Για να γνωρίσουμε την πολυπλισμική πολιτιστική των ευρωπαίων εταίρων μας


Δεύτερο Μέρος: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΛΙΣΣΑΒΟΝΑ της Πορτογαλίας

Σύντομη ιστορική ανασκόπηση της Πορτογαλίας

Παρατήρηση: Μια συμβολή και προσφορά για την σύμπραξη στην πολυπλησμική, πολιτιστική ιστορική γνωριμία των λαών των ευρωπαίων εταίρων μας.

Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη, Κολωνία
www.kn-megalexandros.gr, konstantin.nalbantis@t-online.de,

Προλεγόμενα

Η πορτογαλική Δημοκρατία είναι ένα κράτος στη Νότιο-Δυτική της Ιβηρικής Χερσονήσου. Προς τα δυτικά και Νότια βρέχεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό, ανατολικά και δυτικά συνορεύει με την Ισπανία. Επίσης ανήκουν στην Πορτογαλία η ομάδα νησιών των Αζόρες και Μαδέιρα, δυτικά της πρωτεύουσας της Λισσαβόνας κείται το Cabo το δυτικότερο σημείο της ευρωπαϊκής στερεάς και με το Cabo St. Vincent χαρακτηρίζει επίσης την νοτιοδυτική άκρη της ευρωπαϊκής στεριάς.
Η Πορτογαλία έχει έκταση 92.161 τχμ., και περίπου 11 κατοίκους.

Η σημερινή εδαφική πορτογαλική έκταση ήτανε στην αρχαία εποχή αποικημένη από τους Φοίνικες, Έλληνες και τελικά από τους Ρωμαίους. Την εποχή της ρωμαϊκής επικράτειας ονομαζότανε Lusitania . Αργότερα κυριεύτηκε η χώρα από τους Άραβες και ισλαμιστές Βέρβερους, που ήρθαν με το στρατό τους από την Βόρεια Αφρική διαμέσου του Γιβραλτάρ και κατέλαβαν σε σύντομο χρονικό διάστημα σχεδόν την συνολική Ιβηρική χερσόνησο και όπου παρέμειναν από το 711 -1139 μ.Χ..

Για πρώτη φορά από την σύγκρουση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προήλθαν μέρη της Ιβηρικής Χερσονήσου σε ένα υψηλότερο πολιτισμό . Πολεοδομία, Αρχιτεκτονική, δεξιοτεχνίες στη Γεωργία και το ψάρεμα καθώς επίσης και γνώσεις στον τομέα της ναυσιπλοϊας και ιατρικής εξάσκησαν διαρκή επιρροή στον πορτογαλικό πολιτισμό. Αν και αξίωναν από τον πληθυσμό οι νέοι άρχοντες δουλοπρέπεια, υποταγή, όμως κυβερνούσαν χωρίς θρησκευτική καταπίεση. Χριστιανοί και Εβραίοι απολάμβαναν εκτενή θρησκευτική ελευθερία.
Όπως πολλές άλλες πόλεις της Ιβηρικής έζησε επίσης η Λισσαβόνα , την λεγόμενη τότε Al-Aschbouna , άνθιση και ακμή κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Μουρίσκων, κυρίως κάτω από το Εμιράτο, Καλιφάτο της Cordoba, και ιδιαίτερα κάτω από τον Abd al-Rahman III., (912-961). Πολλοί άραβες γεωγράφοι, όπως ο Raζi και Al-Himyiari περιέγραψαν την πόλη στο Tejo με το νέο παλάτι στον πύργο alcacova και το τείχος της πόλης cerca moura , που έφτανε ως την όχθη του ποταμού .
Στα πλαίσια της - Reconquista , επανάκτησης (σταυροφορία) των κατειλημμένων περιοχών από τους Άραβες διαμέσου των Χριστιανών, από το 734 έγινε πολλές φορές προσπάθεια να απωθήσουν τους άραβες από την Λισσαβόνα, όπου όμως παρέμειναν αυτοί στην Πορτογαλία 450 ολόκληρα χρόνια.

Ο Alfonso Henriques από την οικογένεια Burgund είχε το 1139 μετά από μια λαμπρή νίκη εναντίον των Μουρίσκων στην Beja im Alentejo ανακηρύξει την πορτογαλική βασιλεία και ως Alfonso I έλαβε αυτόν τον τίτλο. Το έτος 1147 επέτυχε με την βοήθεια των Άγγλων, Γερμανών και Φλαμανδών σταυροφόρων, να κυριεύσει την Λισσαβόνα. Τα επόμενα χρόνια
ανοικοδομήθηκαν πολλές εκκλησίες και μοναστήρια, και το τζαμί αντικαταστάθηκε με έναν ρομανικό καθεδρικό ναό και οι Μουρίσκοι απωθήθηκαν στην περιοχή Μουράρια. Το 1290 μεταφέρθηκε από τον βασιλιά Αφόνσο ΙΙΙ η πρωτεύουσα από την Κοϊμβρα στην Λισσαβόνα.

Η Πορτογαλία ιδρύθηκε τον 11. αιώνα ως αυτόνομη κομητεία. Προσωρινά, έγινε αργότερα όλη η περιοχή της χερσονήσου των Πυρηναίων κρατικά ηνωμένη.
Το 1383-1385 έγινε η Λισσαβόνα η σκηνή της πρώτης Λαϊκής επανάστασης της Ευρώπης.

Η Λισσαβόνα έζησε γύρω στα 1500 την μεγαλειώδη εξέλιξη σε μεγαλοπρεπή εμπορική και λιμενική πόλη της Ευρώπης. Όμως η ευτυχία της ήτανε μόνο σύντομης διάρκειας γιατί το έτος 1755 διαμέσου ενός καταστροφικού σεισμού την οδήγησε στην παρακμή. Τον 20. αιώνα μετατόπισε η δικτατορία την πόλη σε μια κοιμούμενη μαγεμένη βασιλοπούλα, όπου μόνο σιγά, σιγά ξύπνησε ξανά. Η ιστορία της αρχίζει το 1500 π.Χ., όπου κελτικά φύλα εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του λόφου Καστέλι.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Το 1200 π.Χ. οι Φοίνικες ίδρυσαν τον εμπορικό λιμένα του Alis Ubbo. Το 500 π.Χ. οι Έλληνες ιδρύουν εμπορικούς σταθμούς. Ελαιόδεντρα και αμπελουργία φθάνουν στην χώρα.
205 π.Χ. η Λισσαβόνα γίνεται ως Felicitas Julia μέρος της ρωμαϊκής επαρχίας Lusitania. 400 μετά Χριστού Sueben, βάνδαλοι και Alanen καταλαμβάνουν την Λισσαβόνα. Το 585 μετά Χριστού αρχίζει η δυτική γοτθική κυριαρχία.

Το 711 μετά χριστού Άραβες και Μουρίσκοι έρχονται στην Ιβηρική χερσόνησο, η Λισσαβόνα ονομάζεται Al-Aschbouna.

Παρέκβαση: ΠΩΣ ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Η ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ
Βλέπε άρθρα: Ισπανία
Οι καταπιεζόμενοι από τους Δυτικούς Γότθους Εβραίοι, οι Σεφαραντίμ, χαιρέτησαν τους ισλαμικούς ως θρησκευτικούς συγγενικούς αδελφούς, απελευθερωτές και τους βοήθησαν στην κατάκτηση των πόλεων και της εναλλαγής της κοινωνίας των πόλεων. Ως απονομή των υπηρεσιών τους έλαβαν την προσωπική ελευθερία και των επιτηδευμάτων, απολάμβαναν – αντίθετα με την χριστιανική Υπόλοιπη Ευρώπη –πλήρη πολιτικά δικαιώματα και μπορούσαν να ζουν σύμφωνα με τη Νομοθεσία τους.
Η εκκλησία έβλεπε στους Εβραίους λόγω της μονοθεϊστικης Θρησκείας και την άρνηση της Αγίας Τριάδας του Θεού έναν επικίνδυνο πνευματικό ανταγωνισμό, ένεκα τούτου οι εβραϊκές νομοθεσίες από σύνοδο σε σύνοδο επιδεινωνότανε όλο και περισσότερο και οι Δυτικοί Γότθοι βρήκαν τελικά μετά την προσχώρηση του βασιλιά τους Rekkareds στον χριστιανισμό το 587 αρκετές προφάσεις για την καταπίεση και υλικές λεηλασίες οικογενειών του Μωησή

Αν και η συμμετοχή τους ήτανε μόλις ένα τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού, ανήκαν διαμέσου των εμπορικών συναλλαγών, κυρίως με σκλάβους και χρυσάφι στις οικονομικά ισχυρές ομάδες στην Ισπανία και διαμέσου των ευνοϊκών συνθηκών που ζούσαν δεν υπήρξε λόγος για καταδιώξεις και περιορισμούς, προσέφεραν μάλιστα πολλά για την άνθιση των ισπανικών πόλεων, εξαιτίας της οικονομικής υπεροχής μερικών συγγενικών οικογενειών.
Κατά αυτόν τον τρόπο έπαιζαν επίσης ένα σπουδαίο ρόλο στην πολιτική. Επειδή ήτανε ισχυρά δεμένοι με τη θρησκεία τους παρέλαβαν μόλις λίγα από τον πολιτισμό των
Μουρίσκων., πρόσφεραν όμως από την πλευρά τους στην επιστήμη και φιλοσοφία. Η δική τους νέα ελευθερία στην Ισπανία χαρακτηρίζεται ως η «χρυσή διασπορά»., βλέπε επίσης:
Ανατολική Ρώμη, εποχή Ιουστινιανού και Siegrid Schmeer, Die Mauerer in Spanien,Uni-Marburg.
H αυστηρή εφαρμογή του Κορανίου και οι απαιτήσεις του, άφησε τους Άραβες τους επόμενους αιώνες με αυτό να μην εμφανίζονται ποτέ ως κατακτητές, παρά πάντοτε ως απελευθερωτές . Η απίστευτη ταχύτητα της εξάπλωσης της νέας θρησκείας βρισκότανε έτσι, για εκείνη την εποχή στις επαναστατικές ιδέες και τις πολιτικές αδυναμίες της Ανατολικής Ρώμης-Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.


1147 O Afonso Henriques κατακτά την Λισσαβόνα.
1255 Η Λισσαβόνα γίνεται έδρα του βασιλιά. Da Rosa.
1383-1385 εξαφανίζεται η δυναστεία του Burgund, διαμέσου μιας αστικής επανάστασης δημιουργείται η δυναστεία του AVIZ.
1495-1521 Κάτω από την κυριαρχία του Μάνουελ Ι., ζει η Πορτογαλία την χρυσή εποχή, η Λισσαβόνα είναι καθοδηγητική στο παγκόσμιο εμπόριο.

1498 Ο Vasco da Gama ανακαλύπτει τη θαλάσσια οδό προς τις Ινδίες.
Την εποχή των ανακαλύψεων διοικούσε ο Joao I ο πρώτος βασιλιάς από την δυναστεία Aviz-Dynastie ως το 1580 . όπου άρχισε η προώθηση των ταξιδιών ανακαλύψεων. Κάτω από τον Manuel I (1495-1521 ) ανακάλυψε ο Vasco da Cama τη θαλάσσια οδό προς τις Ινδίες (1498) ο Pedro Alvares Cabral αποβιβάζεται στη Βραζιλία. Μία πορτογαλική εμπορική δύναμη δημιουργείται με παραρτήματα στις ανατολικές Ινδίες, Ανατολική Ασία, Νότιο Αφρική και Βραζιλία Η Λισσαβόνα αναπτύχθηκε στο μεγαλύτερο λιμάνι της γης και το κέντρο βάρους του παγκόσμιου εμπορίου, η πόλη στο Τέγιο έζησε τη δική της χρυσή εποχή.

Ήδη εξαπλώνονταν η πόλη με ραγδαίο ρυθμό και προώθησε επίσης την μοντέρνα τέχνη, έτσι που στην πόλη συγκεντρώνονταν επιχειρήσεις και περιπετειώδεις από όλη την Ευρώπη καθώς επίσης και αφρικανοί και ανατολίτες σκλάβοι, που επεκτάθηκε η πόλη έξω από τα παλιά τείχη. Η Αυλή προώθησε επίσης την μοντέρνα τέχνη και την επιστήμη . Οι αρχιτέκτονες δημιούργησαν τα μεγαλύτερα έργα τέχνης της χώρας και ανάπτυξαν ένα δικό τους στιλ, που ονομάστηκε από τον Μάνουελ Ι, Manuelinik, κυρίως πολύ ενδιαφέρον είναι το μοναστήρι Ιερώνυμος με την ιστορία της Πορτογαλίας και το εκεί Μουσείο στο μοναστήρι Ιερώνυμος και το πύργο του Μπέλεμ, που είναι ο πιο επιθυμητός περιηγητικός τόπος των επισκεπτών., και που περιγράφω στο τρίτο μέρος της εργασίας μου με φωτογραφίες.

1500 Ο Pedro Alvares Cabral αποβιβάζεται στην Βραζιλία.
Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗΣ

Κάτω από τον Joao III (1521-1557) διαλύεται η αποικιακή Αυτοκρατορία στην μακρινή Ανατολή – άρχισε η κατάρρευση της οικονομικής άνθισης. Το 1531 υπήρξε μετά από 200 χρόνια για πρώτη φορά πάλι ένας ισχυρός σεισμός, που κατέστρεψε μέρος της πόλης. Υπολογίζεται ότι έπεσαν θύματα μεταξύ 1000 και 30 000 κάτοικοι. Η Λισσαβόνα όμως μπόρεσε κατ΄ αρχάς να κρατήσει την σημασία της ως σπουδαία μητρόπολη του εμπορίου.



Η ΣΚΛΗΡΉ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

Κυρίως Άγγλοι και Ολλανδοί και αυξανόμενοι πειρατές κούρσευαν τα πλούσια φορτωμένα Karavellen.Και οι νέες προσπάθειες διαδοχικών κατακτήσεων στην μακρινή Νότια Αφρική, απαιτούσαν δυνάμεις που επέστρεφαν χωρίς να προσκομίσουν οφέλη. Αν και η Λισσαβόνα αναπτύχθηκε σε μια λαμπρή πόλη με 100.000 κατοίκους, οι κάτοικοι όμως δεν ασχολούνταν με παραγωγικές επιχειρήσεις.
Τα πλούτη που εισέρεαν στην Πορτογαλία από τις κατακτημένες περιοχές, ήτανε επίσης αιτία για τη ραγδαία διάλυση και το γκρέμισμα της εντόπιας οικονομίας. Όλα τα έσοδα δεν επενδύονταν πλέον ξανά, παρά διανέμονταν από την βασιλική Αυλή σε μια κοινωνία ευγενικής καταγωγής που ζούσε στην πολυτέλεια.

Η κεντρική κρατική διοίκηση του εμπορίου, η άλλοτε αποτελεσματική ως προωθητική πρωτοβουλία συνεργασίας, αναπτύχθηκε και υπέπεσε σε μια παραλυμένη γραφειοκρατία, που μπλοκάριζε τα λαϊκά εμπορικά επιτηδεύματα και όλο και περισσότερο τις κρατικές εισπράξεις τις έβαζε στις δικές της τσέπες.

Φτηνές εισαγωγές προϊόντων δεν κατάστρεφαν μόνο την εντόπια βιοτεχνία, παρά επίσης την άλλοτε προωθούμενη γεωργία. Στη Γεωργία εργαζότανε τώρα πλέον μόνο από την Αφρική εισαγόμενοι σκλάβοι, μια περαιτέρω αιτία για τους Πορτογάλους , για τη στάση τους, απέναντι στη γεωργία, δηλαδή της υποτίμησης και αρνητικής αξιολόγησης της γεωργικής εργασίας και την αναζήτηση της τύχης τους εισρέοντας και μεταναστεύοντας στις πόλεις ή στις πορτογαλικές επιχειρήσεις στις βάσεις στον κόσμο έξω από την Πορτογαλία.

Η γεωργία της Πορτογαλίας, άλλοτε η βάση για την οικονομική ανάπτυξη ξέπεσε. Ο πληθυσμός στη γεωργία μειώθηκε κατά ένα τρίτο, γιατί οι εύθυμοι νέοι Πορτογάλοι αποδημούσαν στις αποικίες. Ενώ αρχικά πρόσφερε η ανάπτυξη του ασιατικού εμπορίου πλουσιοπάροχα κέρδη, διότι τα φορτωμένα πλοία με μπαχαρικά προς την Ευρώπη και με προϊόντα πολυτέλειας λόγω της αξίας της σπανιότητας επέφεραν υψηλά κέρδη, η υπέρ προσφορά, όμως επέδρασε αρνητικά και η χορτασμένη κοινωνία της προσφοράς σε λίγο επίσης, έτσι ώστε να καταρρεύσει η αξίας της..
Τα έσοδα στο πορτογαλικό κράτος είχαν μειωθεί αισθητά, ενώ η συντήρηση και τα διοικητικά έξοδα των υπερπόντιων αποικιών παρέμειναν υψηλά, εξαιτίας της πειρατείας και αντίστοιχων υψηλών Δαπανών της στρατιωτικής παρουσίασης.

Τελικά έπρεπε η βασιλική Αυλή να δανειστεί δάνειο από Γερμανούς και Φλαμανδούς εμπόρους, για να μπορέσει να κρατήσει τον λαμπρό τρόπο της ζωής τους.
Η λαμπρότητα και αίγλη της Πορτογαλίας είχε από την αρχή κιόλας μια σκοτεινή πλευρά. Τον ξαφνικό πλουτισμό τον χρεωστούν οι Πορτογάλοι κατά το μεγαλύτερο μέρος στη γυμνή κλοπή. Η απληστία, λαιμαργία κυβερνούσε στη πρώτη θέση. Μόνο όταν η Πορτογαλία έχασε την ανεξαρτησία της, παρουσιάστηκαν οι ιεραποστολικές αξιώσεις και από τα δικά τους κριτήρια οι αποστολές ξανά εκ νέου στο πρώτο πλάνο.

1580-1640 Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ – Inquisition

Όψιμη αρχαία εποχή του Ιουστινιανού της Ανατολικής Ρώμης

Κάτω από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό Ι εισήγαγαν μεταξύ 528 και 534 μετά Χριστού με το
Corpus iuris civilis τα λεγόμενα Inquisitionsmaxime, αρχή ιεράς εξέτασης, απλά, υπηρεσιακή προκαταρκτική διαδικασία εξέτασης Amtsermittlungsgrundsatz. Αυτό θα πει βασικά μία θεσμική υπηρεσία αυτόνομα μπορεί να διεξάγει τη διαδικασία εξέτασης εναντίον ενός προσώπου η μιας οργάνωσης.
Ένας ενάγοντας, όπως μια διαδικασία κατηγορίας Akkusatiosverfahren Anklageverfahren ή μιας κατάδοσης, δυσφήμησης διαμέσου τρίτου (Infamationsverfahren) δεν είναι προϋπόθεση.
Η διαδικασία διεξαγωγής ανάκρισης και η απαγγελία της απόφασης οφείλουν εξαιτίας της υπηρεσιακής οδού να ακολουθήσουν σύμφωνα με την κατάσταση των γνώσεων.

Η εκτεταμένη έρευνα γεγονότων και τα αποδεικτικά στοιχεία οφείλουν να είναι ως βάση για μια τελική σωστή απόφαση. Τα αποτελέσματα της προ διαδικαστικής έρευνας είναι βάση της κρίσης.
Μετέπειτα κατά των μεσαίωνα η εισαγωγή της διαδικασίας της ιεράς εξέτασης, βασίστηκε στην Νομοθεσία του Ιουστινιανού και έγινε δίκαιο της εκκλησίας από τον πάπα Innozenz III. (1161-1216). H ιερά εξέταση αποδείχθηκε ένα τρομερό μέσον εναντίον των αιρέσεων, αλλιώς σκεπτόμενων και αιρετικών, μάγισσων και τη σοδομία.
Η διαδικασία της ιεράς εξέτασης δεν ήτανε η βάση μιας δίκης αντίδικων, μια και δεν υπήρχε ο ενάγων και ο κατηγορούμενος ως αντίδικο μέρος σύμφωνα με την σημερινή πρακτική. Η έρευνα της αλήθειας βρισκότανε στον δικαστή της ιεράς εξέτασης. Ο κατηγορούμενος ήτανε αντικείμενο της διαδικασίας, και δεν είχε κανένα νομικό δικαίωμα να ακουστεί, όπως είναι σήμερα και επιτρέπεται ο κατηγορούμενος ως αντίδικο μέρος. Η συμμετοχή του στην δικάσιμο διαδικασία ακολουθούσε μόνο καθόσον, εφ΄ όσον, ήτανε αναγκαίο για την εξακρίβωση μιας απόφασης . http://de.wikipedia.org/wiki/Inquisitionsverfahren.

Πώς άρχισε στην Πορτογαλία η ιερά εξέταση;

Η Πορτογαλία πήγε σε χρεοκοπία. Εκατό χρόνια, μετά την εποχή των φορτωμένων πλοίων του Vasco da Gamas στο λιμάνι της Λισσαβόνας όπως και οι υποσχέσεις ενός λαμπρού φωτισμένου μέλλοντος, αναφέρεται σε έναν Πορτογάλο συγγραφέα του έτους 608, ο πλούτος έφερε παπαγάλους σε χρυσά κλουβιά, αλλά τίποτε από εύφορα εδάφη.
Η Πορτογαλία ήτανε εξαντλημένη και διαλυμένη. Μετά την υψηλή πτήση ήτανε η πτώση βαθιά και διαρκής.
Κυρίως η πορτογαλική αστική τάξη, άλλοτε ένα από τα δυναμικότερα στρώματα της Ευρώπης δεν μπόρεσε να ανακάμψει ποτέ πλέον από την παράλυση.

Όταν οι Ισπανοί παρέλαβαν τη κυριαρχία στη χώρα, είχε επισφραγιστεί η πτώση της Πορτογαλίας, 60 ολόκληρα χρόνια ταπεινωτικής εποχής. Στις πορτογαλικές εμπορικές μητροπόλεις παρέλαβαν αλλοδαποί τις συναλλαγές.

Η καταδίωξη των Εβραίων, που αποτελούσαν περίπου το 10% του πορτογαλικού,ισπανικού πληθυσμού – από το 1496 έφερε στο στέμμα βραχυπρόθεσμο κέρδος, διότι οι κατηγορούμενοι, οι λεγόμενοι κατά τα φαινόμενα, δήθεν χριστιανοί (για να μην πεθάνουν πάνω στα πυρά) είχαν καταβάλει υψηλά εξοφλητικά ποσά.

Όποιος Εβραίος παρέμεινε στην Πορτογαλία, βαπτίστηκε υποχρεωτικά ή εκούσια αλλαξοπίστησε στον χριστιανισμό, αλλιώς και πάλι όμωςήτανε εκτεθειμένος στην καταδίωξη από τα μεσαιωνικά δικαστήρια-Inquisition, που είχε θέση σε ενέργεια ο JOAO III., σύμφωνα με τα ισπανικά πρότυπα και εναντίον της αρχικής αντίστασης του Πάπα.
Μόνο 40.000 θύματα βρίσκονται γραμμένα στο Αρχείο. Περισσότερα από το ήμισυ των καταδικασμένων σε θάνατο που κάηκαν πάνω στα πυρά, ανήκαν στην υψηλή αστική τάξη. Όποιος είχε οικονομική επιτυχία, επέπιπτε στην υποψία, ότι δεν είναι πραγματικός χριστιανός.

Μετά την σύνοδο της Trient 1545 άρχισε επίσης και στην Πορτογαλία η εναντίον της Αντιμεταρρύθμισης, που έφερε ένα συνολικό Κοινωνικό προσανατολισμό, ο αναθεματισμός του Ουμανισμού, ο διωγμός των ανεξάρτητων κεφαλιών, λογοκρισία και δυσπιστία απέναντι στην επιστήμη.
Το πνιγηρό πνεύμα της ιεράς εξέτασης – Inquisition βρισκότανε πάνω σε μια χώρα , που η πλατιά και κοινωνικότητα επίσης στον πνευματικό ορίζοντα ήτανε συνηθισμένη...

To 1536 εισάγονται αρχικά σύμφωνα με τα ισπανικά πρότυπα τα απάνθρωπα μεσαιωνικά δικαστήρια Inquisition, των αλλιώς σκεπτόμενων, αλλόπιστων, αιρετικών, που επίσης αυστηρά παρακολουθείται την ενάντια μεταρρύθμιση τον 16. αιώνα.
Πάνω στο πυρά αποτελείωναν – αφού ήδη το 1496 όλοι οι Εβραίοι, που δεν θέλησαν να βαπτιστούν υποχρεωτικά, ειδοποιήθηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα – κυρίως όμως και επίσης αλλαξόπιστους στον χριστιανισμό Εβραίους.

Το 1540 έλαβε χώρα στη Λισσαβόνα το πρώτο Autodafe , η πρώτη δημόσια εκτέλεση καταδικασθέντων από το ιερό « απάνθρωπο» δικαστήριο... Το 1794 εκτελέστηκε στα πυρά ο τελευταίος που καταδικάστηκε από την ιερά εξέταση.

Το τέλος της χρυσής εποχής των Πορτογάλων από καθοδηγητική δύναμη αρχίζει. Η Πορτογαλία είχε περίπου 1,5 εκατομμύρια κατοίκους.

Η εξάσκηση μια πλατιάς αποικιακής πολιτικής ήτανε και πολυδάπανη και απαιτούσε διαρκή παρουσία και στρατιωτική προστασία στις κατειλημμένες ακτές και τις εκεί ιδρυόμενες με σταθμούς Faktoreien βάσεις και στις παγκόσμιες θάλασσες πλεούμενα εμπορικά ιστιοφόρα. Όλο και περισσότερες χώρες ανακαλύπτονταν σε σύντομο χρονικό διάστημα, χωρίς να έχουν οι Πορτογάλοι αρκετό προσωπικό, ώστε εκεί να παραμένουν εκτεταμένοι σε μεγάλο χώρο και μακροπρόθεσμα.

Το 1541 περιπλανήθηκε μια πορτογαλική αποστολή διαμέσου της χριστιανικής Αιθιοπίας, το 1542 έφτασε ο Fernao Mendes Pinto ως πρώτος Ευρωπαίος στην Ιαπωνία, μετά επτά μήνες αποβιβάστηκαν οι Πορτογάλοι στην Καλιφόρνια, και το 1557 έφτασαν και παρέμειναν οι Πορτογάλοι στο Μακάου-Macaou της Κίνας, όπου από το 2000 ανήκει και πάλι στην Κίνα.


1640 η δυναστεία Braganca Το 1640 ξεσηκώθηκαν στη Λισσαβόνα πορτογάλοι συνωμότες με επιτυχία εναντίον της ξένης κυριαρχίας και επέλεξαν βασιλιά τον δούκα Braganca, όπου η μητέρα του καταγότανε από την παλιά βασιλική οικογένεια, ως JOAO IV.
1755 Ένας καταστροφικός σεισμός μετέβαλε την πόλη σε ερείπια και στάχτη.
1807 Ο Ναπολέων πορεύεται διαμέσου της Ισπανίας και καταλαμβάνει την Πορτογαλία κάτω από τον στρατηγό Junot. Η βασιλική οικογένεια φεύγει στη Βραζιλία.
1821 Το φιλελεύθερο σύνταγμα αξιώνει την μετατροπή σε μια συνταγματική μοναρχία.
1823-1834 Εμφύλιος πόλεμος μεταξύ απολυταρχικών και φιλελευθέρων.
Από 1850 Η εκβιομηχάνιση αλλάζει την ζωή της πόλης.
1908 Ο Κάρλος και ο γιος τους πέφτουν ως θύματα μιας δολοφονικής απόπειρας στην πλατεία Κομένικο.
1910 Ανακήρυξη της Δημοκρατίας.

1926 Διαμέσου ενός πραξικοπήματος άρπαξε την εξουσία ο στρατός.
1933 Ο Σαλαζάρ κηρύσσει την φασιστική „Estado Novo».

Η Πορτογαλία υποστήριξε κατά τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο από το 1936-39 τους πραξικοπηματίας στρατηγούς κάτω από την Φράνκο. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο παρέμεινε, όπως η Ισπανία –ουδέτερη, είχε συμπάθειες με τον Χίτλερ της Γερμανίας, χωρίς να παραιτηθεί από τις σχέσεις της με την Αγγλία. Η Λισσαβόνα έγινε τόπος καταφυγής διωκομένων από την Γερμανία και ο τελευταίος σταθμός φυγής για τη σωτηρία τους προς την Αμερική.
Η πορτογαλική δικτατορία είχε ομοιότητες με την φασιστική του Μουσολίνι. Όπως στη δικτατορία του Φράνκο και εδώ ήτανε οι στενοί δεσμοί στην καθολική εκκλησία.

1960 ταραχές στις ινδικές Enklaven και αφρικανικές αποικίες. Απαρχή των πολέμων της ανεξαρτησίας στην Αφρική εναντίον της αποικιακής δύναμης της Πορτογαλίας
.
1968 Ο Marcelo Caetano αναλαμβάνει ως διάδοχος του Salazar.

1974 Με την επανάσταση των γαρίφαλων η δικτατορία τελειώνει, αιτία ήτανε που όλο και περισσότεροι αξιωματικοί κατανόησαν από το 1961 τους χωρίς λογική πολυδάπανους αποικιακούς πόλεμους στην Αφρική και έλαβαν θέση ενάντια στη δικτατορία. 11.000 Πορτογάλοι έχασαν τη ζωή τους. 40% του προϋπολογισμού πήγαιναν σε έναν πόλεμο εναντίον του δικαίου της ανεξαρτησίας, που δεν ήθελε να τελειώσει και ούτε να νικήσει.

Την 25. Απριλίου 1974 άρχισε στην Λισσαβόνα η επανάσταση των γαριφάλων, που ακολούθησαν τον Σπινόλα, 250 νέοι αξιωματικοί, κυρίως κατώτερης βαθμίδας, που αποδέχθηκε ένα μεγάλο μέρος του λαού, όπου έλαβε χώρα ένα μη αιματηρό στρατιωτικό πραξικόπημα, τελείωσε την επί δεκαετίες ,μισητή δικτατορία στην Πορτογαλία.
Η επανάσταση των γαρίφαλων ήτανε μια ειρηνική επανάσταση, που εκδηλώθηκε στο στρατό και καλός όρισε ο πληθυσμός, που έφερε στη χώρα τη Δημοκρατία.
1975 Οι αφρικανικές αποικίες γίνονται ανεξάρτητες.
1976 Ψηφίζεται το σύνταγμα. Μετά τις εκλογές ο Antonio Ramalho πρόεδρος της Δημοκρατίας και o Mario Soares Πρωθυπουργός.
1986 Η Πορτογαλία εισέρχεται ως μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση
1988 Μια μεγάλη πυρκαγιά καταστρέφει ένα μέρος του τετράγωνου Chiado- της παλιάς πόλης.
1994 η Λισσαβόνα είναι η πολιτιστική πόλη της Ευρώπης.
1998 Στην Λισσαβόνα λαμβάνει χώρα η ΕΞΠΟ 98.
2001 Porto πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης
-----------------------------------------------------------
2006-2007, Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά έλαβε χώρα μια δική μου εξονυχιστική περιήγηση στην Λισσαβόνα και στη γύρω περιοχή και ένεκα τούτου παρουσιάζω αυτήν την σύντομη εργασία για την συμβολή και σύμπραξη στην πολυπλησμική, πολιτιστική ιστορική γνωριμία των λαών των ευρωπαίων εταίρων μας.


Τέλος του Δεύτερου Μέρους
Συνεχίζεται...
Το Πρώτο και τρίτο Μέρος βλέπε: Άρθρα με φωτογραφίες

Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης, Κολωνία
Konstantin.nalbantis@t-online.de, www.kn-megalexandros.gr.


Πηγή: