε ο κυβερνήτης της Θεσσαλονίκης, ο τρίτος γιος του Μανουήλ Ανδρόνικος, αρρωστημένος , φοβισμένος, στο να μπορέσει να κρατήσει την πόλη και την είχε πουλήσει στους Βενετούς.
Αλλά και αυτοί δεν μπορούσαν να την κρατήσουν. Έπεσε στα χέρια των Τούρκων το 1430 μετά από μια σύντομη πολιορκία. Κατά τα επόμενα χρόνια, ο Murad δεν έδειξε μεγάλη τάση να επιτεθεί. Αλλά πόσο καιρό θα έμενε η ανάπνευση της διακοπής; `;
Ο μεγαλύτερος γιος του Μανουήλ, Ιωάννης VIII ήταν τόσο πεπεισμένος ότι μόνο η δυτική βοήθεια θα μπορούσε να σώσει την αυτοκρατορία που αποφάσισε, χωρίς να έχει σχέση με τις συμβουλές του πατέρα του, να πιέσει για ενοποίηση με τη Ρώμη.
Μόνο η Δυτική Εκκλησία θα μπορούσε να καλέσει τη Ανατολική Δύση για να τη σώσει. Ο παπισμός είχε ανακάμψει από το σχίσμα του, αλλά η αποκατάστασή του έγινε μέσα από ένα συμβιβαστικό κίνημα.

Ο Ιωάννης κατάλαβε ότι ο μοναδικός τρόπος να πείσει τον λαό για να υιοθετήσει την Ένωση ήταν να αποφασιστεί αυτή η Ένωση από μία Σύνοδο που έπρεπε να είναι τόσο οικουμενική όσο οι περιστάσεις. Ο παπισμός δεν μπορούσε πλέον να αρνηθεί να καλέσει μία Σύνοδο. Μετά από μακρές διαπραγματεύσεις, ο Πάπας Euchen IV ζήτησε τελικά από τον αυτοκράτορα να έρθει στην Ιταλία με αντιπροσωπεία σε σύνοδο. Ο Ιωάννης θα προτιμούσε η Σύνοδο να πραγματοποιηθεί στην Κωνσταντινούπολη, αλλά δέχτηκε την πρόσκληση. Η Σύνοδο άριχε στη Φερράρα το 1438 και μετακόμισε στη Φλωρεντία το επόμενο έτος, όπου έλαβαν χώρα οι κρίσιμες συζητήσεις.
Μπορεί να είναι τολμηρή ότι η ευσεβής αυτή άποψη ήταν από άγνοια, αλλά και στενόμυαλη. Υπήρχαν όμως και προβληματισμένοι πολιτικοί που αμφισβητούσαν επίσης τα οφέλη της ενοποίησης της εκκλησίας. Πολλοί από αυτούς υπολογίζουν με βάσιμους λόγους ότι η Δύση δεν θα ήταν ποτέ πρόθυμη ή ικανή να στείλει βοήθεια που ήταν θα αρκετά αποτελεσματική για να σταματήσει τη λαμπρά οργανωμένη στρατιωτική δύναμη των Τούρκων. Άλλοι, ιδιαίτερα εκπρόσωποι του κλήρου, φοβήθηκαν ότι η Ένωση θα οδηγούσε μόνο σε περαιτέρω διαχωρισμό της εκκλησίας.
Το άρθρο θα συνεχιστεί, αν και απευθύνεται στους ολίγους υπάρχει όμως η δυνατότητα της ευπρόσδεκτης Αντιπαράθεσης
Πηγή:
Steven Runcimann : Die Eroberung von Konstantinopel 1453 - Verlag C. H. Beck
John Julius Norwich: BYZANZ Verfall und Untergang 1073-1453, ECON
ΑΚΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ: www.asxetos.gr/author/konstantinos-nalbantis.
www.kn-megalexandros.gr