LAOKOON -Λαοκόων από την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, άρθρο 459

Προλεγόμενα

Λαοκόων - Πρόσωπο της μυθολογίας

O Λαοκόων ήταν πρόσωπο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, ένας από τους Τρώες ιερείς του Θυμβραίου Απόλλωνα. Ο Λαοκόων ήταν γιος του Κάπυος ή του Αντήνορα ή του Πριάμου ή του Ακοίτη, αδελφός του Αγχίση και σύζυγος της Αντιόπης. Βικιπαίδεια

Γεγονός είναι, ότι σε πολλές χώρες απανταχού της γης - αντικρύζουμε προτομές και αδριάντες της Αρχαίας Ελλάδας, , της κλασσικής Ελλάδας, της επιστήμης και της φιλοσοφίας, της πολιτικής και τέχνης, της ελληνιστικής εποχής και της εποχής της απελευθέρωσης, κλπ.

Ετούτες οι τιμητικές προτομές, αδριάντες και τιμητικές πρωτοβουλίες σε έργα τέχνης όλων των εποχών της ιστορίας μας, έχουν μια ιδιαίτερη σημασία ως έμβλημα και ανάμνηση άντλησης δύναμης, κουράγιου και αυτοπεποίθησης για τη Δημοκρατία και εναντίον της πολιτικής δυσθυμίας. Ο γλύπτης Peter Lenk, προετοιμάζει στην Στουτγκάρδης μια δική του φάση και άποψη "Λαοκόων" με δωρεές των πολιτών.
Το έργο, το οποίο χρηματοδοτείται εξ ολοκλήρου από δωρεές, επιτρέπεται να σταθεί, επί του παρόντος συγκεντρώθηκαν 112.372 ευρώ από συνολικά 769 δωρητές, μέχρι τις 30 Μαρτίου 2021 για την αποπεράτωή του.
Μια σημαντική συμβολή στην ιστορία της χώρας είναι το μνημείο του γλύπτη Peter Lenk, έγραψε πρόσφατα το "Südkurriert" .
Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η κακή ιστορία της Στουτγάρδης 21 ζυγίζει πολλά κιλά και, πάνω απ 'όλα, ένα σημαντικό μέγεθος. Το "Schwäbische Laocoon" θα υψωθεί σχεδόν δέκα μέτρα στον ουρανό, παλεύοντας με ένα τυλίγοντας ICE αντί για φίδια. Στο βάθρο του, πραγματοποιούνται διαδηλώσεις, ένα βάπτισμα σήραγγας επιτίθεται και οι άνθρωποι κολυμπούν στην Stuttgart 21 εξωτερική πισίνα. Οι διευθυντές και οι πολιτικοί που είναι υπεύθυνοι για την τρύπα του αιώνα στη μέση της Στουτγάρδης επιπλέουν πάνω από το κεφάλι του Λαοκόων σε ψηλά ύψη, στο σπίτι του σύννεφου κούκου, όπως το αποκαλεί ο Λενκ. Περισσότερα σε αυτά. Το πώς ακριβώς θα απεικονίζονται τα πάντα στο νέο έργο τέχνης Stuττgarter είναι ένα μυστικό. Επίσης, η προσωπικότητα του ίδιου του Laocoon - Λαοκόων μέχρι την επίσημη αποκάλυψη. Πηγή: Taz, Kontex+Wochenzeitung, 2 Οκτωβρίου 2020.
Τη Γενική ολοκληρωμένη περιγραφή από τη wikipedia, μπορείτε να την βρείτε κατ΄ εξαίρεση στην ιστοσελίδα μου: > kn-megalexandros.gr

ΓΕΝΙΚΗ ανασκόπηση του παρελθόντος wikipedia

Το Σύμπλεγμα του Λαοκόοντος είναι γλυπτό, μνημειακό μαρμάρινο έργο, της ύστερης ελληνιστικής περιόδου. Το έργο που φυλάσσεται σήμερα στα μουσεία του Μουσεία Βατικανού (Museo Pio-Clementino), στη Ρώμη είναι μάλλον ρωμαϊκό αντίγραφο του 1ου π.Χ. αιώνα, εξαιρετικά καλής ποιότητας . Ο αρχαίος Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αποδίδει τη δημιουργία του αγάλματος σε τρεις Ρόδιους καλλιτέχνες, τους Αγήσανδρο τον Ρόδιο, Αθηνόδωρο και Πολύδωρο. Το γλυπτό παριστάνει τον Τρώα ιερέα Λαοκόοντα και τους γιούς του Αντιφάντη και Θυμβραίο να στραγγαλίζονται από φίδια.
Πίνακας περιεχομένων και γενική Ιστορία

Ο μύθος του Λαοκόοντα έχει γίνει θέμα χαμένης τραγωδίας του Σοφοκλή. Αναφέρεται επίσης από άλλους Έλληνες συγγραφείς. Ο Λαοκόων θανατώθηκε, μετά την απόπειρά του να αποκαλύψει, με χτύπημα ακοντίου, το τέχνασμα του Δούρειου Ίππου. Τα φίδια που έπνιξαν αυτόν και τους γιους του είχαν σταλεί από τη θεά Αθηνά[1] και η επέμβασή τους ερμηνεύτηκε από τους Τρώες ως απόδειξη της ιερότητας του Δουρείου Ίππου. Η πιο φημισμένη περιγραφή αυτών των γεγονότων βρίσκεται στο δεύτερο βιβλίο της Αινειάδας του Βιργιλίου, όμως το κείμενο εκείνο πιθανότατα χρονολογείται μετά τη δημιουργία του γλυπτού.

Για το άγαλμα έχουν προταθεί διάφορες χρονολογίες, ξεκινώντας από το 160 π.Χ. (οι πιο πρώιμες) μέχρι το 20 π.Χ. Επιγραφές από τη Λίνδο της Ρόδου, τοποθετούν τους γλύπτες Αγήσανδρο και Αθηνόδωρο στην περίοδο μετά το 42 π.Χ., καθιστώντας την περίοδο 42 έως 20 π.Χ. πιο πιθανή για τη δημιουργία του αγάλματος.
Δεν είναι γνωστό αν πρόκειται για πρωτότυπο έργο ή αντίγραφο παλαιότερου γλυπτού. Έχει προταθεί πως οι τρεις Ρόδιοι καλλιτέχνες που το φιλοτέχνησαν ήταν αντιγραφείς, πιθανώς ενός ορειχάλκινου αγάλματος από την Πέργαμο, το οποίο θα δημιουργήθηκε γύρω στο 200 π.Χ.[2] Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος στο έργο του Φυσική Ιστορία (Historia Naturalis, XXXVI, 37) υποστηρίζει ότι το έργο ήταν τοποθετημένο στο παλάτι του αυτοκράτορα Τίτου. Ο ίδιος υποστηρίζει επίσης ότι είχε σκαλιστεί από μονοκόμματο μάρμαρο, αν και κατά την ανεύρεσή του ήταν φανερό ότι αποτελούνταν από 7 αλληλοσυνδεόμενα κομμάτια.[3][4]
Το άγαλμα πιθανώς παραγγέλθηκε για να κοσμήσει την κατοικία κάποιου πλούσιου Ρωμαίου. Αποκαλύφθηκε το 1506, κοντά στη θέση του Χρυσού Παλατιού (Domus aurea) του Νέρωνα, σε ένα αμπελώνα. Μόλις το έμαθε ο Πάπας Ιούλιος Β΄, ο οποίος ήταν ενθουσιώδης κλασικιστής, το αγόρασε και το τοποθέτησε στον κήπο Μπελβεντέρε (τώρα μέρος των Μουσείων του Βατικανού).
Το 1799, ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης, με την κατάκτηση της Ιταλίας, μετέφερε το άγαλμα στο Παρίσι και το εγκατέστησε σε τιμητική θέση στο Μουσείο Ναπολέοντα στο Λούβρο. Μετά την πτώση του Ναπολέοντα, οι Βρεττανοί το επέστρεψαν στο Βατικανό, το 1816.

Το 2005, ο Λιν Κάτερσον (Lynn Catterson) υποστήριξε ότι το άγαλμα ήταν πλαστό και κατασκευάστηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο.[5] Ο Ρίτσαρντ Μπρίλιαντ (Richard Brilliant), συγγραφέας του βιβλίου My Laocoön, περιέγραψε τις θέσεις του Κάτερσον ως «εντελώς αναξιόπιστες».[6] wikipedia Διαβάστε περαιτέρω στην ιστοσελίδα μου>kn-megalexandros.gr
Αποκαταστάσεις

Μετωπική όψη του αγάλματος, μετά από αποκατάσταση που έγινε πριν τον 20 αι. Συγκρίνετε με το χαρακτικό του Μπλέικ, παρακάτω

Σύγχρονη μετωπική όψη

Όταν ανακαλύφθηκε το άγαλμα, έλειπε το δεξί χέρι του Λαοκόοντα, μαζί με μέρος της παλάμης του ενός παιδιού και το δεξί χέρι του άλλου. Η αναπαράσταση αυτών των απολεσθέντων τμημάτων έχει γίνει αντικείμενο διαφωνίας καλλιτεχνών και τεχνοκριτικών. Ο Μιχαήλ Άγγελος θεώρησε ότι τα χαμένα δεξιά χέρια λύγιζαν πίσω και πάνω από τον ώμο. Άλλοι, όμως, υποστήριξαν ότι ήταν πιο σωστό να υποτεθεί ότι τα χέρια εκτείνονταν προς τα έξω, σε ηρωική χειρονομία. Ο Πάπας κήρυξε άτυπο διαγωνισμό μεταξύ των γλυπτών για την αποκατάσταση των χεριών, με κριτή τον Ραφαήλ. Ως νικήτρια αναδείχτηκε η εκδοχή της έκτασης προς τα έξω και με αυτή τη μορφή αποκαταστάθηκαν τότε τα χέρια.

Το 1906, ο αρχαιολόγος, έμπορος έργων τέχνης και διευθυντής του Μουσείου Αρχαίας Γλυπτικής Τζιοβάνι Μπαράκο (Barracco), Λούντβιχ Πόλακ (Ludwig Pollak), ανακάλυψε σπάραγμα μαρμάρινου χεριού σε κήπο οικοδόμου στη Ρώμη. Καθώς παρατήρηση τυπολογική ομοιότητα με το σύμπλεγμα του Λαοκόοντα, παρέδωσε το σπάραγμα στα Μουσεία του Βατικανού, όπου και παρέμεινε στις αποθήκες για μισό αιώνα. Στη δεκαετία του 1950, το μουσείο ότι αυτό το χέρι, το οποίο ήταν λυγισμένο με τον τρόπο που είχε μαντέψει ο Μιχαήλ Άγγελος, ανήκε στο άγαλμα του Λαοοκόοντα. Έτσι το άγαλμα αποκαταστάθηκε με την ενσωμάτωση του νέου χεριού. [7] Τα αποκατεστημένα τμήματα των παιδικών χεριών αφαιρέθηκαν. Κατά τη φάση της αποσυναρμολόγησης, η εξέταση των οπών των πείρων, των εγκοπών και των μεταλλικών ενώσεων έδειξαν ότι αρχικά είχε συλληφθεί ή και υλοποιηθεί μια πιο συνεπτυγμένη πυραμιδοειδής διάταξη των τριών σωμάτων, την οποία αργότερα διαφοροποίησαν διάφορες επεμβάσεις κατά την Αρχαιότητα, την Αναγέννηση και τη σύγχρονη εποχή.[8]

Υπάρχουν πολλά αντίγραφα του αγάλματος, πολλά από αυτά δείχνουν το χέρι του Λαοκόοντα στην παλιότερη μορφή αποκατάστασης. Ένα από τα γνωστότερα αντίγραφα είναι αυτό στο ανάκτορο του Μεγάλου Μαγίστρου των Ιπποτών της Ρόδου, το οποίο ακολουθεί τη διορθωμένη σημερινή μορφή.

Επιδράσεις

Η ανακάλυψη του Λαοκόοντα δημιούργησε μεγάλη εντύπωση στους Ιταλούς γλύπτες και επηρέασε σημαντικά την πορεία της τέχνης της ιταλικής Αναγέννησης. Είναι γνωστό ότι ο Μιχαήλ Άγγελος εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα από τη μεγάλη κλίμακα του έργου και και τον αισθησιασμό της ελληνιστικής αισθητικής του, ειδικά από την αναπαράσταση των ανδρικών μορφών. Η επίδραση του Λαοκόοντα είναι εμφανής σε πολλά από τα κατοπινά έργα του Μιχαήλ Άγγελου, όπως τα Επαναστάτης σκλάβος και Θνήσκων σκλάβος, που δημιουργήθηκαν για τον τάφο του Πάπα Ιουλίου Β'. Η τραγική ευγένεια αυτού του αγάλματος είναι ένα από τα θέματα της πραγματείας Λαοκόων του Gotthold Lessing, ενός από τα πρώιμα κλασσικά έργα τεχνοκριτικής.

Ο Φλωρεντινός γλύπτης Μπαντινέλι (Baccio Bandinelli) δέχτηκε παραγγελία, από τον Πάπα Πάπα Λέοντα Ι' των Μεδίκων, για τη δημιουργία αντιγράφου. Η εκδοχή του Μπαντινέλι, η οποία συχνά αντιγραφόταν και διανεμόταν σε μορφή μπρούτζινων αγαλματιδίων, βρίσκεται στην Πινακοθήκη Ουφίτσι, στη Φλωρεντία.[9] Ένα μπρούτζινο χυτό αντίγραφο, το οποίο παρήγγειλε ο Φραγκίσκος Α΄ της Γαλλίας για τον Πύργο του Φονταινεμπλώ, κατασκευάστηκε από εκμαγείο του πρωτοτύπου, το οποίο πάρθηκε υπό την επίβλεψη του Πριματίτσιο (Francesco Primaticcio). Βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου.

Παρωδία του αγάλματος από τον Τισιανό, ως ομάδας πιθήκων
Ξυλογραφία, πιθανώς προερχόμενη από σχέδιο του Τιτσιάνο, παρώδησε το άγαλμα, βάζοντας πιθήκους στη θέση των ανθρώπων. Αυτή η παρωδία έχει συχνά ερμηνευτεί ως σάτιρα της αδεξιότητας του αντιγράφου του Bandinelli, αλλά έχει επίσης υποτεθεί ότι ήταν σχόλιο στις διαμάχες εκείνης της εποχής σχετικά με τις ανατομικές ομοιότητες ανθρώπων και πιθήκων.[10]

Κατά το διάστημα που ο Λαοκόων βρισκόταν στο Παρίσι, αποτέλεσε μια από τις πηγές έμπνευσης του νεοκλασσικισμού στη γαλλική τέχνη.
Ο Λαοοκόων ως καλλιτεχνικό ιδεώδες wikipedia
O Λαοκόων ήταν πρόσωπο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, ένας από τους Τρώες ιερείς του Θυμβραίου Απόλλωνα. Ο Λαοκόων ήταν γιος του Κάπυος ή του Αντήνορα ή του Πριάμου ή του Ακοίτη, αδελφός του Αγχίση και σύζυγος της Αντιόπης.
Ο μικρός του ρόλος στο τέλος του Τρωικού Πολέμου ήταν ότι προειδοποίησε τους Τρώες (μάταια) να μη δεχθούν τον Δούρειο Ίππο (= ξύλινο άλογο) ως δώρο από τους Έλληνες: «Μια θανάσιμη απάτη είναι τούτη», είπε, «σκαρωμένη απ' τους Αχαιούς αρχηγούς!» [1]

Πίνακας περιεχομένωνΟ θάνατος του Λαοκόοντα

Οι Τρώες όμως αψήφησαν τη συμβουλή του Λαοκόοντα, ξεγελασμένοι από τον Σίνωνα. Οργισμένος τότε ο Λαοκόων πέταξε το ακόντιό του στο ξύλινο άλογο. Εκείνη την ώρα ο θεός Ποσειδώνας, επειδή υποστήριζε τους Έλληνες, έστειλε δύο θαλάσσια φίδια και έπνιξαν τον Λαοκόοντα και τους γιούς του, Αντίφα (ή Αντιφάντη) και Θυμβραίο, είτε όρμησαν εναντίον των γιων του και ο Λαοκόων τρέχοντας να τους βοηθήσει σκοτώθηκε και αυτός. Νομίζοντας τώρα ότι οι Έλληνες είχαν φύγει, οι Τρώες αποφάσισαν να θυσιάσουν στον θεό της θάλασσας για να καταστρέψει τα πλοία τους. Μη διαθέτοντας πια ιερέα του Ποσειδώνα, ανέθεσαν στον Λαοκόοντα, ιερέα ενός άλλου θεού, να θυσιάσει στον Ποσειδώνα. Αυτό προσέθεσε στην ασέβεια προς τον Απόλλωνα, η οποία αναφέρθηκε στην αρχή του άρθρου. Στην πραγματικότητα επομένως, ο Λαοκόων τιμωρήθηκε μάλλον από τον Απόλλωνα και για άλλους λόγους.

Κατά τον βυζαντινό ανθολόγο Ιωάννη Τζέτζη, η θανάτωση του Λαοκόοντα και των γιων του έγινε μέσα στον ναό του Θυμβραίου Απόλλωνος, ενώ σύμφωνα με λιγότερο αποδεκτή παράδοση, ο πατέρας διασώθηκε και θρήνησε τα παιδιά του. Τα φίδια στη συνέχεια μπήκαν στον ναό της ακρόπολης της Τροίας και κουλουριάστηκαν στα πόδια του αγάλματος της Αθηνάς. Η παράδοση μνημονεύει ακόμη και τα ονόματα των δύο φιδιών: λέγονταν Όρκις (ή Πόρκις) και Χαρίβοια, και ήρθαν στην Τροία κολυμπώντας από τις Καλυδνές νήσους.
H άτυχη χρονική συγκυρία προκάλεσε την παρερμηνεία του θανάτου του από τους Τρώες ως τιμωρία επειδή είχε κτυπήσει τον Δούρειο Ίππο, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ιερό το ξύλινο άλογο και να μεταφερθεί στην πόλη, με καταστροφικές συνέπειες.

«Ο Λαοκόων, θυσιάζοντας φαινομενικά ένα ταύρο για λογαριασμό της Τροίας, γίνεται ο ίδιος το θύμα θυσίας... ...Κατά μία έννοια, ο θάνατός του πρέπει να συμβολίζει τον θάνατο της ίδιας της πόλεως».[2] Laokoon -Λαοκόων wikipedia
Λόγω της μεγάλης ιστορικής σημασίας και των έργων τέχνης απανταχού της γης γύρω από τον Λαοκόων είναι ολόκληρο σχεδόν το κείμενο παρμένο από τη Wikipedia.
---------------------------------------------------
info@kn-megalexandros.gr