Η ΚΥΠΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ 1192- KAI META THN 3. ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ -ZYPERN NACH 1192 Kreuzzug

Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης - Konstantin S. Nalbantis
Αναδημοσίευση 23.05.2020 με μικρές συμπληρώσεις

Facebook-Twitter-Google +-LinkedIn-Pinteres

Παρατήρηση:

Οι Σταυροφορίες ξεκίνησαν ως η ιδέα μίας ιερής εκστρατείας από μέρους των Δυτικών (Καθολικών) Χριστιανών, με σκοπό την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων (Παλαιστίνη, Ιερουσαλήμ) από τους μουσουλμάνους. Θεωρείται ότι ήταν η απάντηση της Δύσης στον ιερό πόλεμο, ή τζιχάντ, που κατά καιρούς κήρυττε το Ισλάμ. Ο σκοπός των Σταυροφοριών ήταν η κατάκτηση των Αγίων Τόπων και η συντριβή του Ισλάμ. Αφορμές για τις Σταυροφορίες αποτέλεσαν η κακομεταχείριση των προσκυνητών που επισκέπτονταν την Ιερουσαλήμ και η έκκληση του Βυζαντινού αυτοκράτορα ο οποίος δεχόταν ισχυρή πίεση από τους Τούρκους. Οι σταυροφορίες ήταν μία σειρά θρησκευτικών πολέμων που εγκρίθηκαν από τη Λατινική Εκκλησία κατά τη μεσαιωνική περίοδο. Οι πιο γνωστές είναι οι εκστρατείες στην ανατολική Μεσόγειο που αποσκοπούσαν στην ανάκτηση των Αγίων Τόπων από την ισλαμική κυριαρχία αλλά ο όρος «σταυροφορίες» εφαρμόζεται επίσης και σε άλλες εκστρατείες που εγκρίθηκαν από την εκκλησία.

Το 1095 ο Πάπας Ουρβανός Β΄ κήρυξε την Α΄ Σταυροφορία με δηλωμένο στόχο την αποκατάσταση της πρόσβασης των Χριστιανών στους Άγιους Τόπους, μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ. Πολλοί ιστορικοί και μερικοί από όσους την εποχή εκείνη συμμετείχαν, όπως ο Άγιος Βερνάρδος του Κλερβό, αποδίδουν την ίδια σημασία σε επικυρωμένες από τον πάπα στρατιωτικές επιχειρήσεις, που πραγματοποιήθηκαν για διάφορους θρησκευτικούς, οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, όπως η Σταυροφορία των Αλβιγηνών, η Σταυροφορία της Αραγωνίας, η Reconquista (Ανακατάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου) και οι Βόρειες Σταυροφορίες. Μετά την Α΄ Σταυροφορία ακολούθησε διαλείπων αγώνας 200 ετών για τον έλεγχο των Αγίων Τόπων με έξι μεγάλες σταυροφορίες και πολλές μικρότερες. Το 1291 η σύγκρουση κατέληξε σε αποτυχία, με την πτώση του τελευταίου χριστιανικού προπύργιου στους Αγίους Τόπους, στην Άκρα, μετά την οποία η Ρωμαιοκαθολική Ευρώπη δεν εκδήλωσε καμία περαιτέρω συνεκτική αντίδραση προς ανατολάς.

Μερικοί ιστορικοί βλέπουν τις Σταυροφορίες ως τμήμα ενός αμυντικού πολέμου εναντίον της επέκτασης του Ισλάμ στην Εγγύς Ανατολή, άλλοι ως τμήμα μιας μακροχρόνιας σύγκρουσης στα σύνορα της Ευρώπης και άλλοι ως επιθετικές απόπειρες, υπό την ηγεσία του πάπα, επέκτασης της Δυτικής Χριστιανοσύνης. Οι σταυροφορίες προσείλκυσαν άνδρες και γυναίκες όλων των τάξεων. Οι μεγάλες ανθρώπινες απώλειες που τις συνόδευσαν αποδόθηκε κυρίως στην αταξία, μια επιδημία ερυσιβώδους όλυρας και στην οικονομική δυσπραγία. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν ανίκανη να ανακαταλάβει τα εδάφη που έχασε κατά τις αρχικές Μουσουλμανικές κατακτήσεις, υπό τους επεκτατικούς χαλίφες των Ρασιντούν και των Ομεϋαδών κατά τους Αραβοβυζαντινούς και τους Βυζαντινοσελτζουκικούς Πολέμους. Οι κατακτήσεις αυτές κατέληξαν στην απώλεια εύφορων γεωργικών εκτάσεων και τεράστιων βοσκοτοπιών στη Μικρά Ασία. Το 1071, μετά από συντριπτική νίκη των επιτιθέμενων στρατιών των Σελτζούκων Τούρκων στη Μάχη του Μαντζικέρτ, ο Ουρβανός Β΄ επεδίωξε να επανενώσει τη Χριστιανική εκκλησία υπό την ηγεσία του, παρέχοντας στον Αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ στρατιωτική υποστήριξη. wikipedia

ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ:
1. Σταυροφορία 1095-1099
2. Σταυροφορία 1147-1149
3. Σταυροφορία 1189-1192
4 Στυροφορία 1202-1204
5. Σταυροφορία 1217-1221
6. Σταυροφορία 1248-1254
7. Σταυροφορία 1270

Προλεγόμενα

3. Σταυροφορία 1187-1192

Οι Μουσουλμάνοι πολεμούσαν επί μακρόν μεταξύ τους, αλλά τελικά ενώθηκαν υπό το Σαλαντίν, που δημιούργησε ενιαίο ισχυρό κράτος. Μετά τη νίκη του στη Μάχη του Χαττίν, συνέτριψε εύκολα τους διασπασμένους σταυροφόρους το 1187 και ανακατέλαβε την Ιερουσαλήμ στις 29 Σεπτεμβρίου 1187. Έγινε συνθηκολόγηση και η πόλη παραδόθηκε, με τον Σαλαντίν να μπαίνει στην Ιερουσαλήμ στις 2 Οκτωβρίου 1187. Οι νίκες του Σαλαντίν συγκλόνισαν την Ευρώπη. Μαθαίνοντας τα νέα για την Πολιορκία της Ιερουσαλήμ ο Πάπας Ουρβανός Γ΄ πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 19 Οκτωβρίου 1187. Στις 29 Οκτωβρίου ο Πάπας Γρηγόριος Η΄ εξέδωσε παπική βούλα, Audita tremendi, εξαγγέλλοντας την Γ΄ Σταυροφορία. Για να ανατρέψουν την απώλεια της Ιερουσαλήμ, ο Φρειδερίκος Α΄, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (β. 1152-1190) της Γερμανίας, ο Βασιλιάς Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας (β. 1180-1223) και ο Βασιλιάς Ριχάρδος Α΄ (ο Λεοντόκαρδος) της Αγγλίας (β. 1189-1199) οργάνωσαν όλοι δυνάμεις. Ο Φρειδερίκος πέθανε καθ' οδόν και λίγοι από τους άνδρες του έφθασαν στους Αγίους Τόπους.
Οι άλλοι δύο στρατοί έφτασαν αλλά ταλανίζονταν από πολιτικές διενέξεις. Ο Φίλιππος επέστρεψε στη Γαλλία, αφήνοντας πίσω του το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών του. Ο Ριχάρδος απέσπασε το νησί της Κύπρου από τους Βυζαντινούς το 1191. Ανακατέλαβε στη συνέχεια την πόλη της Άκρας μετά από μακρά πολιορκία. Ο στρατός των σταυροφόρων προέλασε νότια κατά μήκος της Μεσογειακής ακτής, νίκησε τους Μουσουλμάνους κοντά στο Αρσούφ, ανακατέλαβε την πόλη-λιμάνι της Γιάφας και μπορούσε να δει την Ιερουσαλήμ, αλλά προβλήματα ανεφοδιασμού τους ανάγκασαν να τερματίσουν τη σταυροφορία χωρίς να την καταλάβουν.
Ο Ριχάρδος έφυγε την επόμενη χρονιά, αφού διαπραγματεύθηκε μια συμφωνία με το Σαλαντίν. Οι όροι της επέτρεπαν τις συναλλαγές για τους εμπόρους και στους άοπλους Χριστιανούς προσκυνητές να πηγαίνουν στην Ιερουσαλήμ, ενώ παρέμενε υπό τον έλεγχο των Μουσουλμάνων. Η αδελφή του Ρίτσαρντ Γιοχάννα και η νύφη Βερεγγάρια της Ναβάρρας έπεσαν στο νησί μετά από ναυάγιο, οπότε ο Ριτσντ προσγειώθηκε στη Λεμεσό στις 6 Μαίου 1191, και προσπάθησε να αποτρέψει την πιθανή σύλληψηγ των συγγενών του από τον Ισαάκ Κομνηνό. Και επειδή ο Ισαάκ δεν φέρθηκε καλα, τότε ο Ρίτσαντ κατέκτησε γρήγορα το νησί με τον ανώτερο στρατό του σταυροφόρου. Ο Ριτσαντ επωφελήθηκε από την υποστήριξη των διακεκριμένων οικογενειών της Κύπρου, οι οποίες είχαν υποφέρει κάτω από την εξουσία του Ισαάκ τα τλευταία επτά χρόνια. Ο Ισαάκ συνελήφθη, προτού ο Ρίτσαντ συνεχίσει τη σταυροφορία του στους Αγίους Τόπους. Όταν κατέκτησε την Κερύνεια, ο Ρίτσαντ κατέλαβε επίςη το κυπριακό θησαυροφυλάκιο.
Ήδη το 1191 ο Λεονάρδος πουλάει το νησί στους Τεμπλάριους για 100.000 δηνάρια, μετά όμως την επανάσταση των κατοίκων πουλιέται στη συνέχεια στον Γκυ ντε Λουζινιάν, ο οποίος εγκαθιστά το φεουδαρχικό σύστημα, όπου μοιράζει την Κύπρο σε φέουδα τα οποία παραχωρεί σε ευρωπαίους ευγενείς, ..με υψηλές καταβολές φόρων των εντοπίων.., που οδηγούν στην εξέγερση των χωρικών, μετά έρχονται οι Ενετοί και τελικά κυριεύεται από τους Οθωμανούς, όπου αποκεφαλίζονται κάτοικοι, σφαγιάζονται γυναικόπαιδα, βιάζονται γυναίκες, πωλούνται νεανίδες, δημεύονται περιουσίες. Μια κριτική ανάλυση του εκτεταμένου πλιάτσικου, της ανελευθερίας και αναξιοπιστίας απέναντι στον ωμό κατακτητή, που αναστατώνει τις ψυχές, που περιγράφει ο απόδημος Συνέλληνάς μας.

ΡΙΧΑΡΔΟΣ Ο ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ ΚΑΙ ΝΑΪΤΕΣ ( 1191 1192 μ.Χ.)

Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, βασιλιάς της Αγγλίας παίρνει μέρος στη Γ΄ Σταυροφορία. Το 1191 ένα από τα πλοία του με την αρραβωνιαστικιά του Βερεγγάρια της Ναβάρας, την αδελφή του και άλλους επίσημους, ναυαγεί κοντά στη Λεμεσό. Ο Ισαάκιος Κομνηνός, βυζαντινός διοικητής της Κύπρου, που είχε αυτοανακηρυχθεί αυτοκράτορας του Νησιού, αρνείται να βοηθήσει τους ναυαγούς.

Ο Άγγλος βασιλιάς δεν είχε στόχο να κατακτήσει το νησί. Η προσβλητική συμπεριφορά του Ισαάκιου εξοργίζει το Ριχάρδο και του δίνει το πρόσχημα να καταλάβει το Νησί στα 1191. Στη Λεμεσό παντρεύεται τη Βερεγγάρια και τη στέφει βασίλισσα της Αγγλίας. Λίγο αργότερα πουλάει την Κύπρο στους Ναϊτες Τεμπλάριους για 100.000 δηνάρια. Αυτοί όμως, μετά την επανάσταση των κατοίκων εναντίον τους, πουλούν περαιτέρω την Κύπρο τον επόμενο χρόνο στο Φράγκο Γκυ ντε Λουζινιάν, έκπτωτο βασιλιάς των Ιεροσολύμων. Έτσι, αρχίζει μια νέα περίοδος για την Κύπρο, η Φραγκοκρατία.
Ναΐτες Ιππότες
Χρυσό μπεζάντιο του βασιλείου της Κύπρου με Βυζαντινό σχέδιο (1218 - 1253) (αριστερά) και Κυπριακά Δυτικής μορφής (1285 - 1324) (δεξιά)

Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος πούλησε το νησί στους Ναΐτες με 100.000 μπεζάντια από τα οποία θα έπαιρνε τα 40.000 αμέσως και τα υπόλοιπα σε δόσεις.[1] Οι Ναΐτες ήταν ένα από τα μεγαλύτερα τάγματα στην Ευρώπη με τεράστιες εκτάσεις και περιουσία, αυτό έφερε γρήγορα τον φθόνο του τοπικού πληθυσμού. Το Πάσχα του 1192 οι Κύπριοι αποπειράθηκαν να σφάξουν τους κυβερνήτες στα κάστρα των Ναιτών, οι Ιππότες οπισθοχώρησαν στο οχυρό τους στην Λευκωσία. Οι Ναΐτες προσπάθησαν να διαπραγματευτούν με τους επαναστάτες, όταν είδαν ότι ήταν ανένδοτοι αποφάσισαν να τους υποτάξουν με την βία και έσκαψαν τα χαράματα τους δρόμους για να αιφνιδιάσουν τους Κύπριους. Η σφαγή των Κυπρίων που ακολούθησε από τους Ναΐτες ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία του νησιού, οι Ιππότες ωστόσο γρήγορα κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κρατήσουν την Κύπρο επειδή ήταν ανεπιθύμητοι από ολόκληρο τον πληθυσμό και αποφάσισαν να την επιστρέψουν στον Ριχάρδο. Ο Ριχάρδος δέχτηκε την προσφορά ταξίδευσε στο νησί άφησε νέες φρουρές και επέστρεψε στους Αγίους Τόπους.[4] Ο Φραγκικός πληθυσμός του νησιού ζούσε σε παραλιακές μεγάλες πόλεις όπως η Αμμόχωστος και η πρωτεύουσα Λευκωσία, οι Έλληνες Ορθόδοξοι ζούσαν κυρίως στην ύπαιθρο. Οι Λατίνοι επέτρεψαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία να υπάρχει στην Κύπρο με τον δικό της αρχιεπίσκοπο αλλά την εκκλησιαστική εξουσία όσο κυβερνούσαν αυτοί είχε η Καθολική Εκκλησία. wikipedia

Περιοχή Ακάμας. Η βορειοδυτική χερσόνησο της Κύπρου, ο Ακάμας, 48 χλμ. Στα βόρεια της Πάφου. Είναι μια άγρια, ακατοίκητη περιοχή με ρομαντικά, παρθένα τοπία, άθικτα από τον άνθρωπο, που τα οφείλουμε στις δραστηριότητες των Κυπρίων περιβαλλοντολόγων. Παρουσιάζει αξιόλογη ποικιλία ειδών στη βλάστηση, την άγρια ζωή, τη γεωλογία κι΄ έχει όμορφες τοποθεσίες και ακρογιαλιές, το όνομά της Ακάμα το οφείλει στο γιο του Θησέα που ήρθε στην Κύπρο μετά τον Τρωικό πόλεμο και ίδρυσε την Ακαμαντίδα. Η φωτογραφία είναι από την πλευρά, που μας οδηγούν στα λουτρά της Αφροδίτης. Αριστερά στο βάθος, πίσω από τα βουνά βρίσκεται η περιοχή Μόρφου, που βρίσκεται από το 1974 κάτω από ξένα κατοχικά στρατεύματα. Φωτο: Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη
Ευπρόσδεκτο σε κάθε Αντίλογο

info@kn-megalexandros.gr - www.kn-megalexandros.gr
Facebook: Konstantinos Nalbantis