ΜΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ-ΚΥΚΛΑΔΕΣ- ΜΥΚΟΝΟΣ-ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ-ΡΟΔΟΣ-ΛΕΜΕΣΟΣ-Κύπρος, ΛΑΥΡΙΟ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Προλεγόμενα: Η Ελλάδα μας- από μια χώρα των φιλοσόφων, διανοούμενων και στοχαστών,έγινε μια χώρα του εμπορίου και των συναλλαγών και από μια τέτοια γινήκαμε μια χώρα λαντζέριδων, γκαρσονιών και υπηρετών και σε δευετερεύουσες, υποβαθμισμένες εργασίες.
Ποιές είναι άραγε οι εντυπώσεις και οι εμπειρίες μας από μια Κρουαζιέρα!!
Για εσάς τους αγαπητούς μελετητές σας παραθέτω δημοσιεύσεις για μελέτη, προβληματισμό και περαιτέρω κριτική ανάλυση για τη διλορθωση των κακών κειμένων

Εισαγωγή: Σαντορίνη και η ιστορία της, Νο.1: Εκατονταετηρίδες εικονομαχία-εικονολατρία. Νο.2: ΚΥΚΛΑΔΕΣ- Σαντορίνη. Νο.3: Ελληνικη Οικονομία-Ρύποι... Νο.4: Περιγραφή Γεωργικών Φυτειών. Νο. 5: Λεμεσός περιγραφή-Κύπρος. Νο. 6: Κύπρος 1192-1878
Σειρά άρθρων:
NO. 1: ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΕΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ- ΕΙΚΟΝΟΛΑΤΡΙΑ Νο.468, 469
ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΕΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ- ΕΙΚΟΝΟΛΑΤΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΕΙΩΜΟ -Σέρνουμε μαζί μας τα αθεράπευτα ψυχικά τραύματα από γεννιά σε γεννιά
19. Φεβρουαρίου 842 - Επέτειο της Αναστήλωσης των εικόνων
Ο όρος Εικονομαχία αναφέρεται στη θεολογική και πολιτική διαμάχη που ξέσπασε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατά το μεγαλύτερο μέρος του 8ου και το πρώτο μισό του 9ου αιώνα, αναφορικά (σε πρώτο επίπεδο) με τη λατρεία των χριστιανικών εικόνων. Η Εικονομαχία διαίρεσε τους κατοίκους της αυτοκρατορίας σε Εικονομάχους (επίσης αναφερόμενους ως Εικονοκλάστες[σ 1]) και Εικονολάτρες (επίσης αναφερόμενους ως Εικονόφιλους και Εικονόδουλους.
Στις 19. Φεβρουαρίου 842 έλαβε χώρα η Αναστήλωση των εικόνων, που ονομάζεται και Κυριακή της Ορθοδοξίας, επειδή οι "ορθόδοξοι" εικονολάτρες ή εικονόδουλοι εθριάμβευσαν επί των "αιρετικών".
Η μεγάλη θρησκευτική διαμάχη που ξεκίνησε από τον Λέοντα τον Γ΄ δίχασε τον χριστιανικό κόσμο, ταλάνισε για χρόνια τη βυζαντινή αυτοκρατορία και υπήρξε το πρώτο βήμα για το σχίσμα των δύο εκκλησιών. Το πρόβλημα το έχουμε ακόμα και σήμερα, παρόλα που είμαστε βαπτισμένοι ορθόδοξοι. Ακούμε να λένε: "εκκλησία, κράτος εν κράτει" . Ακούμε για το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, ακούμε για την πολιτική ηγεσία να αντιππροσωπεύεται σε εκδηλώσεις μόνο από πολιτικούς και όχι από ιερωμένους, ακούμε για την φορολόγηση των περιουσιακών στοιχείων της εκκλησίας, ακούμε για την "μεσαιωνική" θρησκόληπτη συμπεριφορά ορισμένων ανθρώπων, ακούμε για την ισχυρή και υπερβολική εικονολατρία, εικονοφιλία, χειροφιλία, κλπ. και παρόλα που έχουν περάσει πάνω από 10 εκατονταετηρίδες, μέχρι τώρα χωρίς διόρθωση των κακών κειμένων.
Η υπερβολική προσφορά απανταχού εικόνων και Αγίων, επίσης στο ιντερνέτ, facebook, που αποστέλλονται ως παρηγοριά και βοήθεια είναι υπερ-υπερβολικοί χειρισμοί , διότι οι Άγιοι και οι εικόνες δεν μας έσωσαν ούτε στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης, στους βιασμούς, εξευτελισμούς και ξεριζωμούς, αλλά οι Αγιοι δεν μας βοήθησαν ούτε στη σφαγή της Σμύρνης στους βιασμούς, εξευτελισμούς της προσφυγιάς των Μικρασιατών και Ποντίων στην αιώνια Πατρίδα των προγόνων μας, και σέρνουμε τον ψυχικό πόνο του βιασμού, του εξευτελισμού και της εκδίωξης από γεννιά σε γενιά με τα αθεράπευτα τραύματα, χωρις τελειωμό.

Το μόνο κατόρθωμά μας, ως ελληνικό κράτος, είναι να αντικρύζουμε σε όλους τις χώρες του κόσμου προτομές, ανδριάντες, τιμητικές αναφορές και διακρίσεις για την Αρχαία Ελλάδα, τη γη των προγόνων μας, φιλοσόφους, στοχαστές, διανοούμενους, άνδρες και γυναίκες και ιστορικούς ήρωες, προτιμές που δίνουν τιμή, μίμηση, κουράγιο, ερέθισμα, ελπίδα και προκοπή, παντού να ατενίζουμε ανδριάντες, προτομές, εκτός από τη δική μας χώρα. ΔΙΑΒΑΣΤΕ το ολοκληρωμένο άρθρο>http://www.kn-megalexandros.gr/portal/index.php?p=articles&id=468
Για τη φετινή επέτειο της Αναστήλωσης των εικόνων, 19 Φεβρουαρίου, διαβιβάζω την Εικονολογία, του Μάριου Πλωρίτη, www.tovima.gr/2008/11/24/optinions
ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΓΝΩΡΙΜΊΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Νο.2:
Γνωρίστε τις Κυκλάδες

Οι Κυκλάδες, ένα μαγευτικό νησιωτικό σύμπλεγμα του Αιγαίου Πελάγους μεταξύ Αττικής και Κρήτης, υπήρξαν από την Αρχαιότητα γέφυρα για την ανάπτυξη του εμπορίου και την εξάπλωση του πολιτισμού.

«Τα νησιά με το μίνιο και με το φούμο,

τα νησιά με το σπόνδυλο κάποιανου Δία,

τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες,

τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια».

Οδυσσέας Ελύτης

Τα νησιά των Κυκλάδων οφείλουν το ιδιότυπο σχήμα τους και τη σύσταση του εδάφους τους σε σεισμούς και εκρήξεις ηφαιστείων με αποκορύφωση την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (17ος - 16ος αιώνας π.Χ.) που συνέβησαν πριν από 35.000.000 χρόνια και αποτέλεσαν γεωλογικές αναστατώσεις της Αιγαιίδας, μιας ενιαίας και αδιαίρετης γης μεταξύ του Ιονίου πελάγους, της Μικράς Ασίας και των νότιων ακτών της Κρήτης.

«Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα.Και είδα και θαύμασα...
Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ' εικόνα και ομοίωσή μου...
Ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή και γαλήνιοι αμφορείς και λοξές δελφινιών ράχες..»
Οδυσσέας Ελύτης
Η μυθολογία αναφέρει ότι οι Κυκλάδες πήραν το όνομά τους από τις ομώνυμες Νύμφες τις οποίες μεταμόρφωσε σε βράχους ο Ποσειδώνας. Λέγεται επίσης πως ονομάστηκαν έτσι από τη λέξη «Κύκλος» γιατί διαμορφώνονται σε ένα νοητό κύκλο γύρω από τη Δήλο, το ιερό γενέθλιο νησί του Απόλλωνα.
Η μεγάλη ιστορική ώρα των Κυκλάδων είναι η Πρώιμη Εποχή του Χαλκού. Ο Πρωτοκυκλαδικός Πολιτισμός, ο οποίος αναπτύχθηκε εκείνη την εποχή στον γεωγραφικό χώρο των Κυκλάδων, καλύπτει ολόκληρη την Τρίτη Χιλιετία π.Χ. και επικοινωνεί και εξελίσσεται παράλληλα με τον Πρωτομινωικό Πολιτισμό της Κρήτης και τον Πρωτοελλαδικό της ηπειρωτικής Ελλάδας. Η ιστορία αναφέρει ότι η φυλετική ταυτότητα των δημιουργών του Πρωτοκυκλαδικού Πολιτισμού ταυτίζεται με τους Κάρες και τους Λέλεγες. Κατά τη Βυζαντινή περίοδο οι Κυκλάδες ανήκαν στο Θέμα του Αιγαίου. Επί Τουρκοκρατίας τα νησιά είχαν προνομιακό καθεστώτος και στην Επανάσταση του 1821 προσέφεραν πολλά στον Απελευθερωτικό Αγώνα. Το 1830 οι Κυκλάδες προσαρτήθηκαν στο νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος.

Οι Κυκλάδες αποτελούνται από ένα σύμπλεγμα νησιών και βραχονησίδων με κατοικημένα τα εξής 24 νησιά: Αμοργό, Ανάφη, Άνδρο, Αντίπαρο, Δονούσα, Ηρακλειά, Θηρασιά, Ίο, Κέα, Κίμωλο, Κουφονήσι, Κύθνο, Μήλο, Μύκονο, Νάξο, Πάρο, Σαντορίνη, Σέριφο, Σίκινο, Σίφνο, Σύρο, Σχοινούσα, Τήνο και Φολέγανδρο. Το κλίμα των Κυκλάδων είναι εύκρατο με ήπιους χειμώνες και δροσερά καλοκαίρια. Οι χειμερινές θερμοκρασίες κυμαίνονται από 10° μέχρι 16°C, ενώ οι καλοκαιρινές από 24° μέχρι 30°C. Τα «μελτέμια», εποχιακοί βορειοανατολικοί και βορειοδυτικοί άνεμοι, δροσίζουν τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες.
ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΗΡΑΚΛΕΙΑ-ΣΠΗΛΑΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΑ-ΚΑΣΤΡΟ ΨΑΡΟΒΑΡΚΑ ΝΕΑ & ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΜΕΝΗ ΦΑΡΟΣ
ΞΩΚΛΗΣΙ ΒΡΑΧΙΑ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΛΟΓΑΡΑΣ ΣΚΟΠΕΛΙΤΗΣ

Σήμα κατατεθέν των Κυκλάδων είναι οι γυμνοί βράχοι και η αντίθεση του λευκού των σπιτιών και του απέραντου γαλάζιου του Αιγαίου. Η λαϊκή αρχιτεκτονική των Κυκλάδων έγινε πρότυπο αναφοράς για το μοντέρνο αρχιτεκτονικό κίνημα. Τα παραδοσιακά κτίσματα στις Κυκλάδες, εναρμονισμένα απόλυτα στο φυσικό περιβάλλον, είναι κτισμένα σε εσοχές, σε βράχους, χρησιμοποιούν κοιλότητες για δεξαμενές και αποθηκευτικούς χώρους και προστατεύονται από τον άνεμο και τη βροχή. Κάθε νησί έχει τις δικές του αρχιτεκτονικές ιδιομορφίες: υπόσκαφες κατοικίες, πυργόσπιτα, χωριά με κεραμοσκεπές, οικισμούς σε μορφή κάστρου, νεοκλασικές αρχοντικές κατοικίες και παραδοσιακά κυκλαδίτικα σπίτια. Ο επισκέπτης συναντά σε όλα τα Κυκλαδονήσια αξιόλογα μνημεία και κτίρια αγροτικής αλλά και πολιτιστικής κληρονομιάς όπως περιστεριώνες, ανεμόμυλους, νερόμυλους, αλώνια, γεφύρια, μοναστήρια, «σύρματα» (παραδοσιακοί χώροι πρόσδεσης ή φύλαξης σκαφών) κ.α.

Οι τέχνες, τα παραδοσιακά επαγγέλματα (όπως η μαρμαρογλυπτική, κεραμική και αγγειοπλαστική) και η τοπική γαστρονομία είναι πάντοτε ζωντανά. Στις Κυκλάδες διατηρούνται και αναβιώνουν τα γαμήλια, πασχαλινά, χριστουγεννιάτικα και αποκριάτικα έθιμα. Αναρίθμητα πανηγύρια πραγματοποιούνται κατά την διάρκεια του έτους σε όλα τα Κυκλαδονήσια διαφυλλάσοντας την θρησκευτική και πολιτιστική παράδοση του τόπου.

Τα νησιά των Κυκλάδων είναι τόπος συνάντησης ανθρώπων από όλα τα μέρη του κόσμου. Συνδυάζουν γεωγραφικές αντιθέσεις, ιστορία, τοπία σπάνιας φυσικής ομορφιάς, κυκλαδίτικη φιλοξενία, κουζίνα από τοπικά προϊόντα, έθιμα και πολιτισμό. Οι διακοπές στις Κυκλάδες μπορούν να συνδυάσουν διασκέδαση με κοσμοπολίτικο άρωμα, ξενοιασιά με χαλαρούς ρυθμούς, γαστρονομικές απολαύσεις, ρομαντικές αποδράσεις και ανέμελες πλεύσεις στην άγονη Γραμμή. Τα μεγαλύτερα νησιά έχουν ζωή όλες τις εποχές του χρόνου και είναι ιδανικός προορισμός για διήμερα, ενώ τα πιο μικρά και απομακρυσμένα απευθύνονται κυρίως σε λάτρεις του εναλλακτικού τουρισμού. Ο αγροτουρισμός, ο θαλάσσιος, εκπαιδευτικός, αθλητικός, συνεδριακός, θρησκευτικός, οικολογικός και ιαματικός τουρισμός εκπληρώνουν κάθε προσδοκία των επισκεπτών.
Συνώνυμες του ελληνικού καλοκαιριού, οι Κυκλάδες είναι το όνειρο χιλιάδων παραθεριστών και αποτελούν έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς διακοπών.
***************************************************************************
Σαντορινη>>
Απόκρυψη
WLE Austria Logo (no text).svg
Φωτογραφικός διαγωνισμός Wiki Loves Earth 2021 στην Ελλάδα
Ανεβάστε φωτογραφίες από προστατευόμενες φυσικές περιοχές εμπλουτίζοντας τη Βικιπαίδεια και κερδίστε!
[κλείσιμο]
Λημματογράφηση για την κλιματική αλλαγή
#Wiki4HumanRights - Δικαίωμα στο υγιεινό περιβάλλον
Σαντορίνη
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση στην πλοήγηση
Πήδηση στην αναζήτηση
Συντεταγμένες: 36°24′02.11″N 25°26′23.75″E
Ο όρος «Θήρα» ανακατευθύνει εδώ. Για άλλες χρήσεις, δείτε: Θήρα (αποσαφήνιση).
ΣαντορίνηFira at Santorini (from north).jpg
Τα Φηρά από τα βόρεια
GR Thira.PNG
Γεωγραφία
Ιστοσελίδα www.thira.gr

Η Σαντορίνη, Θήρα ή Στρογγύλη (παλαιότερη ονομασία) είναι νησί που βρίσκεται στο νότιο Αιγαίο πέλαγος, στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Κυκλάδων, νότια της Ίου και δυτικά από την Ανάφη. Απέχει από τον Πειραιά 128 ναυτικά μίλια και 63 ναυτικά μίλια από την Κρήτη. Πρωτεύουσα της είναι τα Φηρά, ενώ ο Αθηνιός, το μεγαλύτερο λιμάνι του νησιού, έχει δημιουργηθεί στον ομώνυμο όρμο. Η έκταση της είναι 76,19 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σήμερα η Σαντορίνη είναι ένα από τους διασημότερους ταξιδιωτικους προορισμούς- τουριστικά κέντρα του κόσμου.

Είναι γνωστή για το ηφαίστειό της. Η τελευταία ηφαιστειακή δραστηριότητα ήταν το έτος 1950. Τμήματα του ηφαιστείου της Σαντορίνης είναι: Η Νέα Καμένη (1707-1711 μ.Χ.), η Παλαιά Καμένη (46-47 μ.Χ.), το υποθαλάσσιο ηφαίστειο Κολούμπο (ενεργό) (1650 μ.Χ.), τα Χριστιανά νησιά. Η Σαντορίνη ανήκει στο ηφαιστειακό τόξο του Αιγαίου και χαρακτηρίζεται ενεργό ηφαίστειο μαζί με τα Μέθανα, τη Μήλο και τη Νίσυρο. Η Σαντορίνη καθώς και τα νησιά Θηρασία και Ασπρονήσι είναι απομεινάρια του ηφαιστειογενούς νησιού Στρογγύλη. Η Στρογγύλη ήταν ένας ηφαιστειακός κώνος. Το κεντρικό τμήμα της ανατινάχτηκε μαζί με τον κρατήρα του ηφαιστείου από τη Μινωική έκρηξη που έγινε το 1613 π.Χ. και είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε καλδέρα της Σαντορίνης και την καταστροφή του προϊστορικού πολιτισμού του νησιού. Στο θαλάσσιο χάσμα που σχηματίστηκε μεταξύ Θήρας και Θηρασίας, που έχει βάθος 1.500 μέτρων, κατά καιρούς βγήκαν στην επιφάνεια ηφαιστειακοί κώνοι που σχημάτισαν τα εξής νησιά: την Παλαιά, τη Μικρή και τη Νέα Καμένη, την Καμένη Γεωργίου του Α΄, την Καμένη του Φουκέ, την Αφρόσσα και τη Δάφνη. Όλα αυτά τα νησιά μεγάλωναν σιγά-σιγά και ενώθηκαν, εκτός από την Παλαιά Καμένη.
Πίνακας περιεχομένων 5.2 Από την πρώτη Άλωση του Βυζαντίου έως την Επανάσταση του 1821
Όνομα--Πριν τη μεγάλη ηφαιστειακή καταστροφή των προϊστορικών χρόνων η νήσος ήταν στρογγυλή και είχε το όνομα Στρογγύλη, ενώ αργότερα απέκτησε τα ονόματα Καλλίστη ή Καλλιστώ (από το αρχαίο καλλίστη «η ομορφότερη»), Φιλητέρη ή Φιλωτέρα, Καλαυρία, Καρίστη, Τευσία, Θηραμένη καθώς και Ρήνεια.
Το μετέπειτα κλασικό όνομα της νήσου Θήρα προήλθε από τον αρχαίο Σπαρτιάτη Θήρα που από τη Σπάρτη προερχόμενος αποίκησε πρώτος τη νήσο αυτή. Το δε όνομα Σαντορίνη προέρχεται από τους διερχόμενους Φράγκους Σταυροφόρους οι οποίοι κατά το πέρασμα τους στέκονταν για ανεφοδιασμό κοντά σε εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, που βρίσκεται στη σημερινή περιοχή της Περίσας πίσω από τον ιερό ναό του Τιμίου Σταυρού (την αποκάλεσαν Σάντα Ιρίνα), η οποία υπήρχε στο νησί. Αρχικά υπήρχε η άποψη ότι η εκκλησία αυτή ήταν το παρεκκλήσι της Αγίας Ειρήνης που υπήρχε στη Θηρασιά, σήμερα θεωρείται πιθανότερο να πρόκειται για τη μεγαλοπρεπέστατη παλαιοχριστιανική τρίκλιτη βασιλική της Αγίας Ειρήνης στη Θήρα, τα ερείπια της οποίας ανακαλύφθηκαν το 1992.
Επί τουρκοκρατίας οι Τούρκοι την ονόμαζαν Δερμετζίκ ή Διμερτζίκ («μικρός μύλος»), πιθανώς από τους πολλούς μικρούς ανεμόμυλους που ξεχώριζαν από μακριά. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας επίσημα καθιερώθηκε το όνομα Θήρα, πλην όμως οι ξένοι χάρτες συνέχισαν να την ονοματίζουν Σαντα-Ιρίνα από την οποία και παρέμεινε με μικρή παραφθορά από τους Έλληνες ως Σαντορίνη.
Γεωγραφία
Η Σαντορίνη (Δεξιά)
Η καλδέρα της Σαντορίνης. 3D απεικόνιση
Η καλδέρα της Σαντορίνης. Αεροφωτογραφία
Η Σαντορίνη βρίσκεται σε γεωγραφικό πλάτος από 36o 19' 56" έως 36o 28' 40" Βόρειο και γεωγραφικό μήκος από 25o 19' 22" έως 25o 29' 13" Ανατολικό. Η σημερινή ημικυκλική και περισσότερο πεταλοειδής μορφή της νήσου οφείλεται στις κατά καιρούς ηφαιστειακές εκρήξεις που μετέβαλαν το αρχικό στρογγυλό σχήμα της. Η όψη της από τη πλευρά του ηφαιστείου παρουσιάζεται βραχώδης και απόκρημνη σε αντίθεση με την ομαλότητα του εδάφους της στο υπόλοιπό της. Η επιφάνειά της, 76,19 τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι κατά το πλείστον ελαφρόπετρα πολύ δεκτική σε καλλιέργεια. Στο ΝΑ τμήμα της, βρίσκεται το βουνό του Προφήτη Ηλία με το ομώνυμο μοναστήρι του 18ου αιώνα, το οποίο έχει υψόμετρο 567 μέτρα και αποτελείται από τιτανώδη βράχια και λευκό μάρμαρο. Αυτά τα ασβεστολιθικά πετρώματα είναι τα παλαιότερα της Σαντορίνης και σχημάτιζαν ένα μικρό νησί πριν αρχίσει η ηφαιστειακή δραστηριότητα[1]. Συνέχεια αυτού είναι το Μέσα Βουνό ή Βουνό του Αγίου Στεφάνου, λόγω του παλαιοχριστιανικού ναού που υπάρχει εκεί και το οποίο έχει υψόμετρο 366 μέτρα. Ο ενδιάμεσος αυχένας που συνδέει τα δύο βουνά αποκαλείται Σελλάδα. Η περίμετρος της Σαντορίνης είναι περίπου 36 ναυτικά μίλια και παρουσιάζει έξι όρμους: Το Αμμούδι ή Άγιος Νικόλαος, στη Πάνω Μεριά (Οία Θήρας), της Αρμένης, επίσης στη Πάνω Μεριά, τον όρμο Μουζάκι, τους όρμους Φηρών και Αθηνιού και τον όρμο του Μπάλου στο Ακρωτήρι.
Γενικά η Σαντορίνη είναι άνυδρος και ξερή, χωρίς λίμνες, ποταμούς, ρεματιές ή χαράδρες. Οι αρδευτικές ανάγκες της καλύπτονται κυρίως από γεωτρήσεις που γίνονται στο υπέδαφός της, όπου συγκεντρώνεται κυρίως το βρόχινο νερό. Υφίστανται στη νήσο τρεις κύριες πηγές καθώς και τέσσερις ιαματικές πηγές. Το έδαφος του νησιού είναι ηφαιστειογενές, πεδινό στο μεγαλύτερο μέρος του και βραχώδες από την πλευρά του ηφαιστείου.[2] Το έδαφος είναι εύφορο και ευνοεί την καλλιέργεια των αμπελιών, της φάβας και της ντομάτας (άνυδρη και μικρόκαρπη ποικιλία).[2] Στο νησί καλλιεργούνται 15.000 στρέμματα με αμπελώνες, ενώ σχεδόν τα μισά (7.100 στρέμματα) καλλιεργούνται στην περιοχή της Οίας.[2] Η υψηλότερη κορυφή είναι ο Προφήτης Ηλίας (567μ.).[2]
Πριν αρχίσει η ηφαιστειακή δραστηριότητα στη Σαντορίνη, πριν 2 με 2,5 εκατομμύρια χρόνια, στη θέση της Σαντορίνης υπήρχε ένα μικρό νησί που αποτελούταν από μεταμορφωσιγενή πετρώματα, κυρίως μεταμορφωμένους ασβεστόλιθους και σχιστόλιθους. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα αρχικά έλαβε χώρα στη περιοχή του Ακρωτηρίου και στις νησίδες Χριστιανά Θήρας. Αυτά τα πετρώματα σήμερα έχουν αλλοιωθεί έντονα. Στη συνέχεια, πριν 500.000 χρόνια περίπου, δημιουργήθηκε στα βόρεια του νησιού το ηφαίστειο της Περιστερίας, το οποίο παρήγαγε ανδεσιτικές λάβες. Σήμερα υπολείμματα του ηφαιστείου αυτού βρίσκονται στο Μικρό Προφήτη Ηλία και το Μεγάλο Βουνό. Συγχρόνως μικρότερα ηφαίστεια - κώνοι σκωρίας ήταν ενεργά προς τα νότια, στον Μπάλο, Κόκκινη Παραλία και Κοκκινόπετρα. Στη συνέχεια μέχρι πριν 200.000 χρόνια, δημιουργείται ένα ασπιδωτό ηφαίστειο που ενώνει όλα τα επιμέρους νησιά. Αυτή η φάση τελειώνει με μια σειρά ισχυρών εκρήξεων που δημιουργεί την πρώτη καλντέρα.[1] Η ηφαιστειακή δραστηριότητα παρατηρείται ξανά πριν 180.000 χρόνια. Μια δεύτερη καλντέρα δημιουργείται πριν 40.000 με 60.000 χρόνια από ισχυρές εκρήξεις. Στη συνέχεια σχηματίζονται ηφαίστεια του Σκάρου και της Θηρασιάς, τα οποία καταστρέφονται από την έκρηξη του Ρίβα πριν 21.000 χρόνια. Τον 17ο αιώνα π.Χ. λαμβάνει χώρα η μινωική έκρηξη, η οποία δίνει στην καλντέρα το σημερινό της σχήμα.[1] Η μινωική έκρηξη είναι από τις μεγαλύτερες των ιστορικών χρόνων και είχε σημαντικό αντίκτυπο στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο όγκος των ηφαιστειακών αναβλημάτων υπολογίζεται ανάμεσα σε 39 και 61, ίσως και 99 κυβικά χιλιόμετρα και κάλυψαν με ένα στρώμα πάχους δεκάδων μέτρων τη Σαντορίνη. Η δραστηριότητα κατά τους ιστορικούς χρόνους δημιούργησε τις νησίδες Νέα Καμένη Θήρας και Παλαιά Καμένη Θήρας μέσα στην καλντέρα.[3]

Η ηφαιστειακή δραστηριότητα στη Σαντορίνη είναι αποτέλεσμα της καταβύθισης της Αφρικανικής πλάκας κάτω από την Ευρασιατική, ή ακριβέστερα την υποπλάκα του Αιγαίου. Η καταβύθιση γίνεται με ταχύτητα 5 cm/έτος προς τα βορειοανατολικά με γωνία 30-40°, και το όριο μεταξύ των δύο πλακών βρίσκεται στην ελληνική τάφρο νότια της Κρήτης. Η πλάκα της Αφρικής λιώνει σε μεγάλο βάθος και στη συνέχεια τα λιωμένα πετρώματα ανέρχονται στην επιφάνεια και σχηματίζουν τα ηφαίστεια των Μεθάνων, της Μήλου, της Σαντορίνης και της Νισύρου, τα οποία αποτελούν το Ηφαιστειακό Τόξο του Νοτίου Αιγαίου. Το σύμπλεγμα της Σαντορίνης, που περιλαμβάνει επίσης τις νησίδες Χριστιανά και το υποθαλάσσιο ηφαίστειο Κολούμπο, είναι το πιο ενεργό του τόξου.[4]
Η καλδέρα της Σαντορίνης. Εικόνα από το Ακρωτήρι
Kλίμα
Έτσι, το κλίμα της Σαντορίνης είναι ιδιόμορφο και παρόλο που είναι το νοτιότερο νησί των Κυκλάδων είναι και το ψυχρότερο.[2] Αυτό οφείλεται κυρίως στους βορειοανατολικούς ανέμους, ωστόσο ο χειμώνας είναι ήπιος με μέση θερμοκρασία περίπου 10 °C.[2] Το χειμώνα δεν παρουσιάζονται συχνές βροχοπτώσεις, ενώ το καλοκαίρι δεν βρέχει σχεδόν ποτέ με αποτέλεσμα η Σαντορίνη να αποτελεί πόλο έλξης πολλών τουριστών από όλο τον κόσμο.[2]
Η έκταση του Δήμου Θήρας
Διοικητική Διαίρεση της Σαντορίνης
Κύριο λήμμα: Δήμος Θήρας
Με βάση το Πρόγραμμα Καλλικράτης, ολόκληρη η Σαντορίνη καθώς και τα νησιά Θηρασία, Ασπρονήσι και Άνυδρος, το σύμπλεγμα νησιών Χριστιανά, και η Παλαιά και η Νέα Καμένη ανήκουν διοικητικά στον Δήμο Θήρας, ο οποίος έχει πρωτεύουσα τη Θήρα. Αποτελείται από τις δημοτικές ενότητες Θήρας και Οίας. Πριν το 2011 η Κοινότητα Οίας ήταν αυτόνομη με πρωτεύουσα την Οία.
Ιστορία
Το πλοίο της Θήρας (μοντέλο), 16ος αιώνας π.Χ., Τεχνολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης
Στα χρόνια του Βυζαντίου
Το 726 μ.Χ. έγινε έκρηξη στη βορειοανατολική πλευρά της Παλαιάς Καμένης και εμφανίστηκε νέο νησί, το οποίο γρήγορα ενώθηκε με αυτήν. Η έκρηξη θεωρήθηκε ως δείγμα θεϊκής οργής κατά του Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντος Γ΄ του Ισαύρου, ο οποίος ήταν εικονομάχος. Οι αντίπαλοι του αυτοκράτορα χρησιμοποίησαν το γεγονός για να υποκινήσουν εξέγερση, η οποία τελικά εκδηλώθηκε το 727, τόσο στις Κυκλάδες όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα, καθώς και στη Βενετία. Αρχηγός της επανάστασης ήταν ο τουρμάρχης της Ελλάδας Αγαλλιανός και ο Στέφανος. Οι επαναστάτες όρισαν άλλο αυτοκράτορα, έναν Κρητικό που ονομαζόταν Κοσμάς, και πλεύσανε προς την Κωνσταντινούπολη. Ο στόλος καταστράφηκε με το υγρό πυρ, στις 18 Απριλίου του 727, ενώ από τους αρχηγούς της επαναστάσεως, ο μεν Αγαλλιανός ρίχτηκε στη θάλασσα, οι δε Στέφανος και Κοσμάς παραδόθηκαν και αποκεφαλίσθηκαν.[5][6]
Το καστέλι του Εμπορείου.
Από την πρώτη Άλωση του Βυζαντίου έως την Επανάσταση του 1821
Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204, ο Μάρκος Σανούδος, ίδρυσε το δουκάτο του Αιγαίου με έδρα τη Νάξο (1207). Τα υπόλοιπα νησιά που περιλάμβανε το Δουκάτο του Αιγαίου ή Δουκάτο της Νάξου ήταν η Σύρος, η Κίμωλος, η Μήλος, η Ίος, η Θήρα και η Ανάφη. Η Θήρα και η Θηρασία παραχωρήθηκαν στον Ιάκωβο Μπαρρότσι και παρέμειναν στην οικογένεια αυτή, με μικρά διαλείμματα, ως το 1480. Τότε η Θήρα δόθηκε ως προίκα από το δούκα της Νάξου Ιάκωβο Γ΄ Κρίσπι στην κόρη του Φιορέντσα και στον σύζυγό της Δομίνικο Πιζάνι, γιο του δούκα της Κρήτης. Το νησί, λίγο μετά το θάνατο του Ιακώβου Κρίσπι, καταλήφθηκε από τον αδελφό του Ιωάννη και προσαρτήθηκε στη Νάξο. Κατά τους χρόνους της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, πολλές ελληνικές χώρες παρέμεναν κάτω από λατινική κυριαρχία.
Κατά το 1537 η Θήρα, ακολουθώντας τη μοίρα και των άλλων νησιών του Αιγαίου, δέχτηκε τις επιδρομές του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα. Ο Μπαρμπαρόσα απέσπασε την Κέα, τη Μύκονο και τη Θήρα από τη λατινική κυριαρχία και ανάγκασε τους δυνάστες των νησιών να αναγνωρίσουν την επικυριαρχία του Σουλτάνου. Η Θήρα περιήλθε τελικά στους Τούρκους το 1566, με εξαίρεση το καστέλι του Ακρωτηρίου, το οποίο πέρασε στα χέρια των Τούρκων το 1617. Όταν το 1579 πέθανε ο Ισπανοεβραίος Ιωσήφ Νασί, στον οποίο είχαν παραχωρηθεί οι Κυκλάδες από την Υψηλή Πύλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι νησιώτες έστειλαν πρεσβεία στο σουλτάνο Μουράτ Γ΄(1574 – 1595) για να ζητήσουν χορήγηση προνομίων. Στους απεσταλμένους των νησιών ανήκαν και εκπρόσωποι της Σαντορίνης. Με ορισμό που εκδόθηκε το 1580, στα νησιά των Κυκλάδων παραχωρήθηκαν σημαντικά προνόμια, τα οποία ανανεώθηκαν το 1628 – 1629 και αργότερα. Το καθεστώς των προνομίων βοήθησε στην οργάνωση συστήματος αυτοδιοίκησης και στην ανάπτυξη εμπορικής δραστηριότητας σε αυτά.
Παρά το άγονο έδαφος και τους καταστρεπτικούς σεισμούς που έπλητταν το νησιωτικό σύμπλεγμα της Σαντορίνης – όπως επικράτησε να ονομάζεται κατά τη Βενετοκρατία – παρουσίασε επίδοση στη γεωργία και στη ναυτιλία. Το 1770 ο πληθυσμός του νησιού έφθανε τους 9.000 και όπως προκύπτει από το ποσό του φόρου που κατέβαλλε το νησί, πρέπει να ήταν ευπορότερο σε σύγκριση με τα άλλα νησιά. Στις αρχές του 19ου αιώνα η οικονομική ευρωστία του νησιού συνεχιζόταν, όπως επίσης και η επίδοση στο ναυτικό. Το 1807, κατά τη ναυτολογία που πραγματοποίησε η Πύλη για την αντιμετώπιση των αναγκών της στη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου, η Θήρα υποχρεώθηκε να αποστείλει στον τουρκικό ναύσταθμο 50 ναύτες, όσους δηλαδή και η Μύκονος, γεγονός που φανερώνει τη μεγάλη ανάπτυξη του ναυτικού του νησιού. Ανάπτυξη παρατηρήθηκε επίσης κατά τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας και στην παιδεία, ενώ η μονή του Προφήτη Ηλία στο νησί αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα μοναστηριακά κέντρα των Κυκλάδων.
Στα τέλη Απριλίου του 1821, μετά από παραγγελία του Αλ. Υψηλάντη, οι Θηραίοι έστειλαν στις Σπέτσες 71 ναύτες με έναν ιερέα και τον προεστώτα Νικόλαο Δεκαζά για να υπηρετήσουν στα σπετσιώτικα πλοία που ήδη είχαν αρχίσει τον επαναστατικό αγώνα.[7] Στις 5 Μαΐου του 1821, κατά την εορτή της πολιούχου του νησιού Αγίας Ειρήνης, ο καπετάνιος Ευάγγελος Ματζαράκης, επίτροπος του Αλ. Υψηλάντη, σήκωσε τη σημαία της επανάστασης στη Σαντορίνη. Μετά από αυτό οι κάτοικοι έδιωξαν τον αρχιεπίσκοπο Ζαχαρία από την αρχιεπισκοπή του επειδή κατά την τελετή της κήρυξης της Επανάστασης καθόταν ήσυχος στο σπίτι του και γι'αυτό θεωρήθηκε από μερικούς τουρκόφιλος. Αργότερα λαϊκοί και κληρικοί, βεβαιώνοντας την αγάπη του προς το λαό και την πατρίδα, ζήτησαν την επάνοδό του, κάτι που έγινε δεκτό από τον κυβερνήτη Υψηλάντη.[8]
Νεώτεροι Χρόνοι
Χάρτης της Σαντορίνης του 1848
Μετά την απελευθέρωση της Σαντορίνης και την ένταξή της στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος το 1830, η κύρια πηγή εισοδήματος ήταν το εμπόριο και η ναυτιλία. Το 1852, η Σαντορίνη, με 7.222 κατοίκους είναι το δεύτερο σημαντικότερο εμπορικό κέντρο μετά τη Σύρο στις Κυκλάδες, με συναλλαγές κυρίως με τη Ρωσία, η οποία είναι η κύρια χώρα εισαγωγής σαντορινιού κρασιού. Μια άλλη σημαντική πηγή εισοδήματος ήταν η καλλιέργεια αγροτικών προϊόντων και ιδίως η παρασκευή κρασιού.[9]
Το ηφαίστειο της Σαντορίνης άρχισε να εκρήγνυται τις 26 Ιανουαρίου 1866. Πριν την έκρηξη παρατηρήθηκε αύξηση της θερμοκρασίας των νερών κοντά στη νέα Καμένη. Η έκρηξη περιλάμβανε την έκχυση λάβας και τη δημιουργία δόμων.[3] Ένας σεισμός 6,1 ρίχτερ έλαβε χώρα τις 30 Ιανουαρίου και προκάλεσε ζημίες σε 50 σπίτια και δύο εκκλησίες. Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία η έκρηξη τελείωσε τις 15 Οκτωβρίου 1870.[10] Η έκρηξη έλαβε χώρα στο κρατήρα του Αγ. Γεωργίου και της Αφρόεσσας, δημιούργησε τις νησίδες του Μαΐου που σήμερα έχουν καταβυθιστεί,[3] και τριπλασίασε την έκταση της παλαιάς Καμένης.[11]
Η Λάβα πάνω στο ηφαίστειο.
Στις 28 Ιουλίου 1925 παρατηρήθηκαν σεισμικές δονήσεις, προειδοποιώντας τους κατοίκους ότι μια έκρηξη επίκειται. Στην περιοχή των Κόκκινων Νερών, ανάμεσα στις νησίδες Νέα και Μικρή Καμένη, η θερμοκρασία της θάλασσας αυξήθηκε και η θάλασσα άλλαξε χρώμα. Η έκρηξη ξεκίνησε τις 25 Αυγούστου με φρεατικές εκρήξεις, ενώ αργότερα παρατηρήθηκαν εκρηκτικές στήλες με ηφαιστειακή στάχτη που έφτασε σε ύψος 3,5 χιλιομέτρων. Η δραστηριότητα επικεντρώθηκε στον ηφαιστειακό δόμο Δάφνη, από όπου εκχύθηκε λάβα και οδήγησε στην ένωση της Νέας και τη Μικρή Καμένη. Η πρώτη φάση της έκρηξης τελείωσε το 1926. Ένας δεύτερος, μικρότερος δόμος που σχηματίστηκε σε νέα έκρηξη το 1928 πήρε το όνομα Ναυτίλος.[3][12] Το ηφαίστειο εξερράγει ξανά το 1939, και δημιούργησε τους δόμους Τρίτωνα, Κτενά κα Φουκέ και τις ροές λάβας Σμιθ, Ρεκ και Νίκης. Η έκρηξη τελείωσε τον Ιούλιο του 1941.[3] Η πιο πρόσφατη έκρηξη του ηφαιστείου έλαβε χώρα από τις 10 Ιανουαρίου 1950 μέχρι 2 Φεβρουαρίου του ίδιου χρόνου και δημιούργησε το δόμο του Λιάστικα. Αυτά τα ηφαιστειακά πετρώματα είναι τα πιο πρόσφατα που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα.[3]
Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σαντορίνη καταλήφθηκε πρώτα από Ιταλικές (το 1941) και έπειτα, το 1943, από Γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Στις 9 Ιουλίου 1956 σημειώθηκε κοντά στην Αμοργό σεισμός μεγέθους 7,8 ρίχτερ, ο οποίος ήταν ο ισχυρότερος που έλαβε χώρα στην Ευρώπη κατά τον 20ο αιώνα. Ο κύριος σεισμός, μαζί με ένα μετασεισμό 6,9 ρίχτερ που ακολούθησε 12 λεπτά αργότερα, προκάλεσαν εκτεταμένες καταστροφές σε Σαντορίνη, Αστυπάλαια, Ανάφη, Κάλυμνο, Λέρο, Αμοργό και Πάτμο[13], 53 θανάτους, καθώς και ένα από τα μεγαλύτερα τσουνάμι στο Αιγαίο, με ύψος μέχρι 25 μέτρα.[14] Μετά αυτό το γεγονός μεγάλο μέρος του πληθυσμού έφυγε από το νησί. Τη δεκαετία του 1960 άρχισε να αναπτύσσεται ο τουρισμός στη Σαντορίνη, φτάνοντας στο αποκορύφωμα του στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Από τότε ο τουρισμός στο νησί γνωρίζει συνεχή ανάπτυξη, έχοντας καταστήσει πλέον τη Σαντορίνη σε ένα από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς σε διεθνές επίπεδο. Οι κρουαζιέρες ξεκινούν στο νησί από τον Μάρτιο και συνεχίζονται μέχρι και τέλη Νοεμβρίου, έχοντας επεκτείνει χρονικά πολύ την τουριστική περίοδο. Τους καλοκαιρινούς μήνες περισσότερα από 30 με 40 έκτακτες πτήσεις (τσάρτερς) από κάθε γωνιά του κόσμου προσγειώνονται στο αεροδρόμιο του νησιού.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και τους χειμερινούς μήνες οι επισκέψεις τουριστών στο νησί δεν σταματούν, ιδιαίτερα από χώρες της Ασίας. Η τεράστια τουριστική ανάπτυξη της Σαντορίνης είναι φυσικό να έχει αλλοιώσει και τον χαρακτήρα του νησιού. Εκατοντάδες νέα κτίσματα έχουν κάνει την εμφάνιση τους παντού και οι περίφημες αγροτικές καλλιέργειες του νησιού και οι αμπελώνες του έχουν περιοριστεί κατά πολύ σε έκταση, δίνοντας τη θέση τους σε πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες, μπαρ, εστιατόρια κλπ.
Στη Σαντορίνη μεγάλος αριθμός μπαρ και νυχτερινών κέντρων λειτουργεί χωρίς τις απαιτούμενες πολεοδομικές ή υγειονομικές άδειες, δημιουργώντας προβλήματα στους μόνιμους κατοίκους του νησιού.[εκκρεμεί παραπομπή]
Το 2020 το Υπουργείο Τουρισμού ξεκίνησε την καμπάνια ευαισθητοποίησης «Plastic-free Santorini» για την προώθηση της μείωσης αλόγιστης χρήσης πλαστικού, κάνοντας έτσι τη Σαντορίνη το πρώτο ελεύθερο από πλαστικό νησί των Κυκλάδων.[15]
Οικονομικός και κοινωνικός χώρος
Μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους ξεκινά σταδιακά ο μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας ενώ η εκβιομηχάνιση βραδυπορεί. Η χώρα εξειδικεύεται σταδιακά στην εξαγωγή αγροτικών προϊόντων και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ελληνικό και ευρωπαϊκό, και η ναυτιλία αποτέλεσε μοχλό για τον εκσυγχρονισμό του αγροτικού τομέα κι ευρύτερα της οικονομίας. Την εποχή της δημιουργίας εθνικών κρατών στη Μεσόγειο, τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφυπνίζεται και διεκδικεί οντότητα. Καθώς η αυτοκρατορία αποδιαρθρώνεται προκύπτουν ανακατατάξεις στον χώρο. Το νεοσυσταθέν Ελληνικό κράτος επιχειρεί να οργανώσει τον δικό του χώρο κι αυτό περνάει μέσα από τη σχέση πρωτεύουσας και λοιπής χώρας.
Για πολλές δεκαετίες οι περιοχές εκτός πρωτεύουσας παραμένουν σε ένα καθεστώς που συνεχίζει τη δομή της τοπικής αυτοδιοίκησης, τουλάχιστον άτυπα. Η διασύνδεση των κατοικημένων σημείων, άτακτη και αποσπασματική, δεν είχε οργανωμένο και σταθερό αποτύπωμα στον χώρο. Η κατάσταση αυτή όμως ήταν ένας ακόμη παράγοντας που ευνόησε την ανάγκη για αυτάρκεια τόσο στην ηπειρωτική όσο και στη νησιωτική Ελλάδα.
Η βελτίωση και ανάπτυξη των λιμανιών γίνεται στήριγμα του θαλάσσιου δικτύου. Η οργάνωση της λιμενικής υποδομής σε εθνικό επίπεδο εκφράζει μια τάση ανάπτυξης εμπορική, οικονομική σε τοπικό και ευρύτερο κρατικό επίπεδο. Είναι βεβαίως μεγάλη η διαφοροποίηση μεταξύ των λιμανιών και των νησιών, σε αυτό έχει καθοριστική επίδραση το φυσικό περιβάλλον.
Πεδίο της έρευνάς μας είναι η οργάνωση των επαγγελμάτων στο χώρο των Κυκλάδων στο πλαίσιο της παραγωγής, επεξεργασίας και διακίνησης του κρασιού, που αποτέλεσε ένα από τα βασικά εξαγώγιμα προϊόντα της Ελλάδας από την εποχή της σύστασης του Ελληνικού Κράτους.
Εμπορικές δραστηριότητες στις Κυκλάδες του 19ου αιώνα
Μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1768-1774, διευρύνεται το πεδίο δράσης των ελληνικών πλοίων. Το άνοιγμα της Μαύρης Θάλασσας επιτρέπει στους νησιώτες να επεκτείνουν το εμπόριό τους στη μεταφορά των ρωσικών δημητριακών. Η ιστιοφόρος ναυτιλία αντέχει γερά ως τη δεκαετία του 1880, παρά τις δυσκολίες και τις επιζήμιες επιπτώσεις του Κριμαϊκού πολέμου (1854-1855). Από κει και πέρα τα ιστιοφόρα υποχωρούν μπροστά στα ατμόπλοια, που κερδίζουν γρήγορα έδαφος από το 1875.
Το σημαντικότερο αγροτικό προϊόν που εισήγαγε η Ελλάδα είναι τα δημητριακά, ειδικότερα το σιτάρι. Οι εισαγωγές δημητριακών παρουσιάζουν άνοδο μέχρι το 1887 και παραμένουν σταθερές μέχρι το 1904. Η σιτοπαραγωγός Θεσσαλία προσαρτήθηκε στο Ελληνικό κράτος από το 1881 αλλά παρόλα αυτά δεν μειώθηκαν οι εισαγωγές σιτηρών από το εξωτερικό.
Ο νησιωτικός πληθυσμός των Κυκλάδων τον 19ο αιώνα, στον μεγαλύτερο βαθμό, βρίσκεται ακινητοποιημένος και περιχαρακωμένος σε μικρές νησίδες γης με σημαντική ανεπάρκεια εγχώριων πόρων. Οι επαφές με το «εξωτερικό» όμως, η εμπορική δραστηριότητα που αναπτύσσουν εξασφαλίζουν ζωτικές προμήθειες και σε κάποιες περιπτώσεις αποτελούν πηγή πλουτισμού για τους τόπους αυτούς. Οι Κυκλάδες ανταλλάσσουν το κρασί τους και τα κουκούλια μεταξιού ή μετάξι ή προϊόντα του υπεδάφους τους με ζάχαρη και καφέ, κατεργασμένα προϊόντα, κυρίως υφάσματα, δέρματα και ξυλεία.
Το 1852 η Σαντορίνη (με έκταση 76,2 χλμ² και πληθυσμό 7.222 κατοίκους) καταφέρνει να παρουσιάσει μια εμπορική κίνηση που υπερβαίνει κατά πολύ, σε όγκο, την αντίστοιχη των άλλων Κυκλάδων με εξαίρεση τη Σύρο. Η ναυτική περιφέρεια της Σαντορίνης περιλαμβάνει τα νησιά Αμοργός, Ίος, Ανάφη. Εμπορεύεται απ’ ευθείας με τη Ρωσία όπου διοχετεύεται το σύνολο του παραγόμενου κρασιού. Από εκεί τα μεγάλα σαντορινιά πλοία μεταφέρουν δημητριακά και αφού ξεφορτώσουν μέρος αυτών στο νησί, συνεχίζουν για τη Γαλλία, την Ιταλία και την Αγγλία. Επίσης η Σαντορίνη εξάγει θηραϊκή γη (5%) στην Αυστρία και σε ελληνικά λιμάνια. Τα προϊόντα που φέρνουν προς τη Σαντορίνη τα πλοία είναι κυρίως υφάσματα (βαμβακερά και μεταξωτά), είδη κιγκαλερίας, αρώματα, αποικιακά είδη. Για τη διεξαγωγή εμπορίου με δικά τους καράβια, οι έμποροι και πλοιοκτήτες της Σαντορίνης διαθέτουν πλοία μεγάλης χωρητικότητας. Ο στόλος της ναυτικής αποτελείται από 200 πλοία συνολικής χωρητικότητας 14.755 τόνων, ενώ τα 31 υπερβαίνουν τους 200 τόνους.
Στον τομέα της ναυτιλιακής και εμπορικής δραστηριότητας η Σαντορίνη διαθέτει το 40% του συνολικού αριθμού των πλοίων των Κυκλάδων. Η Άνδρος, όπως και η Σαντορίνη, έχει έναν στόλο που επίσης περιλαμβάνει μεγάλης χωρητικότητας πλοία και εμπορεύεται απ’ ευθείας με λιμάνια του εξωτερικού χωρίς να περνούν τα πλοία της απαραίτητα από τη Σύρο ή τον Πειραιά αργότερα.
Η Μεσόγειος γενικότερα διέθετε μεγάλα ιστιοφόρα χωρητικότητας 600 έως 1.000 ακόμα και 1.300 τόνους ήδη πριν τον 16ο αιώνα.
Από το 1870 όμως και εξής η επέκταση της χρήσης του ατμού, συνέπεια της ταχείας ευρωπαϊκής οικονομικής ανάπτυξης, επέφερε σημαντικές αλλαγές. Οι αλλαγές εντατικοποιούνται και σταδιακά θέτουν εκτός μάχης τα ελληνικά ιστιοφόρα. Στο μεταξύ έχει δρομολογηθεί η τακτική ατμοπλοϊκή επικοινωνία μεταξύ Σύρου και Πειραιά. Με νόμο της 22ας Απριλίου 1855 «Περί συστάσεως συγκοινωνίας μεταξύ των νήσων και των παραλίων μερών της Ελλάδος.» η Κυβέρνηση προσπαθεί να εισαγάγει στις θαλάσσιες συγκοινωνίες και μεταφορές που συνδέουν τα ελληνικά παράλια τη χρήση του ατμού. Διαμορφώνεται ένα δίκτυο άγονων και μη αποδοτικών γραμμών.
Η οικονομική ζωή της Σαντορίνης πριν από το 1960, όταν άρχισε σταδιακά η κίνηση ξένων επισκεπτών στο νησί για τουριστικούς λόγους, βασιζόταν στις καλλιέργειες και στο εμπόριο. Η σπουδαιότητα του εμπορίου κάθε νησιού δεν είναι συνάρτηση του μεγέθους του, αλλά των ιδιομορφιών της νησιωτικής οικονομίας και, ειδικότερα, της σημασίας που αποκτά στις εξωτερικές αγορές το κυριότερο εξαγωγικό του προϊόν, όπως εν προκειμένω στη Σαντορίνη συμβαίνει με το κρασί (85%). Σε αρκετά υψηλό ποσοστό βρίσκεται η εξαγωγή του κρασιού και στην Πάρο, στην οποία επίσης αποτελεί το κύριο προϊόν εξαγωγής (60%). Οι μελέτες για την ελληνική ναυτιλία του 19ου αιώνα εστιάζουν περισσότερο στο ρόλο των ελληνικών πλοίων στην επανάσταση του 1821 και λιγότερο στις εμπορικές δραστηριότητες.
Ως τα μέσα του 19ου αιώνα ο κυκλαδίτικος πληθυσμός αποτελεί εν μέρει το υπόβαθρο της εμπορικής ανάπτυξης της Σύρου. Η άνοδος της Ερμούπολης θεωρήθηκε ότι οδήγησε στη μετανάστευση νησιωτών προς τη Σύρο και έτσι σταδιακά ο νησιωτικός χώρος έχασε την ενότητά του και την αλλοτινή του ιδιαιτερότητα. Η εξέλιξη αυτή όμως έφερε στο φως και αρκετές περιφερειακές ανισότητες, που είχε δημιουργήσει, κατά τα προηγούμενα χρόνια, η απομόνωση.
Επαγγελματικός βίος
Χάρτης της Σαντορίνης, χαλκογραφία του Όλφερτ Ντάπερ, 17ος αιώνας
Κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας, αρχικά των Λατίνων και στη συνέχεια των Τούρκων στα νησιά των Κυκλάδων, φαίνεται πως κάθε νησί ακολούθησε μια ιδιαίτερη πορεία μέσα στο σύνολο. Παρόλο που υπάρχουν κοινά στοιχεία στην οικονομία τους, κάθε νησί αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Όταν μια κοινότητα χάσει την ανεξαρτησία και την κρατική αυτονομία της, αγωνίζεται με κάθε τρόπο να περισώσει την όποια δυνατότητα έχει για εσωτερική ελευθερία και ομαδική συσπείρωση γύρω από κάποια σημεία αναφοράς. Τέτοιο σημείο αναφοράς μπορεί να είναι το σπίτι του – στο οικογενειακό πλαίσιο και κατ’ επέκταση στο ευρύτερο τοπικό πλαίσιο. Με τα προνόμια που έδωσαν οι Οθωμανοί στους νησιώτες ευνοήθηκαν αφ' ενός η Εκκλησία κι αφ' ετέρου οι τοπικές κοινότητες και οι αστικές συντεχνίες.
Στα χρόνια της Οθωμανικής Κυριαρχίας σημειώνονται μια σειρά εξελίξεων της κοινοτικής ζωής, από την κλειστή περιχαράκωση και ασφάλεια (καστέλια, πύργοι (μπούργκο), γουλάδες, καταφύγια, λοξά καλντερίμια, πυργόμορφα σπίτια, βίγλες κ.λ.π) ως τα ανοιχτά χοροστάσια στα αλώνια και τις γιορτές των πανηγύρεων.
Μετά την οικογένεια, αρχηγός της οποίας ήταν ο πατέρας, η κοινότητα είχε τους δικούς της αρχηγούς (πρωτόγερους, δημογέροντες, κοτζαμπάσηδες) Ο ρόλος της εκάστοτε δημογεροντίας έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον στις δύσκολες ώρες του κοινωνικού συνόλου. Πολλές φορές σε τέτοιες περιστάσεις το μεγαλύτερο βάρος έπεφτε στους ώμους της εκκλησίας και κυρίως της ανεπίσημης. Η κοινότητα απασχολούσε ντελάληδες, βιγλιάρηδες, νυχτοφύλακες, δραγάτες, λογαριαστάδες. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει η ορολογία των κοινοτικών ενεργειών και εισφορών, όπως το «ψυχομέτρι» (= απογραφή), η λόντζα (=γενική συνέλευση), η μάννα (=κτηματολόγιο), η φέρτα (=εισφορά για τον ιερέα).
Τα έθιμα της αλληλοβοήθειας και συνεργασίας, τόσο στις οικογενειακές όσο και σε άλλες περιστάσεις, είναι από τις πιο συγκινητικές εκδηλώσεις των μελών μιας κοινότητας. Θέρος, τρύγος (βεντέμα), συγκομιδή άλλων καρπών, χτίσιμο σπιτιού και περισσότερο εκκλησίας, ανασύσταση κοπαδιού, αρδεύσεις και κατασκευή περιφράξεων, δρόμων γίνονταν με πρόθυμη συμμετοχή όλων, που κάποτε την κήρυσσε μετά τη λειτουργία ο παπάς. Οι εκδηλώσεις αυτές είναι γνωστές με ποικίλα ονόματα: ξέλαση, ληλοβόηθο, αντοβόηθο, δανεικαριά, παρασπόρι, αγγαρειά. Στο τέλος κάθε εργασίας ακόμα και οι πιο φτωχοί «βοηθούμενοι» εξασφάλιζαν στους «βοηθούντες» το απαραίτητο κρασί και φαγητό για να τους περιποιηθούν. Με τη σειρά τους οι «βοηθούντες» θεωρούν καθήκον τους να τραγουδήσουν και να ευχαριστήσουν με στίχους τους «βοηθούμενους». Καταλήγει έτσι η αλληλοβοήθεια σε ένα συμπόσιο αγάπης.
Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης αποτελούν και τα νυχτέρια ή αποσπερίδια σε συγγενικά ή γειτονικά σπίτια του χωριού, στα οποία μαζεύονταν και βοηθούσαν στις οικιακές δουλειές περισσότερο οι γυναίκες. Δουλειές όπως η προετοιμασία φαγητών για τις μεγάλες γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, ετοιμασία γάμου, ξάσιμο μαλλιού, ύφανση, κέντημα, γίνονταν τις περισσότερες φορές ομαδικά.
Από την οργάνωση των επαγγελματιών της πρώτης μετατουρκικής κοινωνίας δημιουργήθηκε η νέα αστική ζωή του Ελληνισμού, τόσο στην ίδια την οθωμανική κοινωνία όσο και στην άλλη, τη διεθνή. Τα δημιουργικά στοιχεία, όσο και τα παράγωγα από την οργάνωση σε συντεχνίες έχουν πολλαπλό ενδιαφέρον.
Πανοραμική άποψη της Καλντέρας από την Οία
Πανοραμική άποψη του οικισμού των Φηρών
Άποψη της Οίας όπως ανεβαίνουμε από το Αμμούδι
Σημειώσεις
Λεπτομερείς ναυτιλιακές πληροφορίες για τη Σαντορίνη παρέχει ο Ελληνικός Πλοηγός 2ος τόμος και ιδιαίτερα ο χάρτης ελληνικής έκδοσης: ΧΕΕ-423/8, που αποτελεί τον λιμενοδείκτη του λιμένα της, καθώς και ο ΧΕΕ-423 που καλύπτει όλες τις ΝΑ. Κυκλάδες.
Η πρόσβαση στο νησί μπορεί να γίνει τόσο αεροπορικώς, όσο και ακτοπλοϊκώς. Τους καλοκαιρινούς μήνες η συχνότητα των δρομολογίων είναι πολύ μεγαλύτερη.
Ο αμπελώνας της Σαντορίνης
Αμπέλι
Σήμερα η αμπελοκαλλιέργεια αποτελεί τον σημαντικότερο τομέα αγροτικής παραγωγής στη Σαντορίνη. H ιστορία της χάνεται στους προϊστορικούς χρόνους.Σήμερα ο αμπελώνας της Σαντορίνης αποτελεί τον πλέον παραδοσιακό σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο. Άνυδρος με μόνη δροσιά τις λίγες βροχές του χειμώνα και τη νυχτερινή υγρασία του καλοκαιριού που προέρχεται από την εξάτμιση της καλντέρας και την οποία αποθηκεύει η κίσσηρη του εδάφους. Οι αντίξοες κλιματικές συνθήκες και ιδιαίτερα οι ισχυροί άνεμοι υποχρέωσαν τους καλλιεργητές να υιοθετήσουν ένα μοναδικό χαμηλό σχήμα κλαδέματος, σαν καλάθι, προκειμένου να προφυλάσσονται τα σταφύλια, τόσο από τον άνεμο όσο και από τον καύσωνα του καλοκαιριού. Η έκταση του αμπελώνα σήμερα είναι 14.000 στρέμματα και η απόδοσή του είναι περίπου 500 κιλά/στρέμμα. Το πιο σημαντικό στοιχείο του αμπελώνα της Σαντορίνης είναι ο ποικιλιακός της πλούτος. Αποτελεί μια μεγάλη αμπελογραφική συλλογή, αφού διασώζει περισσότερες από 50 ποικιλίες αμπέλου ορισμένες από τις οποίες είναι σπάνιες και έχουν μοναδικά αμπελογραφικά και οινολογικά χαρακτηριστικά. Βασική ποικιλία του αμπελώνα είναι το Ασύρτικο, η καλύτερη κατά πολλούς, λευκή ποικιλία σε ολόκληρη τη μεσογειακή λεκάνη, η οποία στο ιδιόμορφο εδαφοκλιματικό περιβάλλον της Σαντορίνης έχει προσαρμοστεί τέλεια και δίνει προϊόντα με ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Το Ασύρτικο συμπληρώνουν οι δύο άλλες βασικές λευκές ποικιλίες του αμπελώνα, το Αθήρι και το Αϊδάνι, από τη συνοινοποίηση των οποίων προκύπτει το Ονομασίας Προέλευσης Ανωτέρας Ποιότητος λευκό ξηρό (ΟΠΑΠ) ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ. Άλλες λευκές ποικιλίες αμπέλου που φιλοξενούνται στον αμπελώνα της Σαντορίνης είναι η Αγριογλυκάδα, το Ασπροβουδόματο, η Ασπρούδα Σαντορίνης, η Γαϊδουριά, η Άσπρη Βάφτρα, η Ασπρομαντηλαριά, η Γλυκάδα, το Κρητικό, το Ποταμίσι, το Πλατάνι, το Κατσανό, το Φλασκασύρτικο, ο Σταυραχιώτης. Το Μπρούσκο σημαίνει (άγριο) και είναι παραδοσιακό κρασί της Σαντορίνης μπορεί να είναι κόκκινο από Αιγαιοπελαγίτικη Μαντηλαριά η λευκό απο σταφύλια ασύρτικου ή ενα μείγμα και των δύων με αποτέλεμσμα ένα ροζέ κρασί όπως προκύπτει από το ίδιο του το όνομά πρόκειται για ένα κρασί υψηλής περιεκτικότητας σε υνόπνευμα 16 με 17 %. Από τις ερυθρές ποικιλίες η Αιγαιοπελαγίτικη Μαντηλαριά κατέχει τη πιο σημαντική θέση στον αμπελώνα της Σαντορίνης και πλαισιώνεται από το Μαυράθηρο, τη Βάφτρα, το Βουδόματο, το Μαυροτράγανο, το Σιδερίτη, τη Γλυκάδα την κόκκινη, το μαύρο Αϊδάνι. Χάρη στη μεγάλη παράδοση του νησιού στο χώρο του κρασιού τα οινοποιεία που λειτουργούν είναι πολλά.
Τα υπόσκαφα σπίτια
Μια μορφή σπιτιού που συναντάμε στη Σαντορίνη είναι το υπόσκαφο, το σπίτι δηλαδή που είναι σκαμένο μέσα στον βράχο.
Υπόσκαφα σπίτια Σαντορίνης
Στα σπίτια αυτά κατοικούσαν, τα παλιά χρόνια, τα πληρώματα που δούλευαν στα καράβια. Το υπόσκαφο σπίτι είναι στενόμακρος χώρος με θολωτή οροφή που φωτίζεται και αερίζεται μόνο από την πρόσοψη. Εκεί στη πρόσοψη υπάρχει μια μικρή πόρτα, τοποθετημένη στο κέντρο, δεξιά και αριστερά της έχει ένα παράθυρο και πάνω από την πόρτα τον φεγγίτη. Στο εσωτερικό του σπιτιού υπάρχουν δύο χώροι. Η σάλα μπροστά και ένα μικρό δωμάτιο στο βάθος του σπιτιού, η κάμαρη. Ένας τοίχος χωρίζει τους δυο χώρους και σ’ αυτόν επαναλαμβάνονται τα παράθυρα και η πόρτα της πρόσοψης για λόγους αερισμού και φωτισμού της κάμαρης.
Τα υπόσκαφα κτίσματα της Σαντορίνης είναι λαξευμένα στο κάθετο μέτωπο του στρώματος της «άσπας». Είναι θολωτά, σκαμμένα στο βράχο χωρίς θεμέλια, με στενή πρόσοψη και μεγάλο βάθος. Η στέγαση των κτισμένων τμημάτων τους γίνεται με θόλους ή σταυροθόλια με ένα είδος χυτής καλουπωτής κατασκευής. Τα υλικά τους είναι πέτρα (κόκκινη ή μαύρη) και η θηραϊκή γη. Αυτά μαζί με τον ασβέστη δημιουργούν ένα πολύ ισχυρό κονίαμα.
Ο παραδοσιακός οικισμός της Μεσαριάς
Η θηραϊκή γη έχει μονωτικές ιδιότητες κι έτσι τα υπόσκαφα διατηρούνται δροσερά το καλοκαίρι και ζεστά το χειμώνα. Επίσης, αυτός ο τρόπος κατασκευής επιτρέπει τη δημιουργία μιας ποικιλίας μορφών με μεγάλη πλαστικότητα. Στους οικισμούς της Καλντέρας ο κοινόχρηστος και ο ιδιωτικός χώρος συνδέονται, ή και ταυτίζονται.
Σε πείσμα του κατηφορικού βράχου όπου είναι σκαμμένα, τα υπόσκαφα προσπαθούν να χωρέσουν τα πάντα!
Μπροστά είναι η σάλα και πίσω η κρεβατοκάμαρα, που φωτίζεται και αερίζεται μέσω της σάλας. Η κουζίνα είναι μια μικρή και χαμηλή γωνία, που επικοινωνεί με τη σάλα. Πολύ ενδιαφέροντα είναι τα υπόλοιπα στοιχεία της κατασκευής –όπως οι σκάλες και οι καμινάδες.
Υπόσκαφα δεν υπάρχουν μόνο στην Οία, αλλά και στους οικισμούς της Φοινικιάς, του Βόθωνα, του Καρτεράδου, του Πύργου.

Η Θηραϊκή Γη
Παλαιές σκάλες φόρτωσης θηραϊκής γης, Σαντορίνη
Ορυκτολογικό Μουσείο Σαντορίνης
Η θηραϊκή γη, αποτελώντας ένα σημαντικό οικοδομικό υλικό, εξορύχθηκε σε εντατικούς ρυθμούς από τον 19ο αιώνα μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του 1980, κυρίως στις περιοχές της Οίας, των Φηρών, του Ακρωτηρίου και της Θηρασιάς. Χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλα λιμενικά και άλλα έργα όπως η διώρυγα του Σουέζ καθώς και τα λιμάνια της Αλεξάνδρειας και της Κωστάντζας. Η μεγάλη τουριστική ανάπτυξη της Σαντορίνης από τη δεκαετία του 1970 και μετά δημιούργησε πιέσεις για τη διακοπή της λειτουργίας των ορυχείων, προκειμένου να προστατευθεί το φυσικό περιβάλλον και η βιοποικιλότητα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το κλείσιμο των περισσότερων λατομικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνταν στο νησί. Το 1984 διακόπτεται με νόμο η εκμετάλλευση όλων των ορυχείων θηραϊκής γης που δεν διέθεταν άδεια εκμετάλλευσης ορυχείων βιομηχανικών ορυκτών.[16]
Πασχαλινά έθιμα στη Σαντορίνη
Μελιτίνια
Σήμαντρα.
Οι προετοιμασίες ξεκινούν από την Παρασκευή, πριν το Σάββατο του Λαζάρου. Σε πολλά χωριά της Σαντορίνης κατασκευάζουν έναν μεγάλο, συνήθως ξύλινο σταυρό - τον Λάζαρο - στολισμένο με δενδρολίβανο - αλισμαρί όπως το λένε - και λουλούδια που έχουν μαζέψει τα παιδιά κάθε ενορίας - τον στήνουν στις πλατείες του νησιού για να δείξουν την ανάσταση του Λαζάρου, όπου μένει εκεί μέχρι το Μεγάλο Σάββατο που τον ξεστολίζουν. Τα παιδιά φτιάχνουν μικρότερους σταυρούς και πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα και τραγουδούν τα κάλαντα του Λαζάρου, ενώ ταυτόχρονα χτυπούν τις καμπάνες των εκκλησιών που θα βρεθούν στον δρόμο τους. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας οι γυναίκες φτιάχνουν μελιτίνια, ένα παραδοσιακό γλυκό με μέλι, βανίλια, μαστίχα και μυζήθρα.
Τη Μεγάλη Παρασκευή το μεσημέρι στο Εμπορειό, αναβιώνουν τα σήμαντρα. Οι άντρες του χωριού μαζεύονται και χτυπάνε, για να κάνουν θόρυβο, οτιδήποτε μεταλλικό περνώντας μέσα από τις εκκλησίες του χωριού όπου και προσκυνούν τις εικόνες τους ενώ στον δρόμο τους απ’ έξω οι γυναίκες τους κερνούν ρακί και καραμέλες, γιατί έτσι πιστεύουν ότι διώχνουν τα κακά πνεύματα προετοιμάζοντας την Ανάσταση. Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ στον Πύργο, στην Έξω Γωνιά, στο Ακρωτήρι, στον Καρτεράδο αλλά και σε άλλες ενορίες του νησιού, γεμίζουν τενεκεδάκια με στουπί και πετρέλαιο, τους βάζουν φωτιά όταν κάνουν περιφορά τον επιτάφιο καθώς ψάλουν τα εγκώμια. Την Κυριακή του Πάσχα αναβιώνει το κάψιμο του Ιούδα. Στην Περίσσα αλλά και σε άλλες περιοχές του νησιού φτιάχνουν ένα ομοίωμα του παρουσιάζει τον Ιούδα, το γεμίζουν με εκρηκτικά και το κρεμούν από κάποιο ψηλό σημείο όπου και το πυροβολούν.
Αθλητικά
Στο νησί υπάρχουν οι εξής αθλητικοί σύλλογοι:
Α.Ο. Θήρας, βόλεϊ
Αθλητική Ένωση Σαντορίνης (Α.Ε.Σ.), μπάσκετ, Τάε Κβον Ντο
Πανιώνιος Γυμναστικός Σύλλογος Σαντορίνης
Πανιωνιος Σαντορινη.jpg
Ο Πανιώνιος Γυμναστικός Σύλλογος Σαντορίνης ιδρύθηκε το 1990 και αναγνωρίστηκε επίσημα στις 13 Ιανουαρίου 1992 από φίλους του Πανιωνίου που μένουν μόνιμα στη Σαντορίνη. Αρχικά είχε έδρα τον οικισμό Καμάρι, γι' αυτό ως το 1997 αναφερόταν ως Γ.Σ. Καμαρίου Θήρας «Πανιώνιος».
Έχει τα κυανέρυθρα χρώματα του Πανιωνίου της Σμύρνης.
Το τμήμα του Ταεκβοντό έχει λάβει 3 μετάλλια σε πανελλήνιους αγώνες ανδρών/γυναικών - εφήβων/νεανίδων, πολλούς διεθνείς αγώνες, συμμετοχές στην επίλεκτη ομάδα της ΕΤΑΝΕ και μια συμμετοχή στην εθνική Ελλάδος Εφήβων (Ζήκας Γεώργιος - Τυνησία 2018).
Διατηρεί ενεργά τα εξής αθλητικά τμήματα: μπάσκετ, που υπήρξε το αρχικό τμήμα του συλλόγου, ταεκβοντό και ενόργανης γυμναστικής. Παλαιότερα λειτούργησαν επίσης τμήματα στίβου και ποδοσφαίρου.***************************************************************
Νο. 3: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ-Στο «κόκκινο» οι ρύποι από τα κρουαζιερόπλοια
Ηλίας Μπέλλος
30.06.2019 • 21:03
1. https://www.kathimerini.gr/economy/local/1031488/sto-kokkino-oi-rypoi-apo-ta-kroyazieroploia/
2." S.O.S. - ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ; -ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ " ! " S.O.S - Wahnsinn Kreuzfahrt ?- die dunkle Seite des Traumurlaubs" !
S.O.S. -ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ Κρουαζιέρα ; - Οι σκοτεινές πλευρές του ονειρεμένου ταξιδιού
Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη, Κολωνία - Konstantin S. Nalbantis, Köln
Προλεγόμενα-Πρώτο Μέρος:www.kn-megalexandros.gr- No. 417
Δεύτερο Μέρος - www.kn-megalexandros.gr, No.418
Οι κρουαζιέρες είναι σε άνοδική πορεία. Όλο και περισσότεροι επιβάτες ταξιδεύουν στα ολοένα και μεγαλύτερα πλοία.
Αλλά ποιος ωφελείται από την επιθυμία να ταξιδέψει; Και υπάρχουν άραγε και χαμένοι;
Η Ελλάδα, και προορισμοί όπως η Σαντορίνη, η Μύκονος, κ.ά., βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των χωρών της Ευρώπης που επιβαρύνονται σημαντικά από τις εκπομπές ρύπων των κρουαζιερόπλοιων. Σύμφωνα με έρευνα του ευρωπαϊκού οργανισμού Transport & Environment, που προωθεί τη μείωση των ρύπων στις μεταφορές, ειδικά στην Ελλάδα οι εκπομπές διοξειδίου του θείου (SOx) από τα κρουαζιερόπλοια είναι 120 φορές μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες των μικρών οχημάτων (Ι.Χ. και άλλων) που κυκλοφορούν στη χώρα μας! Η Ισπανία, η Ιταλία και η Ελλάδα είναι οι τρεις ευρωπαϊκές χώρες που δέχονται τις μεγαλύτερες επιπτώσεις από τις εκπομπές αερίων από κρουαζιερόπλοια.
Οι εκπομπές SOx από τα 115 κρουαζιερόπλοια που κατέπλευσαν το 2017 στα ελληνικά λιμάνια έφτασαν τους 7.600 τόνους, ενώ τα Ι.Χ. και τα άλλα μικρά οχήματα επιβάρυναν την ατμόσφαιρα στη χώρα μας με περίπου 64 τόνους διοξειδίου του θείου. Πρόκειται για μία από τις χειρότερες επιδόσεις στην Ευρώπη μετά την Κροατία, τη Νορβηγία και την Ισλανδία.
Το 2017 τα κρουαζιερόπλοια μίας και μόνο από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες του κλάδου επιβάρυναν την ατμόσφαιρα των ακτών της Ευρώπης με δεκαπλάσιες ποσότητες διοξειδίου του θείου σε σύγκριση με τις εκπομπές του συνόλου των 260 εκατ. αυτοκινήτων που κυκλοφορούσαν την ίδια χρονιά στη Γηραιά Ηπειρο! Οι εκπομπές διοξειδίου του θείου αυξάνουν τους κινδύνους για την ανθρώπινη υγεία, ενώ θεωρούνται καταστροφικές για οικοσυστήματα σε στεριά και θάλασσα.
Σημαντικές επιπτώσεις έχουν στα οικοσυστήματα και τα οξείδια του αζώτου (NOx), τα οποία εντοπίζονται στα καυσαέρια που παράγονται κατά την καύση στον θάλαμο της μηχανής των πλοίων. Σύμφωνα με την έρευνα, τα κρουαζιερόπλοια εκπέμπουν γύρω στο 15% των οξειδίων του αζώτου σε σχέση με το σύνολο των αυτοκινήτων στην Ευρώπη.
Ομως, όπως επισημαίνεται και στην έρευνα, σε ορισμένα ευρωπαϊκά λιμάνια, όπως η Μασσαλία, τα 57 κρουαζιερόπλοια που κατέπλευσαν, εξέπεμψαν το 2017 ποσότητα NOx που αντιστοιχεί στο 25% της ποσότητας με την οποία επιβάρυναν την πόλη τα περίπου 340.000 ιδιωτικά αυτοκίνητα (Ι.Χ.). Στην Ελλάδα, οι αριθμοί είναι πολύ πιο δυσάρεστοι, καθώς οι ποσότητες οξειδίων του θείου που άφησαν πίσω τους τα 115 κρουαζιερόπλοια του 2017 αντιστοιχούν στο 64% των αντίστοιχων εκπομπών από τα μικρά οχήματα για ολόκληρη τη χρονιά. Ανάλογα δυσάρεστη είναι η κατάσταση και σε λιμάνια άλλων χωρών, όπως η Νορβηγία, η Δανία, η Κροατία και η Μάλτα.
Στην έρευνα προτείνονται πιο αυστηροί όροι για τις εκπομπές των κρουαζιερόπλοιων, με συστήματα αποθείωσης κ.ά., με την επισήμανση πως τα συγκεκριμένα πλοία συνήθως λειτουργούν κοντά στις ακτές και παραμένουν μεγάλα διαστήματα στα λιμάνια τουριστικών προορισμών, με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν δυσανάλογα την ατμόσφαιρα. Στην έρευνα προτείνεται, επίσης, πως τα κρουαζιερόπλοια που θεωρούνται μία μορφή πολυτελούς τουρισμού, να τοποθετηθούν στην πρώτη γραμμή των ρυθμίσεων για περιορισμό των εκπομπών πλοίων.
Οι ερευνητές του Transport & Environment προβλέπουν, μάλιστα, πως ακόμα και μετά την εφαρμογή των νέων κανονισμών για την περιεκτικότητα σε θείο των ναυτιλιακών καυσίμων από τον Ιανουάριο του 2020, τα κρουαζιερόπλοια θα παραμείνουν πολύ σημαντικότερη πηγή εκπομπής SOx από τα οχήματα. Στην Ελλάδα, το διοξείδιο του θείου που θα εκπέμπουν το 2020 τα κρουαζιερόπλοια θα είναι 40 φορές μεγαλύτερο από τις αντίστοιχες εκπομπές των μικρών οχημάτων, παρά τους νέους, αυστηρότερους, κανονισμούς. Το ποσοστό αυτό θα φέρει τη χώρα μας στην πρώτη θέση της Ευρώπης, αφήνοντας πίσω την Ισπανία και την Ιταλία. Οπως είναι φυσικό, τα λιμάνια της Μεσογείου, με πρώτα της Βαρκελώνης, της Πάλμα και της Βενετίας, είναι αυτά που θα εξακολουθήσουν να έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Ενα κρουαζιερόπλοιο εκπέμπει καυσαέρια όσο 50.000 αυτοκίνητα
Στην έρευνα της Transport & Environment επισημαίνεται πως ακόμα και ένας σχετικά μικρός αριθμός κρουαζιερόπλοιων εκπέμπει πολύ μεγάλες ποσότητες αερίων που μολύνουν την ατμόσφαιρα. Διεθνείς έρευνες δείχνουν πως ένα κρουαζιερόπλοιο βάρους 50.000 τόνων εκπέμπει στην ατμόσφαιρα, για κάθε μία ώρα λειτουργίας των μηχανών του, ποσοστό αιωρούμενων σωματιδίων ίσο με αυτό που εκπέμπουν 50.000 αυτοκίνητα, τα οποία κινούνται με 130 χιλιόμετρα την ώρα. Επιπλέον, εκπέμπει μονοξείδιο του αζώτου που αντιστοιχεί σε 45.000 αυτοκίνητα και διοξείδιο του άνθρακα ίσο με αυτό που εκπέμπουν 7.000 αυτοκίνητα.
Οι υψηλές εκπομπές διοξειδίου του θείου, οξειδίων του αζώτου, κ.ά. αποδίδονται τόση στη σύνθεση και στην ποιότητα των ναυτιλιακών καυσίμων που χρησιμοποιούν τα κρουαζιερόπλοια όσο και στα σημερινά πρότυπα εκπομπών για τις μηχανές. Η κατάσταση, προσθέτουν οι αναλυτές, γίνεται ακόμα χειρότερη εξαιτίας του μεγάλου μεγέθους των μηχανών που υποστηρίζουν τις συγκεκριμένες «πλωτές πολιτείες» και της μεγάλης διάρκειας παραμονής των κρουαζιεροπλοίων σε λιμάνια και γενικά κοντά σε ακτές.
Οι συντάκτες της έρευνας επισημαίνουν πως ακόμα και σε λιμάνια ή περιοχές που έχουν τεθεί σε ισχύ αυστηρά μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος τα κρουαζιερόπλοια έχουν πολύ αρνητικό αντίκτυπο στο περιβάλλον. Ορισμένες περιοχές της Ευρώπης εφαρμόζουν την τελευταία διετία αυστηρά πρότυπα για τις εκπομπές αερίων, όπως συμβαίνει στη Βαλτική, στα φιορδ της Νορβηγίας, στη Μάλτα και αλλού. Πρόκειται για τις ζώνες ελέγχου εκπομπών καυσαερίων (emission control areas – ECAs). Στις συγκεκριμένες περιοχές, τα πλοία που προσεγγίζουν τα λιμάνια για περισσότερες των δύο ωρών πρέπει να χρησιμοποιούν υποχρεωτικά καύσιμο με περιεκτικότητα θείου μόλις 0,1%.
Επειδή τα κρουαζιερόπλοια θα συνεχίσουν να επιβαρύνουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες και μετά το 2020, οπότε και θα εφαρμοστούν οι νέοι κανονισμοί για τα ναυτιλιακά καύσιμα, στην έρευνα προτείνονται πρόσθετα μέτρα. Ενα από αυτά είναι η δυνατότητα των κρουαζιερόπλοιων, όταν δένουν σε λιμάνι, να συνδέονται με το επίγειο δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας. Παρά το γεγονός πως αυτή η δυνατότητα προβλέπεται στις ευρωπαϊκές οδηγίες, καταγράφονται καθυστερήσεις στην εφαρμογή της, όχι μόνο επειδή δεν επενδύουν οι ιδιοκτήτες κρουαζιερόπλοιων ή οι διαχειριστές λιμένων. Ενα σημαντικό πρόβλημα συνδέεται με τη φορολογία: τα ναυτιλιακά καύσιμα είναι αφορολόγητα, ενώ η ηλεκτρική ενέργεια φορολογείται. Για αυτό το λόγο η Transport & Environment προτείνει να εξαιρείται από τη φορολογία η κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας που γίνεται από κρουαζιερόπλοια μέσω τέτοιων συνδέσεων.
Προτείνει, επίσης, να αυστηροποιηθεί περαιτέρω η νομοθεσία για τις εκπομπές αερίων από τα κρουαζιερόπλοια που προσεγγίζουν λιμάνια ώστε να αναγκαστούν οι ιδιοκτήτες να επενδύσουν σε τεχνολογίες που θα επιτρέπουν τη σύνδεση με το επίγειο δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας.
Επιπλέον, θεωρεί πως πρέπει να επεκταθούν οι ζώνες ελέγχου εκπομπών καυσαερίων σε όλες τις θάλασσες της Ευρωπαϊκής Ενωσης με περαιτέρω αυστηροποίηση των ορίων. Τέλος, θεωρεί πως πρέπει να εφαρμοστούν και αντίστοιχες ζώνες ελέγχου όχι μόνο στα λιμάνια, αλλά και σε συγκεκριμένες ζώνες στην ανοικτή θάλασσα, ειδικά σε τουριστικές περιοχές.
Η Transport & Environment ιδρύθηκε το 1990 και εκπροσωπεί περίπου 60 οργανισμούς από 25 χώρες της Ευρώπης, με κύριο στόχο να περιοριστεί η περιβαλλοντική επιβάρυνση των μεταφορών. Οπως αναφέρεται στον δικτυακό της τόπο, «τα μέλη και οι υποστηρικτές μας εκπροσωπούν περίπου 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους».
H Σαντορίνη-- ΘΗΡΑ
Η συνεχής ανάπτυξη της κρουαζιέρας παγκοσμίως αναμένεται να επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τις ελληνικές θάλασσες, αλλά και τις φτωχές νησιωτικές υποδομές, εφόσον οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη αύξηση των πλοίων και των επιβατών. Η Σαντορίνη το 2018 είχε 474 αφίξεις κρουαζιερόπλοιων και 749.286 επιβάτες, έναντι 406 αφίξεων και 620.570 επιβατών το 2017.
Οι ζώνες ελέγχου
Η λήψη μέτρων από τα ευρωπαϊκά κράτη θεωρείται αναγκαία από τους συντάκτες της έρευνας, οι οποίοι φέρνουν ως παράδειγμα το καθεστώς που ισχύει στη Βαλτική στα φιόρδ της Νορβηγίας και στη Μάγχη. Ονομάζονται «ζώνες ελέγχου εκπομπών καυσαερίων-emission control areas (ECAs)» και έχουν τεθεί σε ισχύ εδώ και δύο χρόνια.
Οι επιβάτες
Η γερμανική Μη Κυβερνητική Οργάνωση NABU υποστήριξε σε έρευνά της ότι οι επιβάτες κρουαζιερόπλοιων μπορεί να εισπνέουν έως και 60 φορές περισσότερα επιβλαβή στοιχεία. Βρήκε συγκεντρώσεις της τάξης των 340.000 μικροσωματιδίων ανά κυβικό εκατοστό, όταν σε έναν πολυσύχναστο δρόμο μετράει 20.000-30.000 μικροσωματίδια ανά κυβικό μέτρο.
Ακολουθήστε την «Κ» - στο Google News
*****************************************************
No. 4.: ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΓΕΩΡΓΙΚΩΝ ΦΥΤΕΙΩΝ Φρανκοσυκιάς και στα νησιά μας;;
Magna Grecia- ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ Περιήγηση και περιγραφή Γεωργικών Φυτειών
Aρθρα: http://www.kn-megalexandros.gr/portal/index.php?p=articles&id=262
Αναδημοσίευση:
ΣΙΚΕΛΙΑ - Περιήγηση και περιγραφή Φυτειών Φραγκοσυκιάς
Περιήγηση στη Σικελία και οι φυτείες Φραγκόσυκων
Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη, Konstantin S. Nalbantis, Koeln
www.kn-megelexandros.gr, k-nalbantis@hotmail.de
Οι νέες γεωργικές παραγωγές φυτειών φραγκόσυκων
Εκτός βέβαια, από τις καλά οργανωμένες τουριστικές μονάδες σε πόλεις και πλησιέστερα σε μέρη που πέρασαν Έλληνες με καλή περιηγητική οργάνωση, ευγενές προσωπικό είναι καλά οργανωμένος ο Αγροτουρισμός Agrotourismo και η προσφορά εντόπιων σπεσιαλιτέ με καλή προώθηση εντόπιων βιολογικών προϊόντων.
Ένα άλλο εξαγωγικό προϊόν είναι η φραγκοσυκιά, όπου η Σικελία κατέχει την Τρίτη θέση των γεωργικών της προϊόντων. Η φραγκοσυκιά είναι φυτό καρποφόρο, εδώδιμο, κτηνοτροφικό, βιομηχανικό και φαρμακευτικό.
Προβληματισμός της νέας καλλιέργειας φραγκοσυκιάς
Πρόκειται για ένα πολύ χρήσιμο πλην άγνωστο στους πολλούς δέντρο και στην Ελλάδα χωρίς καμιά πλατειά υποστήριξη από τον άνθρωπο, ενώ είναι βασικής σημασίας για τους καρπούς της όσο και για τα φύλλα της για τον Άνθρωπο, τη Γεωργία, την κτηνοτροφία, Μελισσοκομία, το Περιβάλλον και το Μέλλον.
Εμείς στην Πατρίδα μας, κάνουμε συνήθως εισαγωγή φραγκόσυκων από το Ισραήλ, Ιταλία και Αφρική και ενώ και σε εμάς η φραγκοσυκιά ευδοκιμεί σε ξερονήσια και σε χωράφια πολύ στεγνά, αμμώδη και πετρώδη, ηλιόλουστα και θερμά.
Εκτός τούτου εκτιμάται από την μεγίστη προστασία του περιβάλλοντος και τη διαρκή πράσινη και ευχάριστη εικόνα στα ξηρά και άνυδρα τοπία, γιατί η φραγκοσυκιά έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα και γιατί είναι φυτό του μέλλοντος και λόγω της ανθεκτικότητας στην ξηρασία θα αποτρέψει την πλήρη ερήμωση και θα αποτελέσει ανάχωμα στο δυσάρεστο φαινόμενο.
Αν η φραγκοσυκιά βρίσκεται σε βραχώδες τοπία, οι ρίζες της έχουν τη δυνατότητα να διολισθαίνουν ανάμεσα στις ρωγμές των βράχων. Βοηθούν ως ανεμοφράκτες ιδίως μικρών καλλιεργειών. Μια ματιά τριγύρω μας διαπιστώνουμε, ότι η φραγκοσυκιά μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην προστασία του περιβάλλοντος, την κάλυψη φαλακρών λόφων, την προστασία οικισμών και περιοχών από κατολισθήσεις εδαφών και προφύλαξη από πυρκαγιές.
Σύντομη ιστορική ανασκόπηση
Όπως γνωρίζουμε η Σικελία, πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια είναι γνωστή για την παραγωγή των σιτηρών, και ως σιτοβολώνας της Αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης, αλλά επίσης και τις άλλες παραγωγές της γεωργίας, όπως λεμόνια, πορτοκάλια, ελιές και ελαιόλαδο, αμύγδαλα, φραγκόσυκα, φιστίκι και κρασιά, pastori, ricotta.
Υπάρχουν μικρές επιχειρήσεις που ζουν από την αλιεία του τόνου, σαρδέλας, που εξάγονται σε όλο τον κόσμο και μπορούμε να δοκιμάσουμε απανταχού του νησιού. Όσον αφορά τη βιομηχανία στα δυτικά και Δυτικά-ανατολικά προωθείται πετρέλαιο, που καλύπτει περίπου 90% της ιταλικής παραγωγής, εκτός τούτου υπάρχει και φυσικό αέριο. Sicilybest.com
Παραθέτω την φραγκοσυκιά που είναι ένα φυτό καρποφόρο, φαγώσιμο είδος, κτηνοτροφικό, βιομηχανικό και φαρμακευτικό και πιο κάτω αναφέρω τις παθήσεις που μπορούν να καταπολεμηθούν
Οι παθήσεις που καταπολεμούνται από τα προϊόντα της φραγκοσυκιάς:
διαβήτης, αρτηριοσκλήρωση, υπέρ χοληστερίνη, καρδιακούς νόσους, κατά του λίπους, καρκίνο του εντέρου, έλκος στομάχου. Τα φρούτα από την Opuntia ficus-indica, είναι φαγώσιμα και μπορούν να καθαριστούν ωμά και να επεξεργαστούν σε χυμό.
Ως νέο φυτό εξαπλώθηκε στην περιοχή της Μεσογείου, στην Αυστραλία, Ινδία, Νότιο Αφρική και Χαβάι. Από τα 150 είδη φραγκοσυκιάς εισήχθησαν στην Αυστραλία μόνο 52. Επίσης τα φυτά Opuntia jaconostle κάνουν προϊόντα δύο φορές τον χρόνο.
Σε περίπτωση και είναι είδος που επεκτείνεται χωρίς τη θέλησή μας, καταπολεμείται με Larven von Cactoblastis castorum.
Η καλλιέργεια Opuntia ficus - indica, joconostle, Φραγκοσυκιές
Αξιοποίηση της φραγκοσυκιάς και στην πατρίδα μας
-Για την γεωργική ανάπτυξη και την αυτάρκεια του ασθενέστερου πληθυσμού
-Για την προώθηση της κτηνοτροφίας
-Για την παραγωγή, εκβιομηχάνιση και εξαγωγή των προϊόντων
-Για τη βελτίωση της μελισσοκομίας
Ευδοκιμεί, εκεί που ευδοκιμούν και τα ελαιόδεντρα, σε εδάφη ξηρά, πετρώδη, βραχώδεις περιοχές, αμμώδεις, ηλιόλουστες βουνοπλαγιές, σε αβαθή εδάφη ή μετρίου βάθους, φτωχά σε οργανική ύλη, οξέα ή ελαφρώς αλκαλικά, και συνίσταται να παράγεται σε τέτοια μέρη που δεν υπάρχουν δυνατότητες επιβίωσης άλλων φυτών. Έχει ήθος άκρως ξηρό-φυτικό.
Κατάλληλα είναι τα εγκαταλειμμένα άγονα αγροκτήματα των χωριών μας Πολύπετρου, Αιγύρου, Περιστεριάς, Αγοράς και τα αμφιθεατρικά άγονα αγροκτήματα των Κυργίων.
Το αμυντικό σύστημα της φραγκοσυκιάς είναι έτσι ώστε να επιβιώνει και σε περιόδους παρατεταμένη ανομβρίας.

Η ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ .

Η προσαρμογή της χαρακτηριστικά στηρίζεται
Α) Αποταμίευση νερού μαζί με τις θρεπτικές ουσίες η φραγκοσυκιά αποθηκεύει μεγάλες ποσότητες νερού μέσα στους ιστούς της, οι οποίοι συνήθως βρίσκεται στον κορμό. Γι αυτό η κατηγορία λέγεται παχύφυτα ή σαρκόφυτα. Αποτέλεσμα της μεγάλης αποθήκευσης νερού στους ιστούς είναι αρκετή εξόγκωση. Όταν τους κόψουμε σε κάποιο σημείο ρέει νερό. Τα φυλλοκλάδια είναι οι δεξαμενές νερού της φραγκοσυκιάς.
Β) Μείωση διαπνοής.
Ο δεύτερος λόγος με τον οποίο εξασφαλίζει η φραγκοσυκιά τη διαφύλαξη νερού είναι η μείωση της διαπνοής κι αυτό επιτυγχάνεται με την «εξαφάνιση» των φύλλων. Από πλευράς μακροβιότητας, ζει πάνω από 200 χρόνια.
Αν και η φραγκοσυκιά είναι προωθούμενη καλλιέργεια και έχει ενταχθεί στις προωθούμενες καλλιέργειες του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, αλλά όχι στην Ανατολική Μακεδονία, επειδή όμως ευδοκιμεί, εκεί που ευδοκιμούν και τα ελαιόδεντρα θα ήτανε μια επαναστατική υπόθεση να δοκιμαστεί πιλοτικά στους επτά Συνοικισμούς των Κυργίων και στα εγκαταλειμμένα και άγονα αγροκτήματα.
Παρέκβαση: Η Φραγκοσυκιά είναι εναλλακτική προωθούμενη καλλιέργεια, που μπορεί να αξιοποιηθεί σε φτωχά εδάφη, η εκμετάλλευση της οποίας μπορεί να προσφέρει σημαντικά οφέλη.
Εντάχθηκε στις προωθούμενες καλλιέργειες του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης στους νομούς της Κρήτης αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας με ανάλογο κλίμα, όπως είναι οι νομοί Λακωνίας, Αρκαδίας, Μεσσηνίας, Ηλείας, Πειραιώς (Τροιζηνία, Κύθηρα και Πόρο), Κυκλάδων, Δωδεκανήσου, Σάμου και Εύβοιας). Τέλος της παρέκβασης
Ο τρόπος με τον οποίο φυτεύεται είναι πολύ απλός. Αν κόψουμε ένα φύλλο και το ακουμπήσουμε στο έδαφος, βάζοντας επάνω μια πέτρα και να το αφήσουμε μια βδομάδα να βγάλει ρίζες, μετά το φυτεύουμε όρθιο, βλαστάνει τον επόμενο χρόνο και καρποφορεί σε τρία χρόνια. Ακόμα πολλαπλασιάζεται και με σπέρματα αλλά πολύ βραδέως.
Σημειώνουμε, ότι η φραγκοσυκιά είναι φυτό καρποφόρο, εδώδιμο, κτηνοτροφικό, βιομηχανικό και φαρμακευτικό. Οι καρποί ωριμάζουν προς το τέλος του καλοκαιριού, υπάρχει όμως και το είδος της διπλής συγκομιδής (Opuntia Jaconostle), έχουν γεύση ευχάριστη, γλυκιά, αρωματική και δροσιστική και συμπληρωματικά αντικρίζουμε την ομορφιά της σε τρία χρώματα – κίτρινο, πράσινο και κοκκινωπό.

Η πρώτη φραγκοσυκιά εισήχθη στην Ευρώπη από την Κεντρική Αμερική, Μεξικό, μετά την ανακάλυψη της Αμερικής.. Κατά την ισπανική αποικιακή κυριαρχία είχαν εισάγει εκεί στο Μεξικό μεγάλο αριθμό ζώων , ιδιαιτέρως πρόβατα, αίγες. Τα ξερά εδάφη δεν μπορούσαν να τροφοδοτήσουν τα ζώα με νερό και χόρτο.
Εκεί παρατήρησαν, ότι τα ζώα τρεφότανε από Opuntia – φραγκοσυκιά.
Για να τροφοδοτούν τα ζώα στις ξηρασίες επεκτάθηκαν οι φυτείες Opuntia στο Μεξικό από τον 19 αιώνα και τελικά με σκοπό για την παραγωγή τροφής για την κτηνοτροφία.
Από το τέλος του 20. αιώνα έχει επεκταθεί παγκόσμια η χρήση φραγκοσυκιάς ως τροφή για την κτηνοτροφία περίπου σε 900 000 εκτάρια, ενώ για τα φρούτα φραγκοσυκιάς υπολογίζεται σε 100.000 εκτάρια, και προβλέπεται το είδος Opuntia ficus –indica.
Παράλληλα με το Μεξικό γίνεται χρήση γεωργική στην Αιθιοπία, Βραζιλία, Χιλή, Νότια Αφρική και στις ΗΠΑ. Η σημασία της φραγκοσυκιάς ως μέσον τροφής προβλέπεται από τις γεωργικές οργανώσεις των Ηνωμένων Εθνών, ότι θα κερδίσουν μελλοντικά περισσότερη σημασία.
Σημειώνουμε, ότι υπάρχουν βοτανικές ποικιλίες της φραγκοσυκιάς, και τα νέα τρυφερά βλαστάρια τρώγονται ως λαχανικά. Τα φρούτα (Tuna) τρώγονται ως φρέσκο φρούτο, φρέσκο παστέτε, σιρόπι, Gelees, Παρασκευή κονσέρβας, μαρμελάδες, μέλι, τυρί, κρασί, οινοπνευματώδες ποτό, αλκοόλ, και μίγμα χυμού. Βιολογικό τσάι
Χρησιμοποιούνται επίσης για την παραγωγή φαρμακευτικών και κοσμητικών προϊόντων καθώς επίσης για τις ασθένειες, όπως διακυμάνσεις στην κύστη, προστάτη,
Επίλογος σχετιζόμενος με την φραγκοσυκιά
Αφορμή αυτής της περιγραφής μου έδωσε το ταξίδι μου του Ιουνίου 2012 στη Σικελία και η ανακάλυψη των φυτειών της φραγκοσυκιάς και το σχετικό ερέθισμα το πήρα από εγκαταστάσεις Agrotourismo για να γράψω για ένα φυτό που ταιριάζει στον τόπο μας, και ευδοκιμεί εκεί, που ευδοκιμούν τα ελαιόδεντρα , και έχει συγκεκριμένη σημασία.
Θα πρέπει να δραστηριοποιηθούμε από τη θεωρία του πομπού να κινηθούμε και στους δέκτες της πράξης και πρέπει να στείλουμε το μήνυμα στους δραστήριους, ενεργούς πολίτες, ιδιοκτήτες ακαλλιέργητων γαιών, ώστε να φροντίσουν να φυτέψουν μια φραγκοσυκιά, (και όχι μόνο), όπου μπορούν κάθε χρόνο να συνεχίζουν, αλλά για μεγάλες καλλιέργειες εύλογη είναι η απαραίτητη συνεργασία και συμβολή kooperatner -συνεργατικών και παρακολούθηση των αρμόδιων αγροτικών υπηρεσιών, εκτός των άλλων και ιδίως να καλυφτούν εκτάσεις από λατομικές εκμεταλλεύσεις, και ιδιαίτερα βουνών, που πλήγονται από πυρκαγιές.
Είναι άξιο τιμής να ντυθούν οι γυμνές βουνοπλαγιές και να αλλάξει η αισθητική εικόνα των περιοχών.
Και η ιατροφαρμακευτική αξία είναι επίσης σημαντικής σημασίας: -θεραπεία φλεγμονωδών αποστημάτων, τη διόγκωση της σπλήνας, την ελονοσία, τους μώλωπες και την περιποίηση των τραυμάτων. Θεραπεία της υπερλιπιδαιμίας και της παχυσαρκίας, κατά του σακχαρώδους διαβήτη, κατά την υπερτροφίας του προστάτη, κατά της φλεβίτιδας, κατά πνευμονικών παθήσεων, καταπολέμηση καρκίνου, στήθους, προστάτη, στομάχου, πνευμόνων, παγκρέατος και ως δυναμωτικό και τα άν